Viering World Teachers Day in Cambodia

In mijn mailbox, die bij deze werkgever net zo snel volloopt als bij de vorige, zodat er wat dat betreft niets veranderd is dit jaar, viel me deze mail onmiddellijk op. Via een landelijke organisatie was er voor iedere provincie in Cambodja een subsidiebedrag van $500 dollar beschikbaar gesteld t.b.v. de viering van World Teachers Day (WTD). Zo’n aanbod kon ik natuurlijk niet laten lopen. Uiteraard moest er een “waterdicht” plan, waaronder een begroting, opgesteld worden. Uitgangspunt voor mij was dat iedere dollar daadwerkelijk aan een (basis)school besteedt zou gaan worden, alleen voor wat en aan welke school? Aangezien bijna iedere school een tekort aan materialen heeft, was het doel al snel gevonden: leesboeken zouden aangeschaft worden. Echter, ik kende nog geen enkele school, laat staan een boekwinkel waar je geschikte leesboeken zou kunnen kopen. Bij mijn huizenjacht had ik een uithangbord gezien van de organisatie “Room to Read” en heb de stoute schoenen aangetrokken en er ben er eens langs gegaan. Het bleek een schot in de roos te zijn. Alle expertise die mij ontbeerde, hadden zij in huis. Het bleek een organisatie te zijn, die bij basisscholen en scholen voor voortgezet onderwijs bibliotheken inricht en dus al veel vaker met dit bijltje gehakt heeft. Bovendien gezegend met een directeur, die hierop onmiddellijk inhaakte, meedacht en wel basisschool wist, die hierom zat te springen. Het plan van aanpak was vervolgens gauw geschreven en de aanvraag werd opgestuurd.
Wat een voordeel is het dan, dat je de enige Unicef/VSO Education Volenteer in de hele provincie Kampong Thom bent, dus weinig concurrentie bij deze aanvraag, zodat al spoedig een positieve beschikking volgde en de dollars deze kant op rolden.

Op 2 oktober heb ik met Navy, mijn trouwe metgezel tijdens de werkuren, alvast een bezoek aan de school gebracht om de zaken voor te bespreken. De school bleek ruim 60 kilometer verderop te liggen en was goed bereikbaar op de motor, doordat die aan de doorgaande weg naar Seam Riep ligt. De ontvangst was allerhartelijkst. De drie leerkrachten, waaronder de directeur ontvingen ons in een leeg lokaal. Hierbij waren nog drie wat oudere mannen aanwezig en één heel oud gerimpeld mannetje, die vrijwel gebitloos met heldere pretoogjes de wereld inkeek. Dit bleken gepensioneerde “oud onderwijzers” van de school te zijn, die blijkbaar nieuwsgierig waren naar onze komst. De school bleek ruim 160 kinderen te tellen en die waren verdeeld over 3 groepen. (Dus reken maar uit………….) Iedere leerkracht gaf dus les aan een combinatiegroep (Grade 1/2, 2/3 of 5/6. Je kunt dit vergelijken met de Nederlandse groepen 3/4, 5/6 en 7/8) Een Pre school (kleuterschool) is er niet. Die zijn in Cambodja nog dun gezaaid. Tijdens de bespreking liepen de kinderen buiten, een pleinwacht was nergens te bekennen en blijkbaar ook niet nodig. Een aantal kinderen hing voor de ramen, om te zien wat deze vreemdelingen hier deden. Na de bespreking, die een half uurtje in beslag nam, begonnen de lessen weer. We liepen nog even de klassen langs en zagen dat de juf van grade 1/2 gelukkig maar ruim 40 kinderen in de klas had. Wel zaten de allerjongsten er wat verloren bij. Beide andere leerkrachten hadden ruim 50 kinderen in uitpuilende combigroepen, waarbij iedere groep gescheiden werd door een denkbeeldige lijn in het lokaal. In het kader van de “Child Friendly School” dienen leerkrachten in Cambodja meer “interactief”’ les te gaan geven. Iets wat mij onmogelijk lijkt met deze aantallen kinderen in een combinatiegroep, die overigens heel aandachtig de lessen probeerden te volgden. Inderdaad probeerden te volgen, want de school blijkt op hetzelfde terrein te staan als de Pagode en laat er nu net twee weken lang een Boeddhistisch feest aan de gang zijn en laten de monniken nou beschikken over microfoons en flinke versterkers………, zodat de leerkrachten boven dit, voor mij, onverstaanbare religieuze kabaal moesten zien uit te komen. Blijkbaar was het een geheel geaccepteerd verschijnsel en was ik de enige, die zich eraan stoorde……
Achter de school staat een stenen gebouwtje met twee wc’s voor alle kinderen en het personeel. De deuren hiervan zijn op slot en kinderen kunnen enkel met de sleutel, die ze bij de leerkracht moeten halen, naar binnen.

Ruim een week later was het dan zover: de handover van de boeken zou gaan plaatsvinden. We hadden voor $ 450, 138 verschillende boektitels kunnen aanschaffen en van iedere titel 3 exemplaren gekocht, totaal dus 414 boeken. Ook zouden we de school een afsluitbare kast geven, zodat dit de duurzaamheid van de boeken zou verlengen en van het overgebleven geld hadden we cadeaus voor de 3 leerkrachten gekocht, we vierden immers World Teachers Day. Met twee mensen van de POE, 2 van de organisatie Room to Read, de vertaalster Navy en ondergetekende zouden we door de chauffeur van de POE in een busje naar de school worden gereden. Allereerst werd het bestelde kastje opgehaald bij de winkel en bij het inladen sneuvelde er gelijk al een ruitje van het blijkbaar toch niet zo stevige kastje. Het ruitje was in twee stukken uiteen gevallen. Geen probleem, de eigenaar vertrok met de twee helften in zijn handen, uiteraard op de motor, om een ander ruitje te halen. Niemand, die zich druk maakte over het feit dat we hierdoor te laat zouden arriveren en ik ging er dus ook maar rustig bij zitten. Het oponthoud duurde zo’n 25 minuten en we vervolgden onze weg. Onderweg werd me de ernst van de overstromingen goed duidelijk. Links en rechts ondergelopen gebieden, soms zo ver als het oog reikte……..

Aangekomen bij de school, die er gelukkig hoog en droog bijstond, werden we naar het lege lokaal gebracht, waar we de vorige keer ontvangen werden. Alleen was het nu niet leeg meer, het bleek vol te zitten met ouders en leden van de Community, waar de school deel van uit maakt. Gezeten in de schoolbanken hadden ze geduldig gewacht op onze komst. Maar geen kinderen………. en dat kon natuurlijk niet en ik stelde voor dat de kinderen van de school voor de ouders en de communityleden zouden gaan zitten. Gelukkig was men het hiermee eens en werden de kinderen opgehaald. De oudsten kwam binnen maar weigerden op de grond te gaan zitten en gingen achterin de ruimte staan. Een oplettende leerkracht trok gelijk de juiste conclusie en liet matten bij de Pagode halen. Dat was dan weer een voordeel van zo’n pagode om de hoek. Nadat deze uitgerold waren, gingen de kinderen erop zitten en kwamen later ook de lagere klassen, zodat er al spoedig ruim 200 personen verzameld waren in deze kleine ruimte. Het boeddhistische feest was gelukkig afgelopen, zodat we ons goed verstaanbaar konden maken. Een spandoek van 10 meter, waarop aandacht werd gegeven aan World Teachers Day, werd ontrold en vastgehouden door een aantal kinderen en de meegekomen mensen uit Kampong Thom. Zelf had ik een toespraakje voorbereid, dat vertaald werd in het Khmer door Navy en de meneer van Room to Read deed een woordje, waarvan ik niets verstond. Ondanks het feit dat er ruim 200 personen verzameld waren, luisterde iedereen aandachtig naar de speeches en was een applaus ons deel na afloop van onze speeches. Vervolgens mocht een van de kinderen het pakket met boeken openen en werd de kast “onthuld”. Uiteraard werden de 3 teamleden niet vergeten en ontving ieder een present.
In de voorbereiding had ik in het Engels de tekstregel: “Deze leerkrachten verdienen het om in het zonnetjes gezet te worden”, maar hoezeer ik ook mijn best deed, Navy bleef mij welwillend en met een glazige blik aankijken en snapte totaal niet wat ik bedoelde. Uiteindelijk gaf ik het maar op, blijkbaar kan deze regel niet vertaald worden in het Khmer, omdat deze uitdrukking hier niet bekend is. Ook wel logisch, bedacht ik later, want de zon schijnt hier eigenlijk bijna wel iedere dag, dus zo bijzonder is het niet als je hier in het zonnetje gezet wordt.… Toen we dachten klaar te zijn, vroeg de Chief van de community het woord en sprak namens de gemeenschap van Vaign zijn dank uit voor de cadeaus en onze komst. Vervolgens sprak één van de leerkrachten nog een dankwoord en toen…….. was er nog een half uur waarin de kinderen genoten van het lezen van de zojuist verkregen boeken. Ze betraden de onbekende wereld van het boek en ze smulden ervan. Dit laatste half uur maakte de dag voor mij compleet geslaagd. Deze kinderen waren zichtbaar verrijkt met deze boeken en velen vonden het jammer dat het 11.00 was en dat de dag erop zat. Ik zal zeker nog eens terugkomen om te ervaren hoe deze boeken gebruikt worden in het onderwijs en hopelijk gaat de kast waarin ze geplaatst zijn, minstens zo lang mee als de boeken. Ik besef dat het een druppeltje is op een gloeiende plaat, maar deze school en dus de kinderen zijn ermee geholpen voor de komende jaren………

En dan komt de administratieve afhandeling……. Omdat de dag nog vers in het geheugen zat, begon ik na het weekend onmiddellijk aan het eindverslag, dat ik “opleukte” met foto’s van die dag en diezelfde week lag het “eindrapport” bij de subsidievertrekker. Binnen een dag kwam er een mail terug, waarbij niet gerefereerd werd aan mijn eindrapport, maar de volgende tekst bevatte: “Sorry voor de late verzending, maar hierbij het format waarin de verkregen subsidie verantwoord moet worden”. Wat had ik opeens weer last van die hevige jeuk, die opgewekt wordt door de “bureaucratische allergie” en waarvan ik had gehoopt verlost te zijn, omdat ik dacht dat ik die achter mij gelaten had. (Niets blijkt echter minder waar te zijn, zo heb ik inmiddels wel ervaren.) Na een korte mailwisseling werd ik dan toch bedankt voor mijn “eindverslag” en behoefde het format niet ingevuld te worden. Hopelijk kan ik volgend jaar deze subsidie wederom tegemoet zien, al ben ik bang dat de subsidieverstrekker mijn naam dan nog niet vergeten zal zijn………

De politiek van de dag…..
Terwijl het water overal langzaam aan het zakken is en het dodental inmiddels opgelopen is tot 168, blijft het politiek “onrustig” in het land.
De driedaagse demonstratie, die vanaf 23 oktober plaatsgevonden heeft, heeft 10 duizenden mensen op de been gebracht, die dagelijks petities aangeboden hebben bij de ambassades van de landen, die het toenmalige vredesakkoord mede ondertekend hebben. Dit vredesakkoord, ondertekent op 23 oktober 1991 in Parijs door 19 landen, na tientallen jaren van burgeroorlog, zou van Cambodja een democratisch land maken. Helaas, hoe anders is het gelopen. Sam Rainsy wil nu dat de landen, die toen hun handtekening onder het Parijse Vredesakkoord gezet hebben, hun verantwoordelijkheid nemen en Hun Sen verplichten zich aan de uitgangspunten van het verdrag te houden. Helaas voor Sam Rainsy en zijn aanhang ben ik bang dat hij ook na de overdrachten met dit legitieme verzoek aan vele van die ondertekenaars, mede ondersteunt door 2 miljoen handtekeningen, met lege handen blijft staan……..
De regering was zo verstandig om op de achtergrond te blijven gedurende deze drie dagen en hoewel er geen toestemming was om zich buiten Freedom Park te bewegen, werd de demonstranten tijdens de marsen door de stad geen strobreed in de weg gelegd. Hierdoor werd gelijk de angel uit de demonstraties gehaald. Misschien geeft het ook wel aan dat het regiem niet langer bang is voor deze vorm van verzet en deze niet meer ziet als een bedreiging en als ondermijning van het gezag. Dit moet frustrerend zijn voor de oppositie, die zich ongetwijfeld zal beraden welke mogelijkheden hen nog rest om op te komen voor een “eerlijke” verkiezingsuitslag. De boycot van het Parlement duurt voort, maar dat verandert ook niet zoveel aan de situatie. De CPP regeert, zoals vanouds en voor de oppositie is een rol als toeschouwer, al dan niet in het Parlement, weggelegd, ook zoals vanouds.
De toonzetting over en weer is weer ouderwets gezellig. Zo zei mevr. Bun Rany, de vrouw van president Hun Sen, die op bezoek was in de provincie Palin, dat Sam Rainsy alleen maar aandacht had voor demonstraties en dat hij zich maar beter kon focussen op de slachtoffers van de overstromingen. Hij en zijn partijgenoten konden een voorbeeld nemen aan haar man, die bekommerde zich tenminste om het volk. Dit vertelde ze kort nadat ze was ontvangen door de voormalig bodyguard van massamoordenaar Pol Pot, die het onder Hun Sen’s regime geschopt heeft tot gouverneur van Palin……….. Blijkbaar bekommert haar geliefde echtgenoot zich niet enkel om slachtoffers van de overstroming……

Na twee weken warm en zonnig weer, dacht ik dat het regenseizoen afgelopen was. Dat was dus mis gedacht, want afgelopen dagen kwam de regen zelfs met bakken uit de lucht vallen. Een voordeel hierbij is wel dat de temperatuur tijdens deze buien een stuk aangenamer is. Dus vanuit een regenachtig en vandaag stormachtig Cambodja,

met vriendelijke groet,
Li hai,
Marcel
marcelger8@hotmail.com