Kennismaking met Cambodia: Kingdom of wonder

Verslag vanuit de hoofdstad Phnom Pehn

Het is zaterdag en dit is pas de 4e dag dat ik hier ben en zal jullie deelgenoot proberen te maken van de eerste indrukken die ik opgedaan heb. Door de grote hoeveelheid hiervan, doe ik een kleine greep.

Om maar gelijk met de deur in huis te vallen. De kamer in het guesthouse viel bij binnenkomst zwaar tegen. Ben gehuisvest op de 9e en bovenste verdieping, terwijl de lift tot de 8e gaat. Deze kamer is dus net onder het platte dak gesitueerd. Terwijl de temperatuur buiten al vlot oploopt tot boven de 35 graden Celsius, moet ik het doen zonder airco. Heb enkel een staande fan tot mijn beschikking. De wasbak, kan niet gebruikt worden, aangezien het water pas na een halve dag weggelopen is, vanwege een blijkbaar verstopte afvoer. Kleding heb ik maar niet in de kast opgeborgen, omdat die van binnen zo stinkt, dat ik mijn schone spullen daar niet in waag. De douche geeft enkele een smal straaltje koud water. Een stoel staat er niet, zodat ik zittend op bed mijn eerste indrukken op papier kan zetten………

De hitte, die me tegemoet sloeg, toen ik uit net vliegtuig stapte, is dag en nacht aanwezig. Dit zorgt ervoor dat je constant aan het zweten bent en heel veel vocht tot je moet nemen. Het gevolg is, dat ik tot op heden alleen ’s morgens en ’s avonds wat moet plassen. Al het overige vocht gaat er op een andere wijze uit, terwijl ik toch minimaal 2 liter water per dag tot me neem. Misschien is dit ook nog te weinig. De luchtvochtigheid is hoog, aangezien het regenseizoen in aantocht is. De eerst 2 middagen was het tijdens een stortbui even “iets” koeler. In de kamer is de fan inmiddels mijn grote vriend geworden en deze is, als ik in de kamer ben, dag en nacht op mij gericht, in de hoogste stand uiteraard.

Het verkeer in de stad is een constante bron van verwondering. Vele motoren, riksja´s, tuk tuks, auto´s en een enkele fietser rijden in een constante stroom over de haakse brede “hoofdwegen”. Hierbij halen ze elkaar links en rechts in. Op het eerste gezicht lijkt het erop dat je zo´n brede straat vol verkeer niet kunt oversteken. Maar ja, als voetganger moet die hindernis toch genomen worden, anders kom je niet ver. In het begin liep ik mee met iemand, die zich onverschrokken aan zo’n onderneming waagde. In gedachten vergeleek zo’n oversteek met een kamikaze actie. Maar het blijkt dat net als in de natuurfilms bij een school vissen, het verkeer zich aanpast aan jouw overstekenen en hier netjes links en rechts omheen gaat. Als een bestuurder denkt dat je niet oplet, of je te onvoorzichtig vindt, omdat ze moeten remmen, toeteren ze. Inmiddels ben ik geslaagd voor dit onderdeel van de “inburgeringscusrus Phnom Pehn”, want ik kan oversteken, zonder dat er geclaxonneerd wordt.
Op enkele punten staan stoplichten voor voetgangers. In deze verkeersjungle is dat geen enkele garantie voor een vrije overloop, want je moet het afslaande verkeer goed in de gaten houden. De bezitters van deze voertuigen lijken namelijk overtuigd te zijn, dat ook zij voorrang hebben.
Op de stoep lopen is geen optie. Deze wordt gebruikt om er de motoren en auto´s op te parkeren, of de ruimte is in bezit genomen door één van de vele verkoopstalletjes, zodat je als voetganger gedwongen wordt om op de weg te lopen. En wat is dat? Als je met het verkeer meeloopt, komt er opeens een motor of scooter je als spookrijder, tegen het verkeer inrijdend, tegemoet. De eerste keer is het schrikken, maar ook dat went. Waarom zou je als scooterrijder een straat oversteken als je die ook tegengesteld in kunt rijden? (Loop je tegen het verkeer in, komen ze opeens achter je langs met veel getoeter.) Nogal wat scooter- en motorrijders volgen deze tactiek. Ook heb ik dat, inmiddels als fietser, door een donker Phnom Pehn, mogen ervaren.

´s Avonds na het eten loop ik nog een stukje door de “donkere” stad. De winkels en eetgelegenheden nog lang open. Je ziet dan de armoede en mindere levensomstandigheden overduidelijk. Mensen slapen in allerlei houdingen buiten. In ligstoelen, op zadels van hun riksja´s of soms in een hoekje op de grond. Mensen met handkarren struinen in het afval dat langs de straat ligt en halen daar plastic flessen en andere “waardevolle” zaken tussen uit, soms vergezeld door jonge kinderen.

Dan loop ik terug naar mijn onderkomen, dat ik inmiddels in gedachten opgewaardeerd heb tot een paleisje. Wat maakt het uit dat er geen lift is naar de 9e verdieping. De jongens en mannen van de brommerverhuur en de laundry moeten nog een trap op en slapen vervolgens op het platte dak, tussen de door hen opgehangen “hotelwas”. Geen airco, geen probleem, de fan volgt me trouw door de kamer. ´s Avonds, raam en deur even tegen elkaar open en dan zakt de temperatuur al gauw tot een graad of 25. Een wasbak heb je eigenlijk niet nodig, tandenpoetsen kan ook boven de wc. Wordt die ook eens gebruikt. Met kleding in de koffer is niets mis mee en zonder stoel is goed te leven. Een koude douche is heerlijk, ook onder een klein straaltje, je staat gewoon iets langer. En……….er is Wifi, zodat ik contact heb met de buitenwereld. Afwachten of dat volgende maand ook zo zal zijn……

Een aantal indrukken heb ik weergegeven. Over veel andere zaken heb ik (nog) niet uitgeweid, zoals:
-de in-country/training, die gisteren begonnen is. Samen met 2 Canadezen, 2 Filipino´s, 1 Amerikaan, 1 persoon uit Barbados volg ik die komende weken dagelijks, als voorbereiding op de toekomstige werkzaamheden.
-het betalingsverkeer met dollars en Riels, de nationale munt (hierop kom ik beslist nog eens terug)
-de overweldigende vriendelijkheid van de mensen hier. Je wordt constant door “wildvreemden” ge- en begroet en ik heb echt niet de indruk dat men uit is op de inhoud van je portemonnee. “Het land van de glimlach” zou ook geen slechte benaming zijn.
-sinds gisteren heb ik, samen met de twee Filipijnse cursisten voor een maand een fiets geleend bij VSO. Die eerste cursusdag vertrokken we laat, vanwege een ons aangeboden welkomdrankje en kennismaking met de staf. We gingen weg met de schemering, maar het werd gelijk donker (het land kent blijkbaar geen schemering, omdat het vlakbij de evenaar ligt) met als gevolg dat we compleet de weg kwijt waren in het razend drukke verkeer en vele kilometers omgefietst hebben. Ruim een uur later kwamen we, doorweekt van het zweet, aan bij ons adres. Na deze ervaring ben ik mijn angst voor het verkeer hier helemaal kwijt geraakt.
-vandaag de eerste Nederlander ontmoet en het is nu al een rare gewaarwording om te schakelen van het Engels in het Nederlands……….

Hopelijk heb ik een beetje duidelijk kunnen maken wat mijn eerste indrukken zijn in Cambodia en op welke wijze het aanpassingsproces begonnen is en hoe de “westerse bril” langzaam wordt afgezet….
Tot het volgende verslag,

met vriendelijke groet,
Li ha (tot ziens)
Marcel.