Het avontuur gaat bijna beginnen

Het avontuur gaat bijna beginnen......
Om mijn verhaal goed te kunnen begrijpen maak ik eerst een sprongetje van 34 jaar terug in de tijd. Als 23 jarige was ik toen twee jaar werkzaam in het onderwijs geweest en nam ontslag om "alleen" de reis van mijn leven te gaan maken naar ZO Azië. Vooral India trok mij enorm aan. Niet zo slim volgens velen, aangezien ik een vaste baan had en de werkloosheid, net als nu, schrikbarende vormen aangenomen had.
Niet één moment heb ik spijt gehad van dit besluit. Onuitwisbaar zijn de herinneringen die ik aan deze reis overgehouden heb en mijn kijk op de zaken wordt hierdoor nog steeds beïnvloed. Een groot relativeringsver-mogen is er één van. De kennismaking met culturen, die qua materiële zaken veelal veel armer zijn, maar qua innerlijke beschaving soms een aantal treden boven ons staan, hebben mij verrijkt en ik kijk nog steeds met veel plezier op deze reis van 9 maanden terug. Wie de toenmalige wekelijkse verhalen in de Culemborgse Courant gelezen heeft zal begrijpen waarom. Het absolute hoogtepunt was de ontmoeting met moeder Teresa op 5 december 1979, op de avond dat ze op het vliegtuig zou stappen om de Nobelprijs van de Vrede in ontvangst te nemen in Oslo.
Inmiddels zijn we 33 jaar verder en zijn mijn levensomstandigheden totaal anders. Al 30 jaar getrouwd met Ellen en we zijn de (trotse) ouders van 3 kinderen, Martijn, Wouter en Mirjam, die inmiddels het huis uit zijn en zelfstandig hun weg weten te vinden. Toch was al die jaren "het vuurtje van de reis uit het verleden" blijven smeulen. Ellen wist hier van en zij was dan ook totaal niet verrast toen ik anderhalf jaar geleden de open dag van de VSO (Volunteer Service Overseas) ging bezoeken om wat informatie in te winnen over de mogelijkheden die zij konden bieden. Na 35 jaar onderwijs, waarvan 26 jaar als schooldirecteur, leek het mij geweldig om de hier opgebouwde expertise te kunnen toepassen in een land, waar dit toegevoegde waarde zou hebben. Er werd enthousiast op mijn CV gereageerd en langzaam kwam de trein in beweging. Een assessment later, twee driedaagse cursussen van vrijdag tot en met zondag en na een hele berg literatuur tot mij genomen te hebben, hebben we (Ellen en ik) de knoop doorgehakt. Per 4 juni heb ik de placement in Cambodja aanvaard! Met nog 9 andere volunteers, zijn we in 10 districten als "Education Management Adviser" benoemd door Unicef. Hierbij heeft de VSO bemiddeld. Ieder van ons heeft een eigen standplaats in één van de 10 districtshoofdsteden. We zullen een tolk tot onze beschikking krijgen en zullen op deze wijze met onze expertise de onderwijsprojecten van Unicef gaan ondersteunen. Een geweldige uitdaging! Ellen zal hier achterblijven en mij een aantal keren gaan bezoeken.
Uiteraard zijn we niet over één nacht ijs gegaan en we zijn nu op een punt terechtgekomen dat de uitzending wel heel dichtbij komt en best wel spannend is. Tegelijkertijd "trekt" het "onbekende" ook erg aan. Na, vanaf 29 april 1980, onafgebroken in het onderwijs werkzaam te zijn geweest, zal ik per 1 juni (tijdelijk) stoppen. Een toevalligheid is de overeenkomst met de regeerperiode van Koningin Beatrix. Zij begon een dag later en stopte een maand eerder, zodat ik haar "regeertijd" overtroffen heb en ons besluit ook maar koninklijk noem.
Het nawoord van de verslagenreeks van de Culemborgse Courant eindigde ik 33 jaar geleden met de woorden: "Misschien tot een volgende verre reis"............ Deze weblog zal een weergave worden van de belevenissen vanaf 4 juni. Hopelijk maak ik wederom kennis met een cultuur, waar ik veel van kan leren. Het zullen geen wekelijkse verslagen worden, aangezien ik er nu ook bij werk. Ik zal trachten per de 1e van de maand een verslag te plaatsen en ik hoop dat ze net zo onderhoudend zullen zijn als die in de krant. Veelal stond "verwondering" als basis voor een verslag en ik zal jullie hierin trachten mee te nemen Pauw en Witteman zal ik er niet mee halen, maar hoop "de thuisblijvers" ermee te vermaken.
En als je in de buurt bent..............kom gerust langs...........
Met vriendelijke groet,
Marcel Gerritse.