Chinees geboortegolfje als storm voor de stilte

“Thuiskomst” Cambodja, maar China even als middelpunt

Na drie weken in het georganiseerde Nederland, waarin vele leuke activiteiten en ontmoetingen plaatsgevonden hebben met Ellen, kinderen, familie en bekenden in een heerlijke temperatuur, ben ik weer terug in “de bakoven” van het ongeorganiseerde Cambodja. Het temperatuurverschil is en blijft het grootste gewenningspunt voor lichaam en geest.
Het weerzien met collega’s en andere bekenden was hartverwarmend, zodat dit een beetje voelde als “thuiskomen”. Vanaf het eerste moment dat ik voet op Cambodjaanse bodem had gezet begon het leven aldaar weer als een film voor mijn ogen af te spelen. Dit zorgt er voor dat ik alleen maar hoef te kijken en me te verwonderen, want de onderwerpen voor deze verslagen bieden zich vanzelf aan. Het is aan mij om uit dit grote aanbod een keus te maken.

Ik pak dus met veel plezier de pen weer op voor de laatste verslagenreeks, aangezien het placement op 1 januari er voor mij op zit. Hopelijk zijn ze minstens zo onderhoudend als de vorige serie.

Hoewel er in de tussentijd het nodige heeft plaatsgevonden in Cambodja, gaat het verslag dit keer voor het grootste deel over China. In de eerste plaats omdat ik met een Chinese luchtvaartmaatschappij gevlogen heb en daardoor enige uren op Chinese (vliegveld)bodem heb mogen doorbrengen. Deze waren zo memorabel dat dit niet onvermeld kan blijven. In de tweede plaats omdat het jaar van het Schaap eraan komt en dit de nodige impact heeft voor de komende rust op het “geboortegebied” in China.
Aan het eind zal ik enkele positieve ontwikkelingen op politiek- en onderwijsgebied aantippen, die zich voorgedaan hebben in Cambodja, terwijl ik in Nederland verbleef en hierop zal ik in een volgend verslag uitgebreider terugkomen.

Het jaar van het schaap en de gevolgen daarvan voor de Chinese bevolkingsgroei
In het land, waar geen huwelijk gesloten wordt, of andere belangrijke gebeurtenis plaatsvind, zonder dat de kalender geraadpleegd is, zodat er “weloverwogen” een dag gekozen wordt, die voorspoed en geluk in zal luiden, ziet men met gemengde gevoelens het nieuwe Chinese jaar verschijnen.
Op 19 februari 2015 begint volgens de Chinese maan- of zodiakkalender namelijk “the Year of the Sheep”, ook wel “Goat” of “Ram” genoemd. Het gevolg hiervan is dat vele koppels in China verwoed getracht hebben een kind te verwekken, dat nog geboren wordt in het huidige gelukbrengende “Jaar van het Paard”. De oorzaak van al deze bedrijvigheid was, dat praktisch niemand een baby wil, die geboren wordt in het “Jaar van het Schaap”. Schapen zijn onderdanige beesten, die enkel grootgebracht worden voor de slacht, zo wordt geredeneerd. Veel Chinezen geloven dat kinderen die geboren zijn in het jaar van de schaap “volgers” zullen zijn in plaats van “leiders”. Ook zullen ze voorbestemd zijn om het nodige liefdesverdriet te hebben, met scheidingen tot gevolg. Bovendien zijn ze “ongelukkig” in het zakendoen. Slechts één op de 10 mensen die geboren is in het Jaar van het Schaap zal gelukkig worden. Dus tien maal zoveel kans op een “zwart” schaap in de familie. Het gevolg van deze “volkswijsheid” is, dat in de maanden voorafgaand aan deze fatale datum vele vruchtbaarheidsconsultaties plaatsgevonden hebben, om maar voor half mei in verwachting te geraken. Sommige dokters hebben de vrees uitgesproken dat er vervolgens een rush zal ontstaan naar de abortusklinieken, later dit jaar, bij de echtparen die de boot gemist hebben en een baby gaan verwachten in het beruchte Jaar van het Schaap. Tevens bestaat de angst dat echtparen zullen trachten hun baby “vroeger” geboren te laten worden als de dreiging bestaat dat de baby na 19 februari 2015 ter wereld zal komen. Duidelijk is wel dat hierdoor er een geboortedipje zal ontstaan in het Jaar van het Schaap. Deskundigen trachten de mensen af te brengen van het “bijgeloof”, maar dit lijkt “vruchteloos” te zijn.
Het is niet geheel duidelijk waarom "the Year of the Sheep" nou zo berucht is, aangezien elk dier van de 12 dieren van de zodiakkalender, zowel goede als minder goede eigenschappen heeft. Een verklaring kan zijn, dat bij de positieve eigenschappen dit dier ook achterblijft t.o.v. de andere dieren. Zo worden aan de personen geboren in het jaar van de schaap de volgende eigenschappen toegedicht: passief, trouw, loyaal, vrijgevig, vriendelijk en goedwillig. Misschien zijn deze eigenschappen wel te verkiezen in een ideale wereld, zo wordt in China geredeneerd, maar je komt er niet ver mee in deze “harde” maatschappij, waar je juist voor jezelf op moet komen. Wil je meetellen, ben je met deze eigenschappen in het nadeel, delf je het onderspit en zal je een ongelukkig leven tegemoet zien……..
De uitgesproken favoriet onder de 12 dieren is de draak, gevolgd door de tijger en het paard, aangezien deze dieren geassocieerd worden met succes! Zelfs ratten, slim en behendig, en slangen, die lijken op mini draken, worden met geluk en voorspoed in verband gebracht.
China telt vele handlezers en toekomstvoorspellers en deze bevinden zich ook op de “geboortemarkt”. Zij hebben weer een heel andere interpretatie en vinden al de aandacht voor de zodiackalender maar verspilde tijd. “Alleen “gewone” mensen geloven in deze kalender , omdat dit veel gemakkelijker is dan de waarheid begrijpen”. Volgens ons, feng-shui masters, is niet het jaar van geboorte belangrijk maar de precieze tijd van bevalling”. Voor $500 vertellen deze voorspellers de koppels wanneer ze de geboorte in moeten laten leiden, voor nog eens 130 dollar geven ze een naam, die geluk zal brengen en voor $3000 richten ze de kinderkamer in, zodat de nieuwe wereldburger verzekerd is van de beste toekomst. “Wil je dat je baby later succesvol, gezond en mooi is? Denk dan over dit aanbod na, het is het waard, niet?”, zo luidt hun slogan.

De Cambodjanen laten zich t.a.v. geboorten niet primair leiden door deze kalender, maar toch wordt bij bepaalde gebeurtenissen, bijvoorbeeld een trouwdatum, wel degelijk de kalender geraadpleegd middels een “handlezer/toekomstvoorspeller”. In dit land is de geboorte in het jaar van de tijger minder populair. Dit betreft dan enkel de geboorten van meisjes, zo werd er aan toegevoegd door de mannen die me hiervan op de hoogte brachten. De eigenschappen, die toegedicht worden aan de krachtige machtige tijger, zelfverzekerdheid met goede leidinggevende capaciteiten, passen in “de mannelijke Cambodjaanse ogen” prima bij henzelf, maar niet bij de vrouw, waarvan juist volgzaamheid gevraagd wordt. Trouwen met een “tijgerin” schijnt niet zo populair te zijn, zo is mij verteld. Ouders van toekomstige bruiden geven aan de bruidegom in dat geval vaak een andere geboortedatum van hun dochter op, zodat hij ongewis blijft van het feit dat hij een “tijgerin” trouwt. Al heeft premier Hun Sen himself dit met de volgende woorden in een ander perspectief geplaatst en deze “volkswijsheid” wat breder getrokken: “Als een vrouw trouwt met een man, verandert iedere vrouw vanzelf in een tijgerin…………..”

Een valse start en een paar uur op Chinese bodem
Aangezien veruit het goedkoopste retourticket vanuit Cambodja van een Chinese maatschappij was, vloog ik hiermee naar Nederland. Dat hield in dat ik eerst naar China gevlogen werd, daar zo’n 8 uur moest wachten op een gloednieuw vliegveld, waar een kopje koffie 10 dollar kostte en ik als buitenlander onmogelijk op internet kon komen. Vervolgens vloog ik door naar Nederland. Deze heenweg verliep zeer voorspoedig, vooral als je die vergeleek met de terugweg 3 weken later.
De vlucht terug bleek ruim 3 uur vertraging te hebben en dit werd met gejuich ontvangen. Omdat ik dit thuis al las, hield dit in dat ik 3 uur langer thuis kon blijven en dat de wachttijd in Beijing (het oude Peking) op de terugweg, teruggebracht zou worden van 9 naar minder dan 6 uur. Helaas was dit juichen iets te vroeg, want dit langer thuisblijven bleek een hele nare consequentie te hebben. Op het vliegveld beek namelijk dat het vliegtuig overboekt was. Dit kreeg ik te horen op het moment dat ik juist 2 kilo aan gewicht uit mijn koffer aan het halen was en in mijn handbagage aan het proppen was, aangezien de ARBO voorschreef dat de koffer niet zwaarder mocht zijn dan 23 kg. Helaas verkeerde ik in de veronderstelling dat hierin 25 kg aan gewicht mocht worden meegenomen…….
Maar hoe kon het vliegtuig nou overboekt zijn? Het kaartje had ik meer dan 4 en halve maand geleden aangeschaft? Tevens bleek het opeens een KLM vlucht te zijn, aangezien deze vlucht in samenwerking met China Southern Airlines uitgevoerd werd. Doordat ik deze 3 uur thuis was blijven zitten, was ik een van de laatsten die incheckte en één van de vier pechvogels, die op een reservelijst geplaatst waren. “Volgens de wet zijn vliegtuigmaatschappen niet strafbaar en is het legitiem om “over te boeken”, zodat er geen lege zitplaatsen overblijven. Op deze wijze gaan er geen half volle vliegtuigen de lucht in”, zo verklaarde een bereidwillige KLM grondstewardess. “Maar de kaartjes zijn toch verkocht? Dan maakt het toch niet meer uit?”, wist ik daar nog tegen in te brengen. “Heel vervelend voor mensen, zoals u, die het betreffen”, zo ging ze “invoelend” verder, “maar doordat soms mensen op het laatste moment omboeken, ontstaan er lege plaatsen. Om dat te voorkomen wordt er overgeboekt. Het is een kwestie van kansenberekening en in de meeste gevallen gaat het goed. Het zelfde principe word ook vaak toegepast bij boekingen voor overnachtingen op vakantiebestemmingen. Maar maakt u zich geen zorgen, de KLM zal voor een vervangende vlucht zorgdragen als dat nodig is”, zo vervolgde ze. Hier kon ik het mee doen en met deze wetenschap in het achterhoofd kon ik haar vertellen dat dit een dure grap voor KLM zou worden, wanneer ze mij zouden laten staan, want de consequentie zou zijn, dat ze mij ook opnieuw van een ticket van Beijing naar eindbestemming Phnom Penh zouden moeten voorzien, altijd nog zo’n 6 uur vliegen. Ik zal nooit te weten komen of dat dit van doorslaggevend belang was, maar het gevolg was wel, dat ik als eerste van de vier “ongelukkigen” opgeroepen werd om naar de balie komen om een vrijgekomen plaats in te nemen en zo stapte ik, bijna als laatste, het inmiddels vol gestroomde vliegtuig in. Opgelucht liet ik mij in een lege stoel achterin het toestel zakken. Hierbij besefte ik nog niet dat dit pas de eerste horde was, die genomen was om in Cambodja te geraken.

Na ruim 9 uur landden we in Beijing en hier bracht een bereidwillige Chinese mevrouw, die aan het eind van de slurf stond mij naar de transfer, tenminste dat had ik gevraagd, maar ik bleek bij een lopende band afgezet te zijn. Wat nu? Vervolgens zag ik tot mijn stomme verwondering ook nog mijn koffer op diezelfde lopende band liggen. Ik haalde deze er maar van af en bracht deze naar het nabijgelegen loket “customs” met de mededeling dat deze koffer naar Phnom Penh “verscheept” moest worden. Niet begrijpend werd ik aangekeken door een Chinese man, die het Engels niet machtig was en de koffer weer terugbracht naar de lopende band. Later bleek dat alle “transitkoffers” op deze band terecht gekomen waren, om vervolgens naar het juiste vliegtuig gedirigeerd te worden. Na deze zinloze interventie mijnerzijds, moest ik weer proberen bij het juiste loket te komen. Via domestic flights belandde ik, middels een paspoort- en tassencontrole, uiteindelijk bij de incheckbalie voor de internationale vluchten, waar ik zonder moeite mijn ticket in ontvangst kon nemen op vertoon van mijn uitgeprinte reservering. Al met al was door dit rondzwerven op het immense vliegveld de wachttijd met nog een uur verminderd en was ik de nodige zweetdruppels kwijtgeraakt. Nog één hobbeltje moest genomen worden: de volgende tassencontrole. Daar zat een dame, met een zuur gezicht, die me met een handgebaar maande door te lopen, nadat ik voor de zoveelste maal paspoort en dit maal ook ticket had laten zien. Helaas kon ik aan dit verzoek geen gevolg geven, aangezien de controle van de tassen stagneerde. Het humeur van deze vrouw, die beslist niet geboren was in het jaar van het schaap, zo mijmerde ik, werd er niet beter op, toen ik gebaarde dat ze iets van mij verwachtte, waaraan ik niet kon voldoen. Alle tassen die door de scanner kwamen, moesten namelijk opengemaakt worden en werden ook nog eens minutieus doorzocht door iemand, die blijkbaar de beelden van de scanner niet vertrouwde. Vervolgens werd eenieder door twee personen met een apparaatje in de hand “gefouilleerd”, waarbij zelfs met de hand achter de broekriem gevoeld werd. Oude vrouwen en kinderen ondergingen hetzelfde lot, alsof het potentiële vliegtuigkapers waren, die ontmaskerd moesten worden. Opvallend was dat er bij alle medewerkers geen lachje of vriendelijk woord afkon. Na het boarden, dacht ik voor de laatste maal ticket en paspoort getoond te hebben. Niets was minder waar. Op weg naar de gereedstaande bus, diende ik nogmaals het ticket te laten zien, waarop een v’tje door mijn naam werd gezet en vlak voordat ik de bus instapte kreeg ik nog een plastic kaartje in mijn handen gedrukt, dat ik na de busrit weer af moest geven, voordat ik het vliegtuig instapte. Zouden ze bang zijn dat ik onderweg zou “ontsnappen”? De betekenis van dit kaartje was me volstrekt onduidelijk, maar werkte uiteraard mee aan deze zinloze missie, aangezien ik toch wel heel graag Beijing wilde verlaten. Helaas gebeurde dit niet, toen we in het vliegtuig plaatsgenomen hadden, want een naderende onweersbui zorgde ervoor dat er vervolgens nog anderhalf uur gewacht moest worden in het vliegtuig, alvorens we opstegen. Eindelijk kregen we toestemming Beijing te verlaten en ik dacht dat er nu niets meer mis kon gaan. Helaas bleek de realiteit iets weerbarstiger.
Dit vliegtuig zou namelijk na ruim 3 uur een tussenlanding maken in de Zuid Chinese plaats Guangzhou en na een uurtje doorvliegen naar Phnom Penh. In gedachten zag ik allereerst de mensen uitstappen, waarna wij met een groepje “doorvliegers” zouden blijven zitten, waarna het vliegtuig weer vol zou stromen. Dit verwachtingspatroon werd al snel na de landing de grond ingeboord. Tot mijn stomme verwondering bleef ik als enige achter in het vliegtuig, tot een stewardess mij maande ook het vliegtuig te verlaten. Mijn tassen mocht ik niet achterlaten en moesten ook mee……. Haastig voldeed ik aan het verzoek, zodat ik eventueel andere transitpassagiers kon volgen. Aan het eind van “de slurf” werd ik opgewacht door een mevrouw, die mij een grote ronde blauwe sticker op mijn shirt drukte en op een lijst mijn naam netjes als laatste afstreepte. Zo liep ik als “gebrandmerkte transitganger” met een tiental andere “bestickerden” naar de volgende paspoortcontrole. Dit maal werd ik ook gefilmd door een camera op een paal en gebaarde de man dat ik een stap terug moest doen, zodat ik nogmaals wat langduriger in beeld kwam. Vervolgens moesten we opnieuw inchecken, terwijl we al in het bezit waren van een ticket en moesten we bij een gate opnieuw boarden en, (ja ik weet het wordt vervelend al die herhalingen, maar wees blij, u heeft het niet hoeven ondergaan) moesten we alle bescheiden tonen. Op weg naar het vliegtuig stond een man in een duur uniform ons op te wachten en dienden wederom ons ticket te tonen, dat hij aftekende. In het vliegtuig nam ik dezelfde plaats weer in, die ik amper een uur geleden had verlaten en bleek het vliegtuig net zo grondig te zijn schoongemaakt als de controles, die ik had ondergaan……. en constateerde ik dat mijn puzzelboekje en pen, die ik in de opbergflap had achtergelaten, wegens het onverwachte snelle vertrek, door de schoonmaakploeg waren meegenomen………..
Wat fijn dat mijn eindbestemming Cambodja was, van dit land had ik even de buik vol…… Ruim twee uur later, het was door al het oponthoud inmiddels half twee ‘s nachts geworden, zette ik blijmoedig voet op Cambodjaanse bodem, na een enerverende reis van ruim 24 uur.

Ontwikkelingen in Cambodja
Afgelopen weken hebben zich de nodige positieve ontwikkelingen voorgedaan. Bij het gebarricadeerde Freedom Park was er half juli een demonstratie flink uit de hand gelopen met de nodige gewonden, die vielen onder de bewakers van het afgesloten Park. Vervolgens werden 8 CNRP leiders, die hier verantwoordelijk voor gehouden werden, gevangen gezet en hing hun een zware gevangenisstraf boven het hoofd. Zo ver is het echter niet gekomen en liep dit incident met een sisser af, want op 23 juli werd bekend gemaakt dat Hun Sen (CPP) en Sam Rainsy (CNPR) een overeenkomst gesloten hebben, dat een eind zou maken aan de boycot van het parlement (de Essembly). Er was overeenstemming bereikt over de inrichting van een commissie, waarin beide partijen en een onafhankelijke groepering zitting zullen gaan nemen, die tot doel zal hebben de verkiezingswet te hervormen. Een jaar na de verkiezingen is er stapje voorwaarts gezet in het democratiseringsproces van dit land, want de 55 lege plaatsen in het parlement zullen ingenomen gaan worden door de gekozen leden van de oppositiepartij, de CNRP. Zal ongetwijfeld vervolgd worden, hopelijk ten positieve, maar ik ben er nog lang niet van overtuigd dat Hun Sen ook maar iets van zijn macht in zal leveren in de toekomst………..
De examens die eind juli afgenomen aan de grade 12 studenten hadden, met meer dan 70% “gezakten”, een catastrofale uitslag. Dit was de eerste maal dat de examens vrijwel zonder bedrog, zijn afgenomen en dit was aan de uitslag te merken. In het volgende verslag zal ik hier uitgebreider op terugkomen, als ik mij meer op de hoogte heb gesteld en meer informatie verzameld heb. Ondanks deze uitslag, is ook deze ontwikkeling zeer positief, aangezien daadwerkelijk een begin gemaakt is om de corruptie bij de examens aan te pakken en “kennis” primair is geworden. Voor ons heel normaal, maar dit is “een revolutie” in dit land en geef ik hierbij alle credits aan de nieuwe minister van Onderwijs, die deze maatregel bij zijn aantreden al aangekondigd had en ook het lef heeft gehad deze uit te voeren. Hulde!

Tevens zal ik in het volgende verslag aandacht besteden aan de overhandiging van sportmaterialen aan een weeshuis in Kampong Thom. Van een medewerkster van de gemeente Rijen had ik een halve koffer spelmateriaal meegekregen. (Dit was er tevens de oorzaak van de dat koffer te zwaar was bij het inchecken……..) Inmiddels heb ik contact gehad met de directeur van dit weeshuis en volgende week zaterdag zal deze overhandiging plaatsvinden.
Dit is de vijfde dag in Kampong Thom en de draad is al weer helemaal opgepakt…….

Met vriendelijke groet,
Li hai,
Marcel Gerritse,
marcelger8@hotmail.com