Kennismaking op werkplek en verslag huizenjacht

(Aan het eind nieuws over de verkiezingen)

Kennismaking op werkplek en huizenjacht die eindigt in kerstsfeer

Om maar gelijk met de deur in huis te vallen: heb woonruimte kunnen huren en ben super gelukkig met dit onderkomen, vooral met de wetenschap in het achterhoofd, wat de alternatieven hadden kunnen zijn. Verderop kom ik hier uitgebreid op terug bij de beschrijving van de zoektocht naar een geschikte woning, die tegelijkertijd een inkijkje geeft in de Cambodjaanse levenswijze……

Ook dit maal is er zoveel te vertellen, over afgelopen twee weken, dat ik weer keuzes moest maken.

De verkiezingskoorts slaat steeds meer toe en daar word je de dagelijks mee geconfronteerd, middels steeds grotere groepen verkeersdeelnemers, die vooral ’s avonds, vlaggen zwaaiend langs komen rijden op scooters en brommers, of op trucks met een open laadruimte. En immer gaat zo’n stoet vergezeld met luide muziek of opzwepende teksten die door de lucht schallen. Twee oppositiepartijen hebben zich verenigd en trachten serieus tegenstand te bieden aan de gevestigde partij van de zittende premier. (Het is de partij van Kem Sokha, zie 3e verslag, die een alliantie is aangegaan met de grootste oppositiepartij: de Sam Rainsy Party. Deze Sam Rainsy leeft nu in ballingschap in Frankrijk, aangezien hem hier een gevangenisstraf van 11 jaar boven het hoofd hangt, wegens vervalsing van documenten en het verspreiden van leugens. In 2005 is hij al eens veroordeeld en bestraft met 18 maanden celstraf wegens laster, maar na 3 maanden is hij toen vrijgekomen, na een generaal pardon van de koning Norodom Sihamoni. Je kunt zeggen dat het een luis is in de pels van de zittende president Hun Sen. Sam Rainsy heeft op zijn facebookpagina aangekondigd dat hij op 28 juli, de dag van de verkiezingen, terug zal keren naar Cambodja. Als dit gebeurt, zal dit zeker het nodige teweeg gaan brengen. * Er zijn nieuwe ontwikkelingen en deze heb ik aan het eind toegevoegd) Interessant om te horen dat de jongeren over het algemeen de kant van de oppositie kiezen en verandering willen en veel ouderen een stuk behoudender zijn. Deze vrezen zelfs verandering, want die heeft hen een aantal keren weinig goeds gebracht. Gelukkig gaat het er nog steeds vriendelijk en op het oog ontspannen aan toe. Hopelijk blijft de sfeer zo tot en met de 28e, de dag van de verkiezingen en erna, als de uitslag bekend wordt gemaakt.

De eerste 6 dagen in Kampong Thom waren enerverend, niet alleen door het zoeken naar een huis, maar ook door de kennismaking met de nieuwe collega’s op het provincie gebouw en het vinden van de VA (Volenteer Assistent) Na zes dagen moest ik namelijk alweer terug naar Phnom Pehn voor een tweedaagse bijeenkomst met mijn collega EMA’s (Educational Management Advisers). Ik was erg benieuwd naar hun ervaringen tot op heden, want ik heb ondanks alle gelezen stukken, nog steeds geen helder idee bij de functieomschrijving van mijn baan.
De opdracht vooraf was dus duidelijk: zes dagen tijd om een huis te vinden, een tolk te zoeken, kennis te maken op de werkplek en een bankaccount te openen. Gelukkig stond ik er niet helemaal alleen voor. De eerste dag zou John, de “Program Manager”, een Ier die werkelijk altijd met zijn werk bezig is, meegaan, maar gezien zijn drukke bezigheden zou hij binnen 24 uur weer terugkeren naar Phnom Pehn. De overige dagen zou ik ondersteund worden door iemand die al eens als Volenteer Assistent gewerkt had. Dit bleek een jonge vrouw van 24 te zijn, genaamd Navy.

De busreis, die ik inmiddels al vier keer als enkele reis gemaakt heb, is een belevenis op zich en daarvan zal ik in een volgend verslag verhaal gaan doen, anders wordt dit wel een hele lap tekst.

De eerst dag zou ik voorgesteld worden aan de staf van de POE (Provincial Office Education) en zou ik mijn directe collega’s op mijn werkplek gaan ontmoeten. Kort van te voren hadden we op aangeven van John, een tactische bespreking in een cafetaria bij een tankstation. John stelde voor dat hij de bijeenkomst zou openen en we spraken af wat ik vervolgens zou zeggen. Ook Navy, de vrouw die zou tolken, was bij dit overleg aanwezig. Vervolgens gingen we naar de POE, die er tegenover gelegen was. Het bleek dat de PEO uit 5 gebouwen bestaat, genummerd van A t/m E. Allereerst werden we voorgesteld aan de Deputy, de 2e man van de POE, genaamd Te Yok Sue, in gebouw B. De hoogste baas, de director, gaat aan het eind van dit jaar met pensioen en heeft er geen behoefte aan om iemand “uit den vreemde” nog te gaan begeleiden. Dus deze meneer, Te Yok Sue, wordt mijn ”linemanager”. De man, gezeten achter een immens bureau, heette mij welkom en vertelde dat we naar een ontvangstruimte ernaast zouden gaan, alwaar we met de stafhoofden kennis gaan maken. We kwamen in een soort van kleine aula, waar voorin 5 stoelen klaarstonden. Het was de bedoeling dat wij daarop zouden gaan zitten. De eerste stoel was voor John, de tweede voor de vertaalster, zelf mocht ik op de derde stoel plaatsnemen naast de Deputy en daarnaast ging een andere stafmedewerker zitten. In de zaal zaten de 9 stafhoofden, ieder op een aparte stoel, al klaar. John vroeg het woord en ging volgens onze afspraak van start. Alsof het gepland was kreeg de Deputy, meneer Te Yok Sue, een telefoontje, dat luidkeels beantwoord werd. De woorden van John verdwenen vervolgens in het niets. Hij ging nog wel dapper door, maar dat deed dhr. Te Yok Sue ook luidkeels. Navy, de vertaalster, wist niet wat ze moest doen, ook nog gaan vertalen in deze kakofonie van geluiden? De 9 toehoorders verblikten of verbloosden niet en bleven zo op het oog aandachtig luisteren. Naar wie was minder duidelijk. Geamuseerd bekeek ik het tafereel , hoe zou dit aflopen…… Zelf ging ik maar ff niks zeggen. Meneer Te Yok Sue beëindigde het telefoongesprek en nam onmiddellijk de regie van de vergadering over, zonder te reageren op John’s intro en zonder John één blik waardig te keuren. We kregen vervolgens een monoloog van een kwartier over ons heen, waarin hij één voor één uitgebreid de stafonderdelen besprak en vervolgens kregen we te horen hoeveel scholen er in ieder district waren (geloof van 9 districten) Navy, vertaalde om de zoveel zinnen datgene wat gezegd werd. Ondertussen begon ik me steeds meer de voetballer/trainer te voelen, die zojuist een “droom” transfer gemaakt heeft en naast de voorzitter van een verre buitenlandse club zit. Als eindelijk een eind gekomen is aan de droge monoloog van de deputy, vraag ik beleefd of ik ook iets mag zeggen. Uiteraard wordt dat toegestaan en ik zei de aanwezigen niet dat een droom was uitgekomen, zoals vele voetballers doen, al was het misschien wel zo! Nee, ik vertelde iets over mijn werkzaamheden in het verleden en vervolgens, dat ik erna uitzag om met hen op een plezierige manier samen te werken de komende anderhalf jaar en ik hoopte dat we hierbij van elkaar zouden kunnen leren. Ik ga er van uit dat Navy het allemaal goed vertaalde, want een klein applausje werd ons deel. De sfeer voelde goed aan en ik voelde me welkom. Voor de werknemers van de POE is dit ook een vreemde situatie, want ik ben in deze stad de eerste VSO-volenteer. Dat heeft ermee te maken dat deze plaats wordt bekostigt vanuit een Unicef project en ik eigenlijk een onontgonnen gebied ga verkennen. Het zal dus voor beide partijen wennen zijn en de komende weken worden een ontdekkingstocht…

Na mijn woorden werd de zitting opgeheven en zou ik naar mijn afdeling gaan. Dit bleek op de tweede en gelijk bovenste verdieping van gebouw C te zijn. Twee kantoren naast elkaar en in het achterste kom ik te zitten, samen met de vertaalster. Het afdelingshoofd van de afdeling was meegelopen en wijst mij de werkplek, bij het raam aan. Of ik hier mee eens ben? Uiteraard ben ik het er mee eens, een plek bij het raam, in dit geval luiken voor tralies, betekent frisse lucht. (Tot op heden ben ik de enige die de luiken opengooit iedere morgen) Bovendien had ik al verhalen gehoord van vrijwilligers, die op hun “werkplek” niet eens een bureau toegewezen hadden gekregen. Ik vroeg of er ook een computer was, waarvan ik gebruik kon maken. Die was er en werd mij aangewezen. Het was goed dat er bij gewezen werd, want ik zag alleen een doek, die er blijkbaar overheen geslagen was. Nieuwsgierig ging ik erop af om de doek weg te slaan, toen Navy eraan toevoegde, “…..maar hij is kapot”. “Je kunt hem niet gebruiken.” John, die meegelopen was, vroeg of die niet gemaakt kon worden. Dat was mogelijk, was het gevatte antwoord van meneer Te Yok Sue, als ………. VSO de reparatie zou betalen. Hier ging John wijselijk niet op in. Voorlopig werk ik wel op mijn eigen laptop. Ik zou wel de beschikking over een internetaansluiting krijgen en daar was ik al heel blij mee.

(De volgende twee ochtenden ben ik met Navy, langs alle (9) afdelingen gegaan om mij voor te stellen aan de overige werknemers. Ook deze ontvangsten waren heel vriendelijk en hadden een informeel karakter. Dat dit heel goed uit zou pakken op een ander front, zal straks duidelijk worden.)

Aangezien, Navy prima haar “mannetje” stond in de mannenwereld van de POE en ze me verder prima begeleidde, o.a. bij het openen van de bankrekening, heb ik haar gevraagd mijn VA te worden, hetgeen ze graag accepteerde. Dit zouden welkome inkomsten zijn voor haar, aangezien ze nog studeerde en deze zelf moest bekostigen. Nu deze zaken waren geregeld kon ik me volop gaan richten op de huizenjacht!

Een huizenjacht die eigenlijk al de eerste dag begonnen was. Nadat ik mijn kantoor bekeken had, werd ik voorgesteld aan een man, die ook al aanwezig geweest was als toehoorder bij mijn introductie. Hij bezat een huis, dat leegstond en of ik interesse heb om het te bezichtigen. Uiteraard, had ik dat en we konden er gelijk heen. Hij met de motor en wij lopend achter hem aan. Na een meter of 300, stopte hij bij een gigantisch huis. Het huis had een grote living, één slaapkamer beneden en twee slaapkamers boven, iedere kamer was voorzien van zowel douche en toilet. Voorzichtig vroeg ik naar de prijs…… “220 dollar per maand”. Dat zal never nooit gaan, want ik heb maar 150 te besteden. Dat is het bedrag dat VSO mij vergoed, alles erboven zou ik zelf dienen te bekostigen. Bovendien, wat moet ik alleen in zo’n groot huis? Ik antwoordde dat ik 150 te besteden had en liet het aan hem over of het voor die prijs kon. Het verschil was te groot, maar hij wist wel iets anders voor mij. Schuin tegenover het huis stond een houten huis op palen, met een gammele trap naar boven. Om er te komen moest je over een smerig zandpaadje. Pal naast deze paalwoning woonde een familie ”tijdelijk” in een hutje, tot hun huis af was. Dat was iets verderop in aanbouw. Het verschil met de vorige bezichtiging kon niet groter zijn. Bovengekomen in het donkere huis, weigerde alle verlichting het, zodat het overzicht er niet duidelijker op werd. Zo ging ik van de ene naar de andere donkere kamer, die misschien meer geschikt zouden zijn om er foto’s te ontwikkelen, maar niet voor mij om er anderhalf jaar in te gaan wonen. Optimistisch zei de man dat de problemen met het elektra zo verholpen zou kunnen worden. De prijs was “reasonable”, 100 dollar. Al kreeg ik geld toe, dit was het niet.
De volgende dag, toen ik met mijn voorstelronde bezig was, werd ik aangeschoten door een andere leidinggevende van de POE. “Of ik al iets gevonden had gisteren?”. Blijkbaar was het algemeen bekend hier dat ik woonruimte zocht en hebben een aantal werknemers van de POE woonruimte over. We konden gelijk gaan kijken als we wilden. Dat het onder werktijd was geen probleem. We gingen met zijn auto en reden………amper 200 meter, toen hij al stopte bij drie huizen die naast elkaar stonden. (Deze meneer gaat dus iedere dag met de auto naar zijn werk. Lopen is iets voor de armen heb ik inmiddels wel gemerkt. Minimaal moet je toch wel de beschikking hebben over een motor, wil je meetellen.) Gelukkig waren het stenen huizen. Zelfde woonde hij in het huis rechts. Voor dit fraaie onderkomen stonden een hele batterij geluidsboxen…… Ik vroeg hem of hij aan karaoke deed. Hij lachte wat, maar gaf geen antwoord. Misschien begreep hij de vraag niet, ondanks het feit dat Navy hem vertaald had. We gingen naar het middelste huis, het kleinste van drie, dat vlak naast de zijne stond. Naast de deur was een overdekte ruimte en daar bivakkeerde een hele familie, zo’n 5 volwassenen, plus twee heel oude mensen. Ik vroeg wat zij daar deden. Het bleek dat de moeder, die boven dit huis woonde, erg ziek was en de familie was overgekomen om te helpen. Als ik kwam, zouden ze verdwenen zijn, werd mij verzekerd. Waarheen werd er niet bij gezegd. Alle 7 naar die kleine bovenwoning, bij de zieke?
Het huis beneden bleek bewoond te zijn door een onderwijzersechtpaar. Het bestond slechts uit één kamer en werkelijk overal lagen spullen. Er was nauwelijks ruimte om te lopen, want een groot deel van de oppervlakte werd tevens ingenomen door een gigantisch bed. Als ik zou komen, zou ook dit echtpaar weg zijn. De rommel was nog niet eens zo erg, maar er hing een ongelooflijk penetrante, vieze lucht in de kamer. Ik vroeg of de meubels zouden blijven staan. “Nee” was het antwoord, “Het zou leeg opgeleverd worden, tenminste als men alles meenam”. Over de douche zal ik alleen maar zeggen dat er een originele Cambodjaanse hurk wc in stond en over de rest van wat ik daar aantrof doe ik het zwijgen toe……. De prijs zou laag zijn, want in de avonduren kon ik hem als tegenprestatie……… Engels gaan leren. Hoewel ik niet van plan was dit huis te gaan nemen, deed het vooruitzicht van deze “verplichte” Engelse lessen de deur helemaal dicht slaan. Toen bleek dat in het huis ernaast zijn broer woonde, wist ik dat de goede beslissing genomen had, al vermoedde ik wel dat door te weigeren ik er misschien geen vriend bij zou hebben op de POE…….
Aangezien de middagen “vrij” zijn in deze kennismakingsperiode, besloot ik na het traditionele middagdutje, maar eens zelf rond te gaan lopen om te kijken naar huizen, met bordjes ervoor waar een telefoonnummer op stond. Jawel, na een kwartiertje lopen al beet. Een houten bovenwoning. Er was alleen niemand. Een buurvrouw, van twee huizen ver, zag me en nodigde me bij haar binnen. Ze vertelde dat ze daar zelf gewoond had, tot volle tevredenheid, samen met haar man uit Nieuw-Zeeland. Ze konden echter de huur niet meer betalen en zijn twee deuren verderop kleiner gaan wonen. Het enige probleem waren de buren, waar ze dus nu aan de andere kant van woonden, want die waren nogal luidruchtig. De buren hadden namelijk een soort café en daar werd gedronken tot laat in de avond. Ook waren er ratten in het huis, maar dat scheen minder te zijn nu…… De huur was 100 euro en er waren veel kamers. ’s Avonds heb ik het bezichtigd met Navy, die tolkte met de eigenaar. Het zag er redelijk uit, met een leuk overdekt zitje voor. Ratten waren er niet meer zo werd mij verzekerd, want de gaten in de vloer waren gedicht. De trap naar boven was echter vrij toegankelijk voor de buren, want die gingen door hetzelfde hek naar binnen. Ik hield deze optie maar even open, want wist niet hoeveel keus er nog zou komen……..

Inmiddels was het zaterdag, de vierde dag van mijn verblijf hier en was ik qua huizen nog niet zo veel opgeschoten. Wel wist ik wat er zo’n beetje op de markt was. Ik zou die ochtend weer een wandeling gaan maken in een deel van het stadje, waar ik nog niet eerder geweest was. Al gauw zag ik een huis met een bord met telefoonnummer ervoor. Ik had de woorden “huren” (tjoel) en “huis” (p’tè) paraat en probeerde contact te leggen met de mevrouw die binnen zat. Helaas, het bleek dat niet ieder bordje met een telefoonnummer een aanwijzing was voor verhuur. Hier stond blijkbaar iets anders op, dat werd me wel duidelijk, al begreep ik niet wat het wel was. Wilde net verder lopen toen er een brommer langskwam en abrupt stopte. De jongen op de brommer zei me gedag en vroeg of ik hem nog kende. Helaas, ik moest hem het antwoord schuldig blijven, ik wist het niet meer. Het bleek dat ik deze jongen in de eerste dagen dat ik gearriveerd was in Cambodja ontmoet had in de lobby van het guesthouse in Phnom Pehn. We hadden telefoonnummers uitgewisseld en hij vertelde toen dat hij weleens bij zijn grootvader in Kampong Thom verbleef. Hij herkende mij, maar ik had hier inmiddels al zoveel mensen ontmoet en al zoveel adressen, telefoonnummers, emailadressen en facebookaccounts opgeschreven, dat mij dit ontschoten was. Wat een ongelooflijk toeval dat ik hem op deze plek en op dit moment ontmoette.
Ik moest gelijk achterop en hij bracht me naar zijn opa's adres. Daar kon ik een houten bovenkamertje huren, maar hij zag zelf ook wel dat dat het niet was. Maar hij wist nog wel wat…… bij zijn tante. Er werd gebeld en even later mocht ik weer achterop de motor en na 5 minuten stopten we bij een vrijstaand stenen huis net buiten het stadje. Werd ontvangen door een hele vriendelijke vrouw. Ze vertelde dat ze in het voortgezet onderwijs werkzaam was. Ze was getrouwd en had 2 kinderen van 4 en 6 jaar oud. Omdat de verdiensten in het onderwijs ontoereikend zijn om een gezin te onderhouden, was zij vaak met het gezin op het land aan het werk. Deze akker was zo’n 130 km. verderop. Als ik het hele huis ging huren, moest ik dan wel af en toe de familie ontvangen, als ze terugkwamen. Ondertussen kreeg ik geroosterde sprinkhanen en andere insecten aangeboden. Deze waren door haar zelf geroosterd en vele malen beter dan die van de markt, zo werd mij verzekerd. Aangezien ik nog niet de behoefte gevoeld had om deze “lekkernij” op de markt te kopen, weigerde ik, al besefte ik dat dit niet beleefd was.
Er liepen flink wat katten rond in het huis, waaronder twee hele jonkies, en erg schoon was het ook niet. Voor dit laatste verontschuldigde de vrouw zich. O, ja, ze moest nog wel haar man bellen om te vragen of hij het eens zou zijn met dit aanbod, dat ze mij gedaan had. Zelf was ik er al uit. Dit kon ik niet maken. Anderhalf jaar wonen in een woning, de beste kamer in bezit nemend en de familie met z’n vieren in het kamertje ernaast laten bivakkeren, enkel en alleen omdat ze de inkomsten van de verhuur zo goed konden gebruiken. Ik bedankte haar hartelijk voor het aanbod, maar zei dat ik het niet kon accepteren.
Ik gaf de jongen een drankje in een café, als dank voor zijn hulp en besloot het laatste uurtje van deze ochtend langs het riviertje te gaan lopen, dat langs Kampong Thom loopt. Dit zou een mooie locatie zijn om te wonen…… Bij een aantal lage woningen stond weer een bordje, maar dit bleken enkel kamers te zijn, voor 25 dollar per maand. In één zo’n kamertje woonde wel een heel gezin, maar ik wees het af omdat ik het te klein vond….. Het meisje, dat me te woord stond, wist wel ets voor mij.... een flat. Ze fietste met me mee, terug richting Kampong Thom. Vervolgens stopte ze bij het voor mij bekende huis met de luidruchtige buren….. Een bovenwoning noemen ze hier dus een flat.... Een leermoment erbij! Had vooraf iets totaal anders in gedachten gehad.
Het was inmiddels lunchtijd, at wat en ging terug naar mijn kamer voor een welverdiende dut, tenminste dat dacht ik tot de telefoon ging. Opnieuw de jongen, die me naar zijn grootvader en tante had gebracht. Hij had nog iets voor mij en zou me erheen brengen. Binnen 5 minuten stond hij voor het guesthouse en ik mocht wederom achterop. Hij sloeg de weg in richting rivier, die ik afgelopen dagen al 4 keer gelopen had en stopt bij een huis, waarbij ik steeds dacht als ik er voorbij liep........... “Oei kon ik hier maar wonen”. Een prachtige stenen woning, met fraaie oprit, kortom een plaatje. Het ging dit keer om de benedenverdieping. En wie was daar op bezoek? De mevrouw die mij zojuist haar huis en de geroosterde insecten aangeboden had. Ze had zo met me te doen, omdat ik geen woonruimte had, dat ze deze kennissen had gebeld, die blijkbaar ook woonruimte te huur hadden. Wat zag dit er fraai uit. Een grote living met een prachtige marmeren vloer, een ruime slaapkamer met overal screens voor de ramen, zodat ik geen muskietennet nodig heb, een aparte douche en twee (westerse)wc’s en redelijk schoon zo op het oog........... Ook nog groot bed in de ruime woonkamer, zodat ik gasten kan ontvangen. En voor het huis een grote overdekte ruimte met zitje. Een droomhuis, alleen.... er werd 200 dollar huur gevraagd. Ik zei dat ik maar 150 te besteden had. Wat zou het jammer zijn, als het hierop af zou ketsen. Maar wat was dat? De man ging akkoord met 150 dollar per maand, als ik water en elektra apart zou betalen. Dat was geen probleem, aangezien dat voorschrift was bij VSO. “You get ik, because I trust you", zo motiveerde hij zijn acceptatie van de lagere huur. Wat bleek, ook deze man werkt op de POE en had donderdag met mij kennisgemaakt en blijkbaar een goede indruk van mij gekregen…….. Omdat ik afgelopen dagen ruim 50 man en een enkele vrouw had ontmoet, was zijn gezicht mij ontschoten. Zelf woont hij met zijn vrouw en twee kinderen van een jaar of 13 en 16 in de ruime bovenwoning. Over het aanbod, dat er nu lag, hoefde ik geen seconde na te denken. Dit was het gewenste huis en ik wist nu al dat ik me hier thuis zou kunnen gaan voelen de komende anderhalf jaar. Hier kan ik in de toekomst met goed fatsoen mijn vrouw en andere gasten ontvangen.
Diezelfde middag hebben we het huurcontract getekend. Hierna ging de vrouw des huizes met wierookstokje naar binnen om voor mij te bidden bij het altaartje dat ook in de riante huiskamer staat. Ze vroeg in haar gebed voorspoed voor de nieuwe bewoner in dit huis en dat hij beschermd moge worden tegen rampspoed. Naast het altaar twee lichtknopjes, een voor de kaarsjes die dan gaan branden en één voor een knipperende gekleurde feestverlichting. Zo ontstond er gelijk een vroege kerstsfeer en zal ik de kerstboom straks met Kerst niet missen……..
De volgende dag om 11.00 uur ben ik verhuisd. Zo heb je niks en zo woon je in je droomwoning! Zaterdag 6 juli 2013 was een geluksdag en sinds zondag 7 juli woon ik in een huis dat geen adres heeft, want dat kennen ze hier niet. Gelukkig heb ik een emailadres, zodat ik deze post wel kan ontvangen: marcelger8@hotmail.com.
Mocht je vragen hebben na het lezen van één van de verslagen, schroom niet en stel ze gerust per email of wil je je opmerking niet publiekelijk plaatsen, kun je dat ook gerust via de mail doen.

Met vriendelijke groet,
Li ha
Marcel

* Sam Rainsy is gisteren (vrijdag 19 juli aangekomen in Phnom Pehn en door een grote menigte binnengehaald. Hij werd hierbij vergezeld door zijn coalitiegenoot Kem Sokha. Over de route van het vliegveld tot het plein waar hij zijn eerste toespraak zou houden, die normaal binnen het half uur te rijden is, deed hij 5 uur! Ruim 100.00 mensen hadden zich verzameld op en rondom het Park, met de toepasselijke naam Freedom Park, om van dit historische moment getuige te zijn. In zijn toespraak dankte hij de koning die hem een generaal pardon heeft gegeven, zodat hij bij terugkeer niet in de gevangenis gezet is, met de volgende woorden: "I would like to thank the King for pardoning me and allowing me to return home. But in fact, I'm not even quilty. The King helped to wash the colors I had been painted with". Hij vertelde verder aan de menigte dat zijn "dream came true" (waar heb ik dat meer gehoord?) Verder verzekerde hij de aanwezigen dat hij en Kem Sokha zich niet zullen laten uitspelen en verbonden zullen blijven met de woorden: "Nobody can break us, nobody can buy us".
Heb geen televisieprogramma gezien die aandacht besteed heeft aan deze gebeurtenis en de enige krant die er uitgebreid over bericht heeft in Cambodja is de Engeltalige krant: The Cambodia Daily. Middels de sociale media verspreid het nieuws zich echter als een inktvlek over het land. Sam Rainsy heeft aangekondigd tot 28 juli, de verkiezingsdag, zoveel mogelijk plaatsen in Cambodja te bezoeken. Welke impact dit heeft op de komende verkiezingen is moeilijk te zeggen, maar duidelijk is dat hij iets heeft losgemaakt bij veel mensen. Er wordt gezegd dat hij woensdag Kampong Thom aandoet. Indien dit waar is, zal ik uiteraard trachten hierbij aanwezig te zijn.