Drijfzand, laatste directeurentrainingen.......

..........intimidatiepraktijken, het gele goud of koper?

Het laatste verslag van Cambodjaanse bodem is zojuist tot jullie gekomen. Na 19 maanden eindigt het Cambodjaanse avontuur op 21 december. De tijd is omgevlogen en ben de nodige ervaringen rijker geworden. Vele ervan heb ik met de lezers mogen delen op dit platform. Doordat het in deze laatste weken razend druk was en ik nog middenin de hectiek van dit land sta, is het geen verslag geworden, waarin teruggekeken wordt. Het afsluitende verslag zal over drie weken vanuit Nederland geschreven gaan worden. Hopelijk lukt het me om de cirkel rond te krijgen.

Terwijl ik dit schrijf worstelt Nederland met de eerste pakken sneeuw en is code oranje van kracht. Hier zijn ook eindelijk “de wintermaanden” ingetreden met temperaturen in de vroege ochtend van 23 graden, die de gemiddelde Cambodjaan doet bibberen van de kou. Al bijna anderhalve week geen regen, een heldere blauwe lucht en temperaturen die overdag toch weer oplopen naar minimaal een graad of 30. De overgang naar de Hollandse winter zal groot zijn….

De groene rijstvelden hebben plaats gemaakt gelige velden, die druk geoogst worden, zowel met de hand als machinaal. Boeren die het kunnen betalen, huren een “loonbedrijf”in, die de oogst verzorgt. Onderweg kom ik nogal eens zo’n oogstmachine op rupsbanden tegen, op zoek naar werk. In het dorp, waar ik doorheen rijd naar mijn werk, wordt ieder vierkante meter zon gebruikt om het “gele goud” op matten en plastic zeilen te drogen. Verderop zal blijken het woord “goud” een foute weergave is.

In dit verslag zal ik aan de hand van “vermist zand” uit de doeken doen hoe de corruptie in dit land op slinkse wijze “uitgevoerd” wordt. Honderden miljoenen dollars verdwijnen in de zakken van de machthebbers, die veelal in het bezit zijn van één of meerdere generaalsterren. Dat hiermee het land in de uitverkoop gedaan wordt en dat onderwijs en zorg zwaar onder de maat blijven, zal deze “zakkenvullers”, die puur met eigen gewin bezig zijn, een zorg zijn. Dat dit slechts één voorbeeld behelst, waarbij grof geld “verdiend” wordt, maakt het des te triester. Wat er gebeurt met mensen, die dit onrecht aan de kaak stellen en een bedreiging gaan vormen voor deze duistere zaken, laat zich raden……..

In het vorige verslag is een beeld geschetst van de eerste serie directeurentrainingen. Gelukkig konden we de vieze smaak van beide laatste trainingsdagen wegspoelen met een geslaagde tweedaagse in het meest afgelegen district.

Afsluitend het politieke nieuws, waarbij de naweeën van de opheffing van de oppositiepartij centraal staan, hoe Hun Sen blijft verbazen met zijn uitspraken en het zelfs voor elkaar krijgt om de organisatie van de Angkor Wat Marathon in de wielen te rijden.
In mijn verslagen heb ik deze, een van de langst regerende despoten, wel eens met Mugabe vergeleken. Terwijl aan de macht van deze laatste een eind is gekomen en het volk feestend de straten op ging, ziet het er niet naar uit dat een dergelijke machtsovername hier zal plaatsvinden, zodat de 65-jarige Cambodjaanse dictator, die al meer dan drie decades met harde hand dit land regeert, nog wel een aantal jaren in het zadel zal zitten en de regeringsperiode van Mugabe zal overtreffen. Het volk mag machteloos vanaf de zijkant toekijken. Mochten ze de straat opgaan, dan kunnen ze er van verzekerd zijn dat iedere vorm van protest keihard zal worden neergeslagen.

De 21e bibliotheek is eergisteren overhandigd. Vanuit Nederland zal daarover verslag gedaan worden.

Zand in de illegale uitverkoop en de gevolgen
Het balletje begon te rollen op 2 november 2016 middels een kop in de inmiddels opgeheven Cambodia Daily : “Ministerie geeft de schuld aan “ineffectieve praktijken” bij de verdwijning van 400 miljoen dollar van vermist zand”. De krant had namelijk ontdekt dat er een enorm gat zat tussen de opgave van de regering over de zanduitvoer naar Singapore en de cijfers die Singaporezen op tafel legden. Het Ministerie van Handel had verkondigd dat er van 2011 tot 2015 814,580 ton zand, ter waarde van 1,67 miljoen dollar uitgevoerd was. Dat verschilde nogal met de cijfers uit Singapore. Daaruit bleek namelijk dat dit land gedurende deze jaren 52 miljoen ton ingevoerd had, ter waarde van 400 miljoen dollar. “Waar zou die 398 miljoen toch gebleven zijn?”, was de grote vraag. Een woordvoerder van het Ministerie van Handel, mevr. Soeng Sophary ging hier echter niet op in, maar verwoordde de ontstane situatie aldus: “Het is zo oneerlijk dat Cambodja naast de standaard van meer ontwikkelde landen gehouden wordt. Als je naar dit land kijkt middels de praktijk en prestaties van de ontwikkelde landen, dan zul je de actuele situatie niet begrijpen”. Tevens kondigde het ministerie aan om hun data te onderzoeken om het verschil van beide data te kunnen verklaren en riep tegelijkertijd de gemeenschap op om data te verstrekken, die het ministerie zou kunnen helpen…. Sorry, ik bedenk dit ministeriële antwoord niet, geef het enkel weer.
Milieuactivisten en deskundigen, die al jaren verkondigen dat de “zandindustrie” amper gereguleerd is en waarschuwen voor de ecologische gevolgen en de levensomstandigheden voor gemeenschappen, die op de oevers wonen, krijgen geen voet aan de grond. Door het illegale baggeren storten oevers in en zakken de woningen de rivieren in. Ook dit wordt voor lief genomen. Alex Gonzales-Davidson, directeur van Mother Nature, een milieugroepering die zich actief met deze problematiek bezighoud, vroeg zich af waarom de regering deze zaken verdoezelt. “Deze bedrijven, die niets anders zijn dan criminele syndicaten, werken hand en hand met invloedrijke regeringsambtenaren. Het ministerie zou de gevolgen eens moeten bekijken van dit schandaal, dat al is begonnen in 2008”.

Het is slechts een topje van de ijsberg, want deze “verdwenen” 398 miljoen dollar betreft alleen nog maar de export naar Singapore, terwijl er naar veel meer landen “geëxporteerd” wordt. Tevens beperken deze praktijken zich niet alleen tot de zandexport, want met de illegale houtexport wordt nog vele malen meer verdiend en de ontbossing is langer dan 20 jaar aan de gang. En dan heb ik nog niet gesproken over de mineralen die van de hand gedaan worden. Op deze wijze wordt het land in de uitverkoop gedaan aan de meest biedende en verrijkt de nepotistische opperklasse zich met miljarden dollars. U snapt dat het heel slecht zou uitkomen voor deze zelfverrijkende klasse, indien de oppositie de verkiezingen zou gaan winnen………… en daar is met vereende krachten dan ook een stokje voor gestoken. Met deze gegevens in het achterhoofd blijft de vraag gerechtvaardigd waarom de Wereldbank en EU, om maar een paar “kapitaalverstrekkers” te noemen, geld blijven pompen in dit land, terwijl ze de wetenschap hebben dat een groot deel van deze enorme bedragen, de welgevulde zakken nog verder vullen…….. Terug naar de verhaallijn

In mei ging een filmpje van Mother Nature viraal op Facebook, waarin een boot gevuld met het waardevolle kwartszand, dat als basis voor de glasindustrie dient, in de haven van Sihanoukville getoond werd, terwijl de regering na de eerder vertoonde beelden in november 2016, waarbij het tekort van 398 miljoen dollar aangekaart werd, aangekondigd en verzekerd had dat de handel in dit kostbare zand in de ban gedaan zou worden.
Binnen de kortste keren was het filmpje verrijkt met 425.000 likes en 28.000 maal gedeeld. Door deze massale response, kon een reactie van de regering niet uitblijven en deze verkondigde dat er een onderzoek zou worden ingesteld. Een woordvoerder van het Ministerie van handel voegde hieraan toe: “Ministerie officials zijn teleurgesteld dat Mother Nature hen niet onmiddellijk op de hoogte gebracht heeft.” Mother Nature verklaarde daarop dat de doelstelling tweeledig was: “Allereerst laten hoge regeringsambtenaren nog steeds toe dat dit zand uitgevoerd wordt en zijn ze niet in staat en zelfs onwillig om de wet en bestaande regelgeving uit te voeren, die deze uitvoer verbiedt en ten tweede blijven er derden nodig om potentiële misdaden te monitoren en bloot te leggen.

In september werd een hoofdstuk aan het “illegale baggerverhaal” toegevoegd. Mother Nature activisten hadden zich ingegraven en met enkel het hoofd boven het zand gestoken, maakten ze in een clip op Facebook bekend, dat er nog steeds schepen met zand het land verlieten. Dit wisten ze te onderbouwen met opnames, waarop te zien was hoe twee boten, gevuld met het illegale kwartszand, klaar lagen om dit vervoeren vanuit de provincie Koh Kong. Twee dagen later werden de twee milieuactivisten opgepakt, die deze beelden geschoten hadden. De aanklacht luidde: opruiing en het maken van ongeoorloofde opnames van personen op een privé plek. Sceptici melden dat ze in hun eigen boot nabij de “open” oceaan waren bij het vastleggen van deze beelden en dat er in de verste verte geen sprake was van welk privéterrein dan ook. Beide activisten, Dem Kundy en Hun Vannak, hangt een gevangenisstraf van twee jaar boven het hoofd voor opruiing, terwijl voor schending van privacy door het maken van opnames van personen in privé domein zonder toestemming, nog eens een jaar in de cel doorgebracht kan worden plus een boete van 500 dollar. (Een dag later maakte dezelfde milieuorganisatie bekend dat er volgens Cambodjaanse opgave afgelopen jaren 28.900 ton zand, ter waarde van $275,605 naar Taiwan geëxporteerd was, terwijl Taiwanese cijfers spreken van 1,7 miljoen ton, ter waarde van $ 35,900.000. Het gevolg: ruim 35 miljoen dollar in rook opgegaan….) Wellicht is het u duidelijk geworden wat het bestaansrecht is van de Rolls Royce en Porsche dealers in de hoofdstad Phnom Penh.

Ondertussen zitten beide milieuactivisten onder erbarmelijke omstandigheden, nog steeds in voorarrest, gevangen in afwachting van hun proces. Volgens één van de echtgenotes, die maximaal tweemaal in de maand op bezoek mogen komen, zitten beiden met 25 man in een kleine ruimte, waarin ze niet eens liggend kunnen slapen en die voorzien is met enkel een toilet.
Inmiddels is bekend geworden dat de eigenaar van beide gefotografeerde schepen tycoon en CPP parlementslid Ly Yong Phat is. Met deze wetenschap lijkt het lot van beide actievoerders bezegeld. Amnestie, kom in actie alsjeblieft!

Derde en laatste serie directeurentrainingen
Na de twee target districten was het district Krouch Chhmar aan de beurt. Aan de weg erheen bewaarde ik minder goede herinneringen, aangezien Khemra en ik vorig jaar november 5 kwartier te laat arriveerden met de nodige moddersporen op onze broeken en het schoeisel onder de bagger, omdat we met de motor nauwelijks over de weg, die veranderd was in één modderbad, vooruit konden. (verslag 27 november 2016: Directeuren training 1 en gezonken partyboot) Wijzer geworden, waren we ditmaal een dag eerder vertrokken uit Kampong Cham. We namen de intrek in een guesthouse aan de rivier, die we de volgende dag enkel met de pont behoefden over te steken, om vervolgens nog een vijftiental kilometers met de motor over een verharde weg te rijden.
Dit belette ons niet om de volgende dag toch te laat te arriveren….. De dag ervoor hadden we geïnformeerd naar de vertrektijden van de pont en het bleek dat de eerste afvaart om half zes zou zijn en we rekenden uit dat we kwart voor 7 mooi op tijd zouden zijn voor de 2e afvaart. Helaas bleek deze redenatie niet te kloppen en was de pont net vertrokken, toen we arriveerden. Vervolgens begon het eindeloze wachten. We kwamen erachter dat de pont pas in beweging komt, als die vol is. Blijkbaar was het verkeersaanbod aan beide kanten groot geweest, zodat de pont de eerste maal “snel” heen en weer gevaren was. Het aanbod bleek bij de volgende afvaart veel minder, zodat de boot zich pas na 3 kwartier losmaakte van de oever aan de overzijde. Toen we om kwart voor 8 eindelijk de pont op konden rijden, wisten we al dat we nooit op tijd zouden komen en de vraag was alleen: “Hoeveel komen we te laat?” Ook aan deze zijde was het lang wachten en rond half negen kwam de boot in beweging……… Inmiddels hadden we beschaamd gebeld naar het district, dat het “iets” later zou worden en dat is, om de woorden van Maxima te citeren “een beetje dom” bij een managementtraining, waarbij “planning” centraal staat. Evenals vorig jaar bleek de groep, 23 directeuren in aantal, netjes gewacht te hebben, verplaatsten ze na onze binnenkomst de stoelen bereidwillig in een kring en zo konden we klokslag 9 van start.
We verzorgden deze training we op een prachtige plek, aan de oever van de brede Mekong met continu een heerlijke “frisse” bries en evenals vorig jaar werden het de twee leukste trainingen van de cyclus. Nu we minder budget hadden en een keus dienden te maken, stond dit district bovenaan mijn lijst. Aangezien dit het meest afgelegen en moeilijkste te bereiken district is, wordt deze streek nog wel eens "vergeten". Tevens kiezen de pas geslaagde leerkrachten uit zichzelf nauwelijks voor “deze remote area” en gaan ze in dit achterland werken, omdat de overige districten al "bemand" zijn. Deze jonge leerkrachten hebben de laagste scores behaald bij de examens en de laatste keus bij de bij de banenverstrekking, die eens per jaar op de POE plaatsvindt. (zie verslag 30 september 2016: banenmarkt en examenuitslag) Des te meer waarderen deze directeuren en medewerkers van de DOE het, dat wij de moeite namen om naar hun district af te reizen. “Het te laat komen” was ons al bij binnenkomst vergeven, maar belette ons niet om vele excuses te maken. Van de 7 districten, die de provincie rijk is, is dit het enige rayon, dat wordt geleid door een vrouw en is in mijn ogen het best “gemanaged” district. Deze directeur verschijnt nogal eens op de POE, tracht dan vele zaken te regelen voor haar medewerkers en scholen, heeft duidelijk voor ogen wat ze wil bereiken en…….. toont hart voor het onderwijs. Directeuren, die met pensioen gaan op de jaloersmakende leeftijd van 60 jaar, worden vervangen door jonge, daadkrachtige directeuren en het aandeel vrouwelijke directeuren is in dit district percentueel het hoogst. Deze jonge directeuren blazen net zo’n verfrissende wind door de scholen als de wind van de Mekong door onze trainingsruimte.
De uren tijdens de middagpauze waren ditmaal niet te lang. Na de lunch gingen we naar de oever van de Mekong, genoten van het weidse uitzicht, de frisse bries en knapten een uiltje, zodat we uitgerust aan het middagprogramma konden beginnen. Aan de hand van de ingevulde evaluatieformulieren konden we constateren dat de directeuren net zo genoten hadden van de training als Sokyou en ondergetekende en we hebben er alle vertrouwen in, dat ze na deze training in staat zijn om hun strategisch beleidsplan te schrijven.

Rijstoogst in volle gang
Nu de regens eindelijk afscheid genomen lijken te hebben, is het weer mogelijk om dagelijks de fraaie “binnenweg” naar het werk door de rijstvelden te nemen. Dit zandpad is vrijwel onbegaanbaar tijdens de overvloedige regens en voert langs pagodes en door een dorp, alwaar de weg “even” geasfalteerd is. Hoewel de weg via de snelwegen iets korter en veel vlotter is, prefereer ik het hobbelige landelijke weggetje door het rustieke gebied.
De groene rijstvelden zijn vergeeld en op dit moment wordt er volop geoogst. Mannen en vrouwen staan in een rij in het ondiepe water en snijden de stengels af met een gekromd mes. De bundels worden verzameld en gaan “thuis” door een machine die met veel geraas de rijst scheidt van de stengel. Deze mobiele apparaten kunnen gehuurd worden en komen op afspraak langs. De hopen stro worden tot manshoge bergen getransformeerd en dienen als veevoer wanneer het land ondergelopen is tijdens het regenseizoen. Tevens wordt er veel rondgereden met “oogstmachines”, die ingehuurd worden door boeren die dat kunnen en/of willen betalen.
Iedere ochtend wordt de pas geoogste rijst vanuit de loodzware zakken op enorme matten gedeponeerd en “uitgeharkt”, zodat deze goed gedroogd is voordat het definitief in de zakken beland. Als ik door het dorp rijdt, lijkt het wel of ieder huisadres deelneemt aan de oogst, want voor iedere woning liggen vele vierkante meters mat en wordt ieder streepje zonlicht benut. Voor de talloze kippen die er overheen lopen een eldorado. Sommige vrouwen hebben een ronde platte mand in handen, waarop rijst ligt en gooien de rijst omhoog, zodat de losse deeltjes door de wind eruit waaien. Tevens worden andere onzuiverheden eruit gehaald. Een echtpaar had hiertoe wel een hele slimme uitvinding gedaan. De man bracht een soort van propeller in beweging door met zijn handen trappers rond te draaien waaraan een fietsketting verbonden was. Zijn vrouw goot de rijst voor de propeller langs en op deze wijze werd de rijst van de vliesjes gescheiden. Is de rijst gedroogd en ontdaan van alle onzuiverheden, verdwijnt deze definitief in de zakken.
Langs de snelweg, net voordat ik de afslag neem om over het zandpad te rijden, woont een jong gezin, met een dochtertje van drie en een verstandelijk gehandicapte zoon van 6, inclusief een inwonende moeder. Zoals zoveel huizen langs de snelweg, runt deze familie een winkeltje waar ze koude dranken, sigaretten en wat groenten en fruit verkopen. Op de terugweg vanaf het werk, leg ik er weleens aan om een drankje te kopen en even te zitten. De mensen hebben het niet breed en het verstandelijk beperkte jongetje struint wat rond het huis en vermaakt zich met de voorwerpen die er rondslingeren.
Afgelopen maandag, na werktijd, was het warm en stopte ik bij het winkeltje voor een flesje frisdrank. Onmiddellijk werd er een stoel aangedragen en moest ik zitten. Verderop op het erf lagen zo’n 40 grote zakken, gevuld met rijst. Ik had nog nauwelijks plaatsgenomen of er stopte vlak voor het winkeltje, een grote vrachtwagen, waarop zakken rijst geladen waren. Een plank werd uitgeladen en tegen de achterklep gezet. Een enorme weegschaal werd bij de zakken rijst gezet en mij werd vriendelijk verzocht om de motor wat meer naar de zijkant te parkeren. Een man stak met een mes met opgekrulde zijkanten in een aantal zakken en keurde de rijst die in de halve koker bleef liggen. Dat er op deze wijze gaten in de zakken gestoken werden deerde blijkbaar niemand. Het bleek dat de familie 800 Riel (20 dollarcent) per kilo kreeg. Zak naar zak werd gewogen en deze bleken tussen de 50 en 80 kilo zwaar te zijn, dus iedere zak was zo’n 10 tot 16 dollar waard. Tussendoor werd er ook nog eens regelmatig in een zak die op de weegschaal lag, gestoken met het gevormde mes en liet de man de rijst tussen de vingers doorglijden. Als ik het goed begrepen had, werd er gevoeld of de rijst wel goed droog was. De persoon, die in de zakken sneed, was ook degene, die in rijtjes van 5 de gewichten noteerde en optelde met behulp van zijn telefoon. Nadat een deel van de zakken, zo’n 15 in getal gewogen en op de schouder over de smalle plank op de vrachtwagen gedeponeerd was, werd er uitbetaald. Zo’n 200 dollar (in Cambodjaanse valuta, de riel) verwisselde van eigenaar. Ik kreeg wel door dat ik in de inleiding met het “gele goud” de verkeerde terminologie had gebruikt. Gezien de prijs die ervoor werd gegeven had ik het beter het “gele koper” kunnen noemen. Natuurlijk kon ik het niet nalaten te informeren waarom de rest van de zakken niet werd meegenomen. Het bleek dat inhoud van deze zakken nog te drogen gelegd moest worden. (Door de kiloprijs die deze boer voor zijn rijst kreeg ik de volgende flashback. Zo’n 45 jaar geleden plukte ik aardbeien in de vakantie. Als ik zag hoeveel de boer mij betaalde voor een kistje aardbeien en ik trok dat bedrag af van de veilingprijs die hij ervoor kreeg, schokte dat mijn rechtvaardigheidsgevoel. Toen ik vervolgens in de gaten kreeg wat er gevraagd werd voor een doosje aardbeien in de winkel, begreep ik er nog "grootverdieners" tussen zaten. De boer die er zoveel energie instopte, meststoffen moest kopen, water diende te geven in droge periodes, plukloon moest betalen en alle risico’s op ziekten en misoogsten liep, kreeg in mijn ogen een schijntje voor zijn inzet….. In Cambodja is het niet anders.)

Intimidatie en bedreiging
Voormalige gemeenteraadsleden (council members) en commune chiefs, die niet zijn overgelopen naar de regeringspartij, hebben niet alleen hun baan verloren, maar worden tevens geconfronteerd met vervelende naweeën. Uit het hele land komen meldingen van intimidaties en bedreigingen. Zo’n 50 van hen hebben hun toevlucht elders moeten zoeken vanwege veiligheidsredenen.
Een klein percentage van hen heeft, op uitnodiging van Hun Sen, de overstap naar de regeringspartij gemaakt. De overgrote meerderheid, vele duizenden in getal, hebben dat niet en het lijkt erop of ze dat zal bezuren en moeten vrezen voor represaillemaatregelen. Een voormalige commune chief verwoordde het aldus: “Er is een groep mensen die alle onze activiteiten nagaat. Waar we ook heengaan, we worden geobserveerd. Kortgeleden verscheen in de media het bericht, dat we gearresteerd zullen worden, indien we niet overlopen naar de CPP. Ze zullen ons van verraad beschuldigen.” Tevens heeft Hun Sen aangekondigd dat als de council members en chiefs weigeren op te stappen en hun plaatsje vrijmaken voor de oppositie, ze een jaar gevangenisstraf krijgen.

Het wordt eentonig, maar Sam Rainsy, de oppositieleider die vanuit ballingschap, de nodige speldenprikken uitdeelt, met name op Facebook, is opnieuw voor het gerecht gedaagd. In een Facebook post riep hij politie en leger op om niet te schieten op protesterende burgers: “Volg de orders niet op als ze zeggen te schieten om onschuldige burgers te vermoorden. Hun Sen is niet onsterfelijk. Eens zullen we een eind maken aan de corruptie van de machtige generaals, die mensen het land afnemen, het bos leegroven en zich verrijken met drugs. Wij zullen de rijkdommen van de generaals vorderen en verdelen onder de soldaten”. Hun Sen noemde dit een oorlogsverklaring en diende een klacht in bij de rechterlijke macht en beschuldigde hem van verraad, zodat het strafblad van Sam Rainsy na uitspraak van de rechter ongetwijfeld een stukje langer zal worden, aangezien hij voor de zoveelste maal bij verstek veroordeeld zal worden.

Een paar weken ervoor liet Hun Sen de oude Khmer Rouge tijd herleven toen hij in een speech suggereerde dat hij oppositieleiders Sam Rainsy en Kem Sokha had laten vermoorden als hij indertijd op de hoogte zou zijn geweest van het feit dat beiden zijn regering met buitenlandse hulp wilden omverwerpen. Hij “onderbouwde” deze verdenking met een clip, waarin beide leiders tijden een vreedzame massademonstratie op 29 December 2013 een toespraak hielden, waarbij ze de demonstranten opriepen zich voor te bereiden op een nieuwe regering. Hun Sen noemt ook dit voorval een oorlogsverklaring en zei verder: “Als ik deze beelden toen had gezien, waren beiden nu dood geweest, het zou hun begrafenis zijn geweest”. Wat hadden ze een geluk dat ik het gemist had. Als ik de clip met deze aankondiging een paar uur later had gezien, had ik ze onmiddellijk van alle kanten aangevallen.”
Diezelfde premier kondigde op 22 november, 6 dagen na de ontbinding van de oppositiepartij aan, dat er op 3 december een grote gebedsdienst gehouden zou worden bij de Ankor Wat tempel . Deze dienst waarbij zo’n 8000 monniken uitgenodigd zouden worden moest “vrede”, “onafhankelijkheid” en “politieke stabiliteit” uitstralen. “Dit laat zien, dat Cambodja geen anarchie, of een land in oorlog is, en dat alles in dit land voorspoedig verloopt”, zo deelde hij mede. Laat nu diezelfde dag de Ankor Watloop georganiseerd zijn, een hardloopwedstrijd, waarvan de datum al een jaar vaststond en van start zou gaan op de plek die Hun Sen “geannexeerd” had. In allerijl diende de organisatie het startpunt en het parcours te verleggen en konden alle folders en boekjes “de container” in en moesten in een sneltreinvaart nieuwe gedrukt worden. Duizenden deelnemers, waarvan ondergetekende er één was, dienden voor vijf uur ’s morgens op de plaats van bestemming te zijn, aangezien op een later tijdstip het startpunt niet meer bereikt zou kunnen worden vanwege het transport van alle bezoekers voor de ingelaste gebedsdienst. Gelukkig was ik op de motor, zodat ik alle hindernissen kon nemen en de veel langere heen en terugweg voor mij geen probleem was. Ach, de overlast van één ochtend door Hun Sen was voor mij goed te dragen, helaas zucht een groot deel van de bevolking dagelijks onder een nog veel grotere overlast……..

Nog eentje dan en dan houd ik erover op. Het parlement is in zijn nieuwe hoedanigheid voor het eerst bij elkaar geweest. De 55 oppositieleden zijn vervangen door partijen die bij de verkiezingen van 2013 nog niet eens recht hadden op één zetel…….op elf zetels na. Twee partijen weigerden namelijk de hun toegewezen 5 en 6 zetels. Laat nu deze 11 zetels in de schoot terechtgekomen zijn van …..de regeringspartij, die al 68 zetels had en uitkomt op 79 zetels. De 55 “nieuwkomers” zijn beëdigd en het plaatje werd nog triester toen bleek, dat van deze 55 nieuwe instromers er 2 van het vrouwelijk geslacht zijn. Leve de democratie en emancipatie!

Vanuit Kingdom of Repression,
met vriendelijke groet,
Li hai,
Marcel Gerritse,
marcelger8@hotmail.com
www.bibliothekenvoorcambodja.nl