Werkomgeving in Tbaung Khmum

Het menu van vandaag
In het vorige verslag heb ik jullie een kijkje achter de schermen gegund van het dorp waar ik geland ben en de zoektocht naar woonruimte. Zal nu het andere aspect als menu opdienen: de werkomgeving. Als voorgerecht de kennismaking met de POE, hierna het hoofdgerecht: “De eerste indrukken op mijn werkplek”. Daaroverheen nog een sausje sollicitatiegesprekken “vertaler”, met als stevig dessert “Visumperikelen” en als drankje achteraf nog iets van politiek. Dat het u smaken zal.

Kennismaking op de POE
Twee dagen waren er uitgetrokken om woonruimte te zoeken en op de tweede dag was de kennismaking gepland met de POE . Uiteraard werd ik ook hierbij vergezeld door de collega’s van VSO. Aangezien we al om half negen waren aangekomen op het provinciale departement en de bijeenkomst om 9 uur zou beginnen, liepen we even langs alle kantoren. De POE bleek uit drie achterelkaar staande schoolgebouwen te bestaan, met in ieder gebouw 5 voormalige klassen, die nu ingericht zijn als “kantoor”. Er zijn 11 afdelingen, die ieder in “één klas” gehuisvest zijn, zoals o.a. Financiën, Lager Onderwijs, Kleuteronderwijs, Middelbaar Onderwijs, Administratie, Inspectie, Sport en Jeugd. Zelf kom ik op de afdeling Planning te werken. Tussendoor bleek er een losse ruimte ingericht te zijn als keuken en bijna achteraan in de lange rij, worden twee van de voormalige klassen bewoond door een aantal werknemers. De allerlaatste ruimte bleek een lokaal in “originele” staat te zijn, waarin middelbare scholieren les krijgen. Op het uitgestrekte terrein staan verderop gebouwen, waarin de rest van de middelbare school gehuisvest is. Teruglopend naar het eerste gebouw stapten we binnen bij het enige kantoor, dat is voorzien van een glazen deur en nog belangrijker ……van airco en dit bleek de kamer van de directeur te zijn, die tegelijkertijd als vergaderruimte wordt gebruikt. We waren voor deze gelegenheid “formeel” gekleed en dat hield in: nette blouse en lange broek. Eén van de twee VSO-begeleiders had kort ervoor nog even subtiel één van mijn bovenste knoopjes dichtgemaakt, zodat ik “hooggesloten” de vergadering in ging. Blijkbaar hoorde dat er ook bij.
We namen aan een kolossale tafel plaats, met aan het hoofd de directeur, een man met, ook letterlijk, nogal wat inhoud. Aangezien we, ondanks het ommetje, aan de vroege kant waren, spraken we even kort met elkaar en tot mijn grote vreugde sprak de man een beetje Engels. Dat vergemakkelijkt het contact voor mij en dit had ik bij mijn vorige standplaats niet meegemaakt. Tot mijn stomme verbazing begon vervolgens de kamer vol te stromen met werknemers van de POE en bleek de omvangrijke tafel onvoldoende ruimte te bieden aan alle aanwezigen, zodat zij plaats namen op één van de twee banken, die langs de muur geplaatst zijn. Toen de ruimte flink gevuld was, kon de bijeenkomst beginnen. De directeur heette ons hartelijk welkom en verontschuldigde zich voor het feit dat twee adjunct directeuren en enkele afdelingshoofden verplichtingen elders hadden en niet konden verschijnen. Dit welkom was in het Khmer en gelukkig nam één van de twee VSOmedewerkers, die naast mij gezeten was, zachtjes het vertaalwerk op zich. Zo vernam ik dat er naast de directeur, 4 adjunct directeuren op de POE werkzaam zijn. Met z’n vijven hebben ze de leiding over 11 afdelingen, die ieder een afdelingshoofd hebben. En, zo vervolgde hij, deze 11 afdelingshoofden hebben weer 22 adjuncten op hun afdelingen. Een snel rekensommetje leerde me dat van de 70 werknemers op de POE, er dus 38 een “leidinggevende” titel hadden. Eerlijkheidshalve moet ik hier wel bij vermelden dat deze verschillen in rang nauwelijks in loon tot uitdrukking komt, maar dat het dus meer een “statusverschil” is. Ook legde hij uit dat er 7 districten zijn in deze nieuwe provincie en dat ik me in hoofdzaak binnen de drie dichtstbijzijnde districten zou begeven en hij sprak de hoop uit dat ik de afdeling Planning verder zou helpen en me bezig kon houden met de “School Development Plans”, die door de directeuren opgesteld zouden moeten worden, maar waarmee nog de nodige problemen zijn, aangezien veel directeuren niet in staat zijn om zo’n plan gedegen op te stellen. Ondertussen werd de maag niet vergeten en waren er 4 soorten gebakken snacks op tafel gekomen. Twee ervan konden de vergelijking met “gebakken banaan” en “gebakken aardappel”, maar dan in een platte vorm, doorstaan. Ondanks dat Cambodja een arme land is, zie je toch steeds meer mensen met overgewicht. Het nauwelijks bewegen door de “gegoede” Cambodjaan, behalve van en naar de moto, of luxe wagen en de vele maaltijden per dag zullen daar zeker debet aan zijn. Vervolgens mocht ik iets over mezelf vertellen en stelden daarna alle aanwezige adjuncten en afdelingshoofden zich voor. Gelukkig hielden ze het kort, want anders waren we in de middag nog bezig geweest. Nu werd de bijeenkomst na een uur of twee gesloten. De sfeer van de meeting deed prettig en ontspannen aan, er was ruimte voor het “informele” en er werd regelmatig gelachen. Tevens kreeg ik stellig de indruk, dat men mij niet zag als een “zak met geld”, maar meer als “zak met kennis”, d.w.z. iemand die ze bij zou kunnen staan met management ondersteuning. De term “zak” moet u overigens hierbij niet al te letterlijk nemen. Ik denk dat ik me in dit “bedje” thuis kan voelen en hopelijk een bijdrage kan leveren aan de ontwikkeling van deze jonge POE en minstens zo veel leer van hen als zij van mij.

De eerste weken op de POE, waaronder 4 sollicitatiegesprekken
Aangezien deze provincie als een jonge peuter, nog maar amper 2 jaar geleden het levenslicht heeft gezien, is hier geen cultuur gegroeid met vaste regels en gebruiken, zoals in Kampong Thom het geval was. Tevens zijn de werknemers een stuk jonger. Omdat velen van hen graag het Engels met mij oefenen en ik omgekeerd het Khmer, ontstaan er vermakelijke gesprekken, waarbij zij in het Engels iets vragen en ik in mijn beste Khmer probeer te antwoorden. Hoewel ik van het kantoor ook de sleutel heb gekregen, hoef ik nauwelijks te ontgrendelen en af te sluiten, omdat er bijna altijd wel een werknemer aanwezig is. Doordat deze POE in “the middle of nowhere” staat en veel werknemers van ver komen, zijn er velen die hier een bed hebben staan en door de week op het kantoor de nacht door brengen. Trouwens ook handig voor het middagdutje, zo blijkt. Aangezien een ruimte achter één van de gebouwen als keuken is ingericht, waar een kokkin op bestelling kookt, komen een aantal mensen door de week nauwelijks het terrein af en speelt een groot deel van hun “sociale leven” zich rond het gebouw af. Er is een volleybalveld tegenover de werkplekken en bij de ingang van de POE is een badmintonveldje opgezet. Verderop een groot voetbalveld, waarop iedere avond door jong en oud gespeeld wordt. Ongetwijfeld zullen hier ook enkele werknemers van de POE meedoen. Vier jonge echtparen, waarvan zowel de vrouw als de man op de POE werken, leven in de twee lokalen achteraan, die omgebouwd zijn tot woon-/slaapkamertjes. Een aantal van hen heeft jonge kinderen. Het weekend wordt door de overige werknemers veelal thuis doorgebracht, bijvoorbeeld in Kampong Cham, dat ruim 50 km verderop ligt. Ze hebben het er niet voor over om op hun motor dagelijks deze afstand af te leggen. Enkele collega’s zijn in het bezit van een auto en deze auto’s zitten op de vrijdagmiddag en maandagmorgen vol met “forensen”.
Dit alles zorgt ervoor dat er veel informele contacten zijn tussen de werknemers en er makkelijk bij elkaar binnen wordt gelopen, zowel, voor, na, als onder werktijd. Hierdoor heb ik in korte tijd al menig collega leren kennen. Op het oog is er beslist geen eilandjescultuur is tussen de 11 kantoren en is de betrokkenheid naar elkaar groot.

De eerste 2 weken heb ik me ingelezen in de “weinig” Engelstalige stukken die aanwezig zijn. Veel tijd heb ik doorgebracht met het “Statistieken Boek”, waarin cijfers staan over deelname aan het onderwijs, het aantal zittenblijvers en de uitvallers per district. Uit deze cijfers kwamen enkele schokkende uitkomsten naar boven, waarop ik zeker terug zal komen, als ik de boekwerken doorgeworsteld heb. In de tweede en derde week heb ik 4 sollicitatiegesprekken gevoerd met gegadigden die gereflecteerd hadden naar de openstaande functie van “vertaler”. Middels deze gesprekken kreeg ik tegelijkertijd een doorkijkje in hun positie op de arbeidsmarkt en hun levensomstandigheden. Helaas werd ik hier niet vrolijk van. Het waren 4 gesprekken op 4 dagen met 3 mannen en 1 vrouw in de leeftijd van 23 t/m 26 jaar. Allen “gratuated” en de meesten met een “universitaire titel” . Twee van de mannen waren al getrouwd. Geen van hen had een baan, die recht deed aan de opleiding. De oudste man van 26 had rechten gestudeerd. Je zou je cynisch af kunnen vragen wat je in dit land met deze opleiding zou kunnen doen, aangezien “geld”, “aanzien” en “relaties” aantoonbaar boven het rechtssysteem staan. Hij vertelde eerlijk, dat hij geen geld had om een baan te kopen en geen invloed had om via een relatie een baan te krijgen en dat hij op dit moment als nachtwaker werkt. Hij kwam uit een arme familie, had zich van alles ontzegd om te kunnen leren en inmiddels “gediplomeerd” met het besef dat hij een kansloze positie inneemt op de arbeidsmarkt, net als zo velen met hem. Hij vertelde dit alles met zachte stem en zonder enige emotie, maar je kon de frustratie eruit proeven. De overige drie verhalen weken niet ver af van dit voorbeeld. Tijdens de gesprekken vroeg ik mij regelmatig af hoe lang deze generatie, die geen oog heeft voor één van de vele tv-zenders die allen in handen zijn van de regering, maar dagelijks op internet te vinden zijn, waar ze veel wijzer van worden, het ‘nepotisme’, c.q., vriendjespolitiek en zelfverrijking van “de elite” nog pikken. Een andere sollicitant maakte indruk door categorisch de $12,50 reisgeld te weigeren, die ik hem aanbood, aangezien hij van ver kwam, terwijl ik zeker wist dat hij dat geld goed kon gebruiken.
De uiteindelijke keus was gelukkig niet moeilijk, hoewel ik ze alle vier dit baantje met een vast inkomen van zo’n $250,-- netto per maand had gegund. De vrouw, Kanha genaamd, stak met kop en schouders boven de mannen uit qua beheersing van de Engelse taal en haar kon ik blij maken met mijn eerste telefoontje richting de vier sollicitanten. Ook zij maakte indruk tijdens het gesprek. Ze vertelde dat ze immer met de fiets naar haar school was afgereisd, soms meer dan een uur heen en een uur terug, dat ze nooit een cent had betaald aan leerkrachten om examens, vragen of antwoorden te kopen en alle frustraties die dat met zich meebracht heeft moeten slikken. Zo zag ze klasgenoten, die niks uitvoerden met de mooiste cijfers slagen, terwijl zij, die er hard had voor moeten werken, veel mindere cijfers kreeg. Laten we maar zeggen dat het studeren zich met deze baan uitbetaald heeft!

Kanha bleek een ondernemende tante te zijn, die binnen de kortste keren woonruimte had gevonden op een kilometer of 2 afstand van de POE en in tegenstelling tot de Cambodjaanse cultuur deze afstand op de fiets aflegt. Hierbij stralen we nu al naar de overige werknemers een eenheid uit, want wij zijn de enigen op de hele POE, die zich op de fiets voorbewegen en de bewijzen staan netjes iedere dag naast elkaar gestald voor ons “lokaal”.
Op de afdeling Planning werken 5 mannen, 1 is er afdelingshoofd en er zijn 2 adjuncten. De ruimte ziet er netjes uit en het afdelingshoofd, mits aanwezig, mopt iedere ochtend zelf de vloer. Ondanks dat we in een voormalig klaslokaal zitten, oogt het er netjes, zodat ook dit een wereld van verschil is met Kampong Thom. Vanaf dag één kreeg ik een eigen computer met internetaansluiting toegewezen en ook voor Kanha werd er een computer op haar bureau klaargezet.
Op eerste werkdag van haar hebben we samen het terrein bij de school voor Voortgezet onderwijs eens verkend. Het bleek dat de school niet “straffeloos” 14 lokalen heeft afgestaan aan de POE. Helemaal achteraan op het terrein staan 2 oude gebouwen, die voor de komst van de POE niet meer gebruikt werden voor onderwijs en de kinderen krijgen noodgedwongen nu weer les in de aftandse lokalen van deze gebouwen. Ook kwamen we langs een ruimte waar een gedreven dansleraar kinderen de eerste danspassen bijbracht van de traditionele Cambodjaanse dans. Op een tafel voorin deze ruimte deed hij de bewegingen met een been in de lucht professioneel voor, terwijl hij onbeweeglijk op zijn standbeen bleef staan. Heel knap om te zien. De kinderen volgden deze lessen in hun eigen tijd, naast de schoollessen.
Een andere keer zag ik de schooljeugd van een hele andere kant. Van de enorme hoosbuien, die hier af en toe naar beneden komen gestort, kijkt Nederland niet meer op heb ik begrepen, gezien de ervaringen van de laatste weken. Maar ik denk dat het volgende niet gebruikelijk is. Terwijl het water met bakken uit de hemel kwam, bliksemflitsen onophoudelijk de donkere lucht verlichten en de donder flink rolde, werd er door een aantal jongens gewoon door gevoetbald en ontaardde het geheel in een waar waterballet, dat ook vanaf de kant veel meelevende reacties opriep van hun schuilende klasgenoten. In mijn ogen een levensgevaarlijke bezigheid in deze enorme waterplas, met het aanhoudende geflits, dat onder enkele hoge bomen plaatsvond. Net als in Nederland zijn hier de eerste berichten van wateroverlast al binnen gekomen. Het kan verkeren, na die enorme droogte.
Helaas is één aspect niet veranderd t.o.v. Kampong Thom. Ook hier wordt veel afval op een hoop gegooid en in brand gestoken en laat nou de dikke rook soms precies je kantoor inwaaien. Ook hier maar één iemand, die zich hierover ongerust maakt en er niet blij mee is….

Visumperikelen
De grootste uitdaging bij dit onderdeel is om een lang verhaal dat heel veel tijd gekost heeft en nog niet beëindigd is, kort te verwoorden. Ga een poging wagen. Mocht het u te veel zijn, sla dan het dessert maar over, want het kan zwaar op de maag gaan liggen.
Ben het land binnen gekomen met een business visa, dat een maand geldig was. Ruim een maand ervoor had ik al mijn gegevens, inclusief paspoortscan, vanuit Nederland naar Cambodja gestuurd om een papier in handen te krijgen, zodat ik, als ik gearriveerd was, een werkvisum zou kunnen verkrijgen. Helaas was dit niet gelukt binnen de gebruikelijke maand op het ministerie. Als reden werden de vele vakantiedagen opgegeven die er in deze maand in Cambodja waren. Even een maandje wachten en een tweede business visum laten regelen door VSO. (Kosten, wederom $45 en 2 werkdagen om het paspoort af te geven) En jawel, begin juni kwam de benodigde brief bij VSO binnen, waarmee ik het visum kon verkrijgen. De volgende stap kon gezet worden. Ik zou naar de grens moeten om “even” het land uit te gaan en weer binnen te komen om zo het gewenste visum te krijgen. Dat kwam goed uit, want de Vietnamese grens is niet ver van mijn woonplaats, maar…….. dit bleek geen internationale grens te zijn en niet de status te hebben om dit visum te verstrekken. Zo reisde ik 9 juni wederom af naar Phnom Penh om de begeleidende brieven van VSO in ontvangst te nemen, waarin verklaard werd dat ik voor deze organisatie werkzaam ben. Een Vietnamees visum was geregeld en ik kreeg mijn paspoort en drie begeleidende brieven overhandigd. Tot mijn ontsteltenis zag ik dat op twee brieven van VSO, waaronder die ene die door het ministerie ondertekend en afgestempeld was, mijn oude paspoortnummer vermeld stond, terwijl ik ruim drie weken ervoor, als eerste daad in mijn nieuwe werkomgeving, op hun verzoek, mijn nieuwe paspoort naar hen gescand had. (En dit eind april vooraf ook al in Nederland had gedaan) Tevens was mijn voornaam fout gespeld op de lijst. “Geen probleem, heb je je oude paspoort bij je?”, was de vraag. “Sorry”, dus wel een probleem, want dat ligt nog in Porsrok Village, een viertal uren reizen verderop…… (Wat was ik blij dat ik dit paspoort ongeldig had laten maken en dit kaaspaspoort, vol gaten, mee had genomen naar Cambodja, alleen had ik er nu niks aan) Zo keerde ik onverrichter zake terug naar mijn werkplek, na wederom 2 dagen onderweg te zijn geweest. O ja, één gelukje, de kaartjes voor de busreis naar Vietnam zouden een maand geldig blijven en de volgende maal gebruikt te kunnen worden.
Op 20 juni de volgende poging. Wederom naar Phnom Penh, dit maal met het ongeldige paspoort op zak. Een dag voor de afreis naar de grens aanwezig om precies dezelfde buskaartjes in ontvangst te nemen als de vorige maal. Het plaatsnummer was veranderd, zo werd me verzekerd, want dit was telefonisch geregeld met de busonderneming, die de diensten naar Vietnam onderhoud. Eén begeleidende brief bevatte nog steeds de twee fouten. Deze brief, met daarop alle “buitenlandse” werknemers, die voor VSO in Cambodja werkzaam zijn, kon niet veranderd worden, aangezien het ministerie dit ondertekend en afgestempeld had en er kon niet zo maar een nieuwe brief boven tafel getoverd worden en…….daar zou weer veel geld voor gevraagd worden. Geen probleem, met het oude paspoort kon dit “foute” nummer verklaard worden en de onjuiste voornaam zou eveneens geaccepteerd worden. De volgende dag om kwart over 7 bij de bus. Daar bleek de heenreis geregeld te zijn, maar………het terugticket niet. Bellen naar het VSO kantoor, maar daar kon niet veel duidelijkheid gegeven worden. Helaas was de bus van half 11 terug al vol, evenals die van half 1. Half 4 kon ik terugkomen…..Vooruit dan maar, een hele dag wachten, dat kon er wel bij. Ondertussen werd er druk geroepen richting kantoor, dat de bus op punt van vertrekken stond en dat ik snel moest komen. Als laatste stapte ik de bus in en belde nog maar eens over deze gang van zaken naar het VSO kantoor om opheldering te krijgen. Toevallig vermeldde ik dat ik dit allemaal geregeld wilde hebben, omdat ik 4 juli terug zou reizen naar Nederland, een feit dat bij mijn aankomst al bekend was. Aan de andere kan van de lijn werd gevraagd of ik me nog in Phnom Penh bevond en zo ja of ik onmiddellijk uit wilde stappen. Verstond ik dit wel goed? Op dat moment werd de verbinding verbroken, want het beltegoed was op…….. Wat een ongelegen moment. Gelukkig werd er snel teruggebeld en ik vroeg nogmaals: “Uitstappen of niet?” Het antwoord luidde klip en klaar: “Uitstappen”. In de bus werden de paspoorten al ijverig ingenomen en tegen deze persoon, die net bij mijn zitplaats aangekomen was en zijn hand al naar mij toegestoken had om mijn paspoort in ontvangst te nemen, zei ik haastig, terwijl ik opstond en mijn rugzak omdeed, dat er complicaties waren en dat ik eruit wilde. Toevallig stonden we net bij een stoplicht, op loopafstand van mijn guesthouse, stapte uit, de man en minimaal de halve bus stomverbaasd achterlatend. Vijf minuten geleden de bus later laten vertrekken door als laatste in te stappen en nu als eerste er weer uit….
Vervolgens eerst een buskaartje gekocht voor de weg terug naar mijn woonplaats die zelfde middag, zodat er niet nog een dag verprutst werd en naar het VSO kantoor. Daar kreeg ik te horen dat ik voor een “entry visum” naar de grens had gemoeten en dat op basis daarvan het werkvisum geregeld wordt, hetgeen ook weer een maand duurt. (ten minste als er niet te veel vakantiedagen in vallen, dacht ik er cynisch achteraan) Deze informatie was compleet nieuw voor mij. Dus alle paperassen en brieven, drie in totaal, plus 2 paspoorten, plus een gang naar de grens, was dus enkel voor een “entry visum”?” Nu werd het me ook duidelijk dat ik de bus uitmoest, want verder reizen was in dit geval inderdaad zinloos. Nu kan ik het entry visum krijgen als ik terugkom uit Nederland, want dat geldt ook als internationale grens. Jammer dat die link niet eerder gelegd was. “O, ja nog één probleempje, je business visum is tot 2 juli geldig. Kun je niet eerder terugvliegen?”. Aangezien ik het ticket niet bij me had en het idee had dat dit veel duurder zou zijn dan de 45 dollar visumverlenging, dat 3 à 4 werkdagen zou duren en niet het risico wilde lopen welke vlucht op welke datum dan ook te zullen missen door wat dan ook, gokte ik op de grootste zekerheid. Op woensdag 29 juni zal ik mijn paspoort, met geldig business visum voor een nieuwe maand, gaan ophalen. Dit zal de 7e reisdag zijn, na 6 reisdagen zonder 1 stap verder te zijn gekomen, maar men verzekerde mij dat alles goed zal komen……. Ik zal met het plaatsen van dit verslag niet de datum 29 juni afwachten, dus ik ga er maar vanuit dat ik 4 juli voet op Nederlandse bodem zet om op 8 juli de bruiloft van onze dochter Mirjam en toekomstige schoonzoon Rob mee te kunnen maken. Op welke wijze ik dit land weer in kom? Daar maak ik me maar geen zorgen over. Eruit komen met een geldig visum is de eerste vereiste. In ieder geval: wordt vervolgd!

De vervolgingen gaan door
Hoewel de maaltijd beëindigt is, zou ik over de politieke situatie van het moment een nieuwe maaltijd op kunnen dienen. In plaats daarvan maar een drankje na afloop, helaas smaakt die bitter.
De handtekeningen die de oppositie aan de Koning heeft aangeboden, blijft ze achtervolgen. Hun Sen heeft aangekondigd dat de lijsten diepgaand zullen worden onderzocht en de onderzoekers zijn inmiddels op, schrik niet, 87 onregelmatigheden gestuit (van de ruim 170.000 duimafdrukken). Dit wordt de oppositie zwaar aangerekend, want een petitie aanbieden aan deze hoogwaardigheidsbekleder met onregelmatigheden, is een grove belediging en een vorm van minachting aan de Koning en de overtreders zullen gestraft worden, zo is aangekondigd…….Ja, ja, je moet er maar opkomen, maar er is weer een stok gevonden om de oppositie……
Ook de pers vrijheid gaat in het geding komen ben ik bang. Zo zijn er twee Engelstalige kranten in Cambodja: The Cambodian Daily en The Phnom Penh Post en deze konden nu toe redelijk ongecensureerd alles schrijven wat ze wilden, aangezien deze kranten enkel door de “buitenlandse expats” en de “kritische hoogopgeleiden” worden gelezen en eigenlijk geen bedreiging vormen voor de premier. Ook ik haal er mijn kennis vandaan. Nu heeft alle media te horen gekregen dat het spreken en schrijven over Mr. Hun Sen vervangen moet worden door Samdech Hun Sen. Deze titel “Samdech” betekent zoveel als “The greatest”. Aangezien deze titel een aantal jaren geleden door de Koning is verleend, is het wederom een belediging als er gewoon over Mr. Hun Sen wordt geschreven en gepraat. Voor de staatstelevisie en de kranten die in handen zijn van de “regeringspartij” is de oekaze uiteraard geen enkel probleem. Tot en met juli zal gemonitord worden hoe ook deze onafhankelijke en “kritische” kranten hier mee omgaan en als deze titel niet ingevoerd gaat worden, kan als uiterste maatregel hun licentie ingetrokken worden. Tevens is kortgeleden één van beide kranten op de vingers getikt, doordat ze een speech van Hun Sen onjuist hadden weergegeven en werd de krant te kennen gegeven maar geen speeches meer op te nemen in hun berichtgeving. Er worden dus op dit moment niet alleen stokken gezocht om de oppositiepartij te slaan…..
Een Cambodjaanse analist, Ou Virak, genaamd, is ondervraagd over de uitlatingen die hij gedaan heeft tijdens een radio interview voor Radio Free Asia. De CPP, inderdaad de partij van Samdach Hun Sen, dreigt met een claim van $100.000 wegens smaad, aangezien de eer van de partij is aangetast door zijn uitlatingen. Ach, moet ik nog even zo doorgaan………
Inmiddels begint het internationaal door te dringen, dat er zorgwekkende ontwikkelingen zijn in dit land en heeft de EU op 9 juni jl. besloten om de $465 miljoen “hulp” tot het jaar 2020 te bevriezen, omdat geconstateerd is dat de regering van Hun Sen de mensenrechten schendt en de vrijheid van meningsuiting grof onderdrukt. De Spaanse afgevaardigde in de EU zei het iets minder diplomatiek: “We doen daar zaken met gangsters”. Ik zal u de reactie van een regeringswoordvoerder maar onthouden.
Het laatste nieuws over oppositieleider Ken Sokha, is dat hij zich verschanst heeft in het hoofdkantoor van zijn partij de CNRP, tezamen met vele partijgenoten. Wordt vervolgd, zullen we maar zeggen.

Het volgende verslag zal naar verwachting niet over 3 weken bij u op de mat ploffen, aangezien ik, zoals gezegd, voor een korte periode naar Nederland kom. Wellicht dat ik voor de “fijnproevers” in het eerstvolgende verslag de politieke situatie zal proberen te verklaren en de impact die dat heeft voor vele Cambodjanen.
Op 23 juli hoop ik weer voet op Cambodjaanse bodem te kunnen zetten en dan het felbegeerde entry visum te ontvangen, om vervolgens weer verslag te doen van mijn belevenissen.

Met vriendelijke groet,
Li hai,
Marcel Gerritse
Marcelger8@hotmail.com