Terugblik, 21e bibliotheekoverdracht en .......
Blijf op de hoogte en volg Marcel
06 Januari 2018 | Cambodja, Suŏng
.........zomaar een verhaal
Allereerst iedereen een gezond en inspirerend 2018 gewenst!
Ben nu 2 weken thuis in het koude kikkerlandje en ben op meerdere gebieden aan het acclimatiseren. Gelukkig heb ik dit proces al eerder meegemaakt, zodat me erop in kon stellen. De overgang van het warme, zonnige land, waar het leven zich vooral op straat plaatsvindt en de winter in Nederland is groot. Kerst, oud en nieuw en de nieuwe wereldburger Jesse boden een goede afleiding.
Niet meer de hele dag de Engelse taal en klein beetje Khmer om je uit te drukken, maar gewoon in de moedertaal je boodschappen doen. Zo heb ik in Cambodja ervaren dat ik soms wel het Engelse woord wist, maar kon ik niet meer op de Nederlandse vertaling komen…… Een ander gevolg was dat het driewekelijkse verslag t.b.v. de weblog vele malen herlezen moest worden voordat “alle” taal- en grammaticafouten eruit waren gezeefd. Excuses, als ze er toch een aantal achtergebleven zijn. Wat de toekomst gaat brengen is ongewis en ben me inmiddels aan het oriënteren op de arbeidsmarkt, want als 61-jarige is de "pensioenfinish", na verschillende keren opgeschoven te zijn, nog ver weg.
Terugblik
Na 20 maanden is er een eind gekomen aan de placement in Tboung Khmum en heb ik het voorrecht gehad om een kijkje in de keuken van het Provinciale kantoor te mogen nemen, dat het onderwijs aanstuurt in de 7 districten, die deze provincie rijk is. Het eerste jaar was het departement gevestigd vlak naast de deur van mijn fraaie woonplek en de laatste 8 maanden, in een gloednieuw gebouw op 22 kilometer afstand, met als gevolg dat ik vele kilometers op de motor maakte en veelal het uurtje slaap tussen de middag verloren zag gaan….. Daarvoor in de plaats kwamen de fraaie “uitkijkjes” tijdens de ritten heen en terug. Vooral wanneer het zandpad “binnendoor” te berijden was, waren deze ritten dwars door de rijstvelden en een dorp een waar genot.
Inspirerend waren de trainingen aan de directeuren van de “Primary Schools” in de districten van deze provincie. Van hen leerde minstens zo veel als zij hopelijk van mij. Onmisbaar hierbij waren de vertalers Khemra en in een later stadium Sokyou, die ik beiden tekort doe met de benaming “vertaler”, want zij waren veel meer dan dat. De presentaties tijdens de maandelijkse vergaderingen op de POE, waarbij directeur, adjuncten en hoofden van de afdelingen aanwezig waren, waren erg leuk om te doen. Mede door mijn aanwezigheid en de eerder opgedane kennis in Kampong Thom, heb ik mij een goed beeld kunnen vormen van de actuele situatie van het onderwijs in deze provincie en kon ik daarop een praktische inhaken in de trainingen en presentaties. Hierdoor kan ik terugkijken op een zinvolle periode.
Minstens zo bevredigend waren de 21 bibliotheekoverdrachten afgelopen jaren. Over de duurzaamheid hiervan behoeft geen enkele twijfel te zijn. Van deze ontvangen boeken zullen kinderen en leerkrachten nog jarenlang plezier beleven. Op de valreep, exact 5 dagen voor mijn definitieve vertrek naar Phnom Penh, heb ik samen met Saroathn, die de vertaling op zich nam, en Sreymon namens het districtskantoor, nog eenmaal een bibliotheek kunnen overhandigen.
De laatste weken stonden in het kader van afscheid nemen. Afscheid van de POE, afscheid van de 12 project collega’s en hun vertalers uit de andere provincies, afscheid van de VSO staf op het kantoor in Phnom Penh en afscheid van de zo vertrouwde gezichten in mijn kleine woonplaats, zoals de restauranthouder en zijn personeel, alwaar ik dagelijks vertoefde, van personeel van het guesthouse en van de talloze ondernemers, zoals de onderhoudsmonteur van de motor, de fruitverkoopster, de fietsenmaker etc. etc. Hartverwarmend hoe ze met deze “vreemdeling” om zijn gegaan. Mede door deze vriendelijkheid heb ik het 20 maanden als enige expat in deze kleine gemeenschap vol kunnen houden.
21e bieboverdracht
Ditmaal zou er niemand van Room to Read aanwezig zijn, aangezien alle werknemers van deze organisatie een meerdaagse workshop hadden. Ook “vertaalster” Sokyou was er niet bij, omdat ze sinds 1 december een nieuwe baan in Siem Reap had aanvaard bij World Vision. Ik had haar in een vroegtijdig stadium aangemoedigd om te gaan solliciteren, zodat ze niet zonder baan zou zitten na mijn vertrek. Ik was niet verrast toen zij al na één sollicitatie een baan kreeg, want het was een voorrecht om met deze gekwalificeerde persoon samen te mogen werken. Dit resulteerde erin dat ik de laatste 2 en halve week zonder vertaalster moest doen. Geen grote opgave, want veel werkzaamheden stonden in het teken van het komende vertrek.
Het is overigens nog onzeker of er een nieuwe Education Management Adviser (EMA) in Tboung Khmum gestationeerd wordt, aangezien de beslissing hierover pas over enkele maanden zal vallen. Als gevolg hiervan heb ik maar een grote doos gevuld met de papiermassa, waarmee ik mij bezig gehouden en geproduceerd heb. Helaas ligt ook al het werk van de 12 overige EMA’s op de verschillende POE’s na 1 januari stil en wordt er gewerkt aan een nieuwe strategie op basis van alle “monitoring” en evaluaties. Tevens is de bekostiging van de 3e fase van dit grootse project, dat wederom door UNICEF gefinancierd zal worden, nog niet rond. Ben blij dat ik mede inhoud heb mogen geven aan de eerste en tweede fase van dit SEM (Strengthening Education Management) project en hoop dat de continuïteit gewaarborgd wordt.
Het busje uit het 52 km verderop gelegen Kampong Cham verscheen op tijd bij het districtskantoor en was door het Room to Read kantoor voorzien van de boekenkast en boeken. Hoewel dit de eerste maal was dat er geen Room to Read vertegenwoordiger meekwam, was dit niet onoverkomelijk aangezien ik inmiddels zoveel routine opgebouwd heb, dat hun aanwezigheid bij de overdracht niet noodzakelijk is. Wel is door deze organisatie beloofd dat zij de leerkrachten zullen bijscholen in de nabije toekomst in de uitleen van en de omgang met de boeken. Ondanks dat de kinderen deze dag vrij waren, verschenen ze massaal op school om deze happening mee te maken. Sommigen hadden hun voetbalschoenen nog aan en kwamen rechtstreeks van het voetbalveld. Aangezien er buiten geen enkel schaduwplekje was, werd besloten om de overdracht binnen te laten plaatsvinden. De school beschikt slechts over drie lokalen en er zijn 6 klassen, zodat op een schooldag 3 klassen in de ochtend en 3 klassen in de middag les krijgen. In één van deze klassen werden de toegedekte kast en dozen met de boeken neergezet. Aandoenlijk was de welkomsttekst, die door een meisjes in haar beste Engels op het whiteboard was gezet. De overdracht was weer geweldig en Saroathn, het hoofd van de afdeling planning op de POE, vertaalde mijn tekst. Doordat er geen speech was van de vertegenwoordiger van Room to Read en Saroathn aan twee zinnen genoeg had, werd er na de vrolijke onthulling van de kast al vlot overgegaan tot het lezen uit de schat aan boeken. Net als bij bijna alle vorige overhandigingen werd er hardop gelezen en ontstond er een kakofonie aan geluiden. Ik zou zeggen bekijk de bijgevoegde foto’s, die zeggen vele malen meer dan ik kan beschrijven. Bij het afscheid bleek dat lang niet alle kinderen hun boek ingeleverd hadden en bleven er een flink aantal fanatiek doorlezen, terwijl hun klasgenoten al naar huis waren gegaan!
Hopelijk kan ik in de toekomst dit o zo nuttige cadeau jaarlijks uit blijven reiken aan de scholen met gelden, die gedoneerd worden door gulle gevers. Room to Read heeft aangeboden om al het voorwerk te verrichten. Op www.bibliothekenvoorcambodja.nl kunt u meer lezen over dit voor de scholen o zo welkome pakket, waarbij iedere gedoneerde euro aan dit pakket wordt besteed.
De politieke ontwikkeling
De periode van 2013 tot op heden was een hele interessante in de Cambodjaanse politiek. Zoals u in de verslagen heb kunnen lezen, kon ik het niet nalaten om de politieke ontwikkeling te volgen en er de lezer mee te “belasten”.
Toen ik begin juni 2013 bij eerste placement in Kampong Thom aankwam was de verkiezingsstrijd voor de verkiezingen in juli in volle gang en heb tijdens een bijeenkomst beide oppositieleiders Sam Rainsy en Kem Sokha van heel dichtbij mogen aanschouwen. Prachtig om te zien hoe beide heren het toegestroomde publiek wisten te boeien en te enthousiasmeren. Hoop op verandering werd gezaaid en gezien de reacties was deze zeer gewenst. De geweldige uitslag bij de verkiezingen wakkerde deze hoop nog meer aan. Voor velen was de oppositiepartij de winnaar, maar o.a. door het “zoekraken” van één miljoen stemmen behield de regeringspartij van Hun Sen nog net de meerderheid in het parlement. Een gevolg van deze uitslag was dat de immer spraakzame Hun Sen een flink aantal weken niets van zich liet horen. Blijkbaar was deze uitslag als een mokerslag aangekomen en moest hij bijkomen van een knock out. Freedom Park werd de maanden erna de thuisbasis van de oppositie en het symbool van de hoop, die opgevlamd was. Er vonden manifestaties plaats en aan het eind van dat jaar vonden in Phnom Penh massademonstraties plaats, waar vele tienduizenden vrolijke mensen op afkwamen en die in ludieke sferen gehouden werden. Op 3 januari 2014 liep een betoging uit de hand en werden 5 demonstranten doodgeschoten en ruim 40 gewond. Diezelfde avond werd Freedom Park hardhandig ontruimd en afgesloten. Vervolgens is er stap voor stap toegewerkt aan de definitieve uitschakeling van de oppositie en deze” grand finale” heb ik nog net kunnen beschrijven. Hierdoor zullen de verkiezingen van juli dit jaar een farce zijn. Vele van deze stappen, zoals het ontbinden van 15 radiozenders, de sluiting van een Engelstalige krant en de gevangenneming van vele politieke tegenstanders, heeft u kunnen volgen via deze weblog. Ik weet dat ik er sommigen mee verveeld heb, anderen gaven aan, dat ze deze politieke onderdelen juist zeer konden waarderen.
Afsluitend
Tot slot wil ik VSO bedanken voor het vertrouwen dat ze in mij gesteld hebben en de ondersteuning die ze mij gegeven hebben. Het werken in dit land is heel bijzonder geweest en de enorme gastvrijheid zal ik nimmer vergeten. Hierdoor zal er in mijn hart immer een warm plekje zijn voor dit land en zijn bevolking. Hopelijk zullen de mensen in dit o zo corrupte land ooit een democratie bezitten al lijkt dit doel verder weg dan ooit door de laatste ontwikkelingen.
(Onthutsend vond ik bij terugkeer dit zinnetje in de kranten: “Camiel Eurlings heeft geen strafvervolging gekregen, aangezien hij een regeling met justitie getroffen heeft”. Mag je hieruit concluderen, dat wanneer je geld en aanzien hebt, je kunt ontkomen aan rechtsvervolging? Riekt dit niet naar klassenjustitie? Kom ik net uit een land waarbij dit schering en inslag is, beschrijf de misstanden in mijn weblog en lees ik zo’n zin…. Met in het achterhoofd de manipulaties t.a.v. de metingen van geluidsoverlast rond Schiphol en….. Ik moet stoppen, anders is er zo weer voldoende stof om deze weblog in Nederland voort te zetten…… Blijkbaar is het allemaal niet zo zwart/wit als het soms lijkt.)
O, ja vanmorgen las ik in diezelfde krant dat de inmiddels opgestapte Camiel verkondigd had dat hij de mooiste vrijwilligersbaan ter wereld heeft gehad als IOC-lid. Nu zou je kunnen discussiëren over hoe “vrijwillig” deze baan was, gezien de meer dan riante onkostenvergoedingen, die hij kon declareren en ik zou hem het volgende antwoord willen geven: “Ik heb 20 maanden het voorrecht gehad om een echte vrijwilligersbaan te hebben gehad, die in mijn ogen onvergelijkbaar was met de uwe” en ik kijk in dankbaarheid terug, omdat ik de gelegenheid ben gesteld door VSO om dit dankbare en noodzakelijke werk te verrichten in een land waar een groot deel van de bevolking dagelijks moet buffelen voor een menswaardig bestaan en voor wie goed onderwijs en een goede gezondheidszorg geen vanzelfsprekende zaak zijn.
Afgelopen 28 verslagen heb ik mee mogen nemen op mijn wonderbaarlijke tijdreis in Cambodja. Om de drie weken had ik meer dan voldoende stof voor een verslag en moest ik mij beperken om mijn verwondering uit te spreken. Desondanks werden de verslagen (te) lang. Hieraan is nu een eind gekomen en wens alle lezers het allerbeste!
Deze cirkel is rond en ik ga beginnen aan een nieuwe cirkel in Nederland.
Afsluitend nog een verhaaltje dat ik een tijdje geleden op papier gezet heb.
Het gaat u goed.
Vanuit het koude kikkerlandje,
met vriendelijke groet,
Li hai,
Marcel Gerritse,
marcelger8@hotmail.com
www.bibliothekenvoorcambodja.nl
De voederplaats
Heel veel graan wordt gestrooid. Onmiddellijk rennen daar een aantal moddervette kippen en een weldoorvoede haan op af en beginnen onmiddellijk met pikken. Haan S. rustig en bedaard, de dikste graankorrels uitzoekend, de kippen schrokkerig en gehaast, blij met wat de Duitse haan voor ze laat liggen. Ze hebben een prettig leven bij haan S, want het graan wordt kwistig gestrooid en de haan is sterk en is een goede en gulle beschermheer. Vroeger werd er veel graan gestrooid uit Amerikaanse en Europese handen, heden ten dage verlaat het merendeel van het graan Chinese handen, maar dat zal haan S een zorg zijn, als er maar gestrooid word wordt voor hem, zijn nageslacht en meest nabije vrienden. Andere kippen, die aan komen lopen er ook volgevreten uitzien, worden door de haan nog even op afstand gehouden. Zij lijken hun plaats te weten en ondernemen geen actie en wachten rustig op de dingen die komen gaan. Allereerst nemen Haan S. en zijn vriendinnen het er goed van. De kippen hebben zich helemaal bij zijn heerschappij neergelegd. Oké, af en toe zijn ze aan zijn nukken en wensen overgeleverd, maar laten dat gedwee toe, aangezien ze dat er graag voor over hebben, want ze houden er een rijk en weldoorvoed leven aan over. Als de haan tevreden kunnen stellen, zullen ze het niet laten, want de beloning is goed. Niet alleen voor hen, maar ook de jonkies komen niets te kort. Ook zij mogen meepikken en worden beschermd door de haan, die zijn “verantwoordelijkheden” kent. Hanen, die het tegen deze sterke haan op willen nemen, verliezen de strijd gegarandeerd en dan krijgen ze met een haan te maken, die zijn vriendinnen en kinderen niet kennen. Meedogenloos worden deze toegetakeld en mogen blij zijn als ze er levend vanaf komen. Wanneer de haan en de kippen meer dan voldoende gegeten hebben, verdwijnen ze en komen de kippen en hanen aan de beurt die welwillend toegekeken hebben. Gelukkig ligt er nog voldoende, zodat ook zij voldaan aan het pikken slaan. De hanen uit deze groep halen het niet in hun kop om het tegen haan S. op te nemen, want ze hebben een meer dan goed leven en nemen niet het risico het te verliezen. Kippen voor het uitzoeken, genoeg te eten en ook voor hun nageslacht lonkt een onbezorgd leventje. Inmiddels zijn er veel meer kippen en hanen op het gestrooide graan afgekomen, maar zij worden door een aantal weldoorvoede hanen op veilige afstand gehouden. Enkele brutale “buitenstaanders” proberen een graantje mee te pikken, maar worden genadeloos afgestraft door de veel sterkere hanen, die de voederplaats in beslag hebben genomen. De toekijkende kippen en hanen zien er mager en ondervoed uit en hun kuikens hebben veelal te kampen met ondergewicht en groeistoornissen. Ook is het sterftecijfer onder deze grote groep kippen vele malen groter. Eindelijk verlaat de tweede groep de bijna kaalgevreten strooiplek. Als een grote horde duiken kippen, hanen en kuikens op de plek, waar zo-even nog zoveel lekkers lag. Enkele gelukkigen vinden nog een paar korrels, die verdwenen waren onder de aarde, maar velen zijn te laat en moeten genoegen nemen met de graanvliesjes die her en der verspreid liggen. Toch geven ze niet op en blijven zoeken naar hetgeen de vorige groepen voor ze over heeft gelaten………
Op dat moment open ik mijn ogen, met de beelden van de wanhopig zoekende beesten nog levendig voor ogen. Gelukkig, het is maar een droom………..
Allereerst iedereen een gezond en inspirerend 2018 gewenst!
Ben nu 2 weken thuis in het koude kikkerlandje en ben op meerdere gebieden aan het acclimatiseren. Gelukkig heb ik dit proces al eerder meegemaakt, zodat me erop in kon stellen. De overgang van het warme, zonnige land, waar het leven zich vooral op straat plaatsvindt en de winter in Nederland is groot. Kerst, oud en nieuw en de nieuwe wereldburger Jesse boden een goede afleiding.
Niet meer de hele dag de Engelse taal en klein beetje Khmer om je uit te drukken, maar gewoon in de moedertaal je boodschappen doen. Zo heb ik in Cambodja ervaren dat ik soms wel het Engelse woord wist, maar kon ik niet meer op de Nederlandse vertaling komen…… Een ander gevolg was dat het driewekelijkse verslag t.b.v. de weblog vele malen herlezen moest worden voordat “alle” taal- en grammaticafouten eruit waren gezeefd. Excuses, als ze er toch een aantal achtergebleven zijn. Wat de toekomst gaat brengen is ongewis en ben me inmiddels aan het oriënteren op de arbeidsmarkt, want als 61-jarige is de "pensioenfinish", na verschillende keren opgeschoven te zijn, nog ver weg.
Terugblik
Na 20 maanden is er een eind gekomen aan de placement in Tboung Khmum en heb ik het voorrecht gehad om een kijkje in de keuken van het Provinciale kantoor te mogen nemen, dat het onderwijs aanstuurt in de 7 districten, die deze provincie rijk is. Het eerste jaar was het departement gevestigd vlak naast de deur van mijn fraaie woonplek en de laatste 8 maanden, in een gloednieuw gebouw op 22 kilometer afstand, met als gevolg dat ik vele kilometers op de motor maakte en veelal het uurtje slaap tussen de middag verloren zag gaan….. Daarvoor in de plaats kwamen de fraaie “uitkijkjes” tijdens de ritten heen en terug. Vooral wanneer het zandpad “binnendoor” te berijden was, waren deze ritten dwars door de rijstvelden en een dorp een waar genot.
Inspirerend waren de trainingen aan de directeuren van de “Primary Schools” in de districten van deze provincie. Van hen leerde minstens zo veel als zij hopelijk van mij. Onmisbaar hierbij waren de vertalers Khemra en in een later stadium Sokyou, die ik beiden tekort doe met de benaming “vertaler”, want zij waren veel meer dan dat. De presentaties tijdens de maandelijkse vergaderingen op de POE, waarbij directeur, adjuncten en hoofden van de afdelingen aanwezig waren, waren erg leuk om te doen. Mede door mijn aanwezigheid en de eerder opgedane kennis in Kampong Thom, heb ik mij een goed beeld kunnen vormen van de actuele situatie van het onderwijs in deze provincie en kon ik daarop een praktische inhaken in de trainingen en presentaties. Hierdoor kan ik terugkijken op een zinvolle periode.
Minstens zo bevredigend waren de 21 bibliotheekoverdrachten afgelopen jaren. Over de duurzaamheid hiervan behoeft geen enkele twijfel te zijn. Van deze ontvangen boeken zullen kinderen en leerkrachten nog jarenlang plezier beleven. Op de valreep, exact 5 dagen voor mijn definitieve vertrek naar Phnom Penh, heb ik samen met Saroathn, die de vertaling op zich nam, en Sreymon namens het districtskantoor, nog eenmaal een bibliotheek kunnen overhandigen.
De laatste weken stonden in het kader van afscheid nemen. Afscheid van de POE, afscheid van de 12 project collega’s en hun vertalers uit de andere provincies, afscheid van de VSO staf op het kantoor in Phnom Penh en afscheid van de zo vertrouwde gezichten in mijn kleine woonplaats, zoals de restauranthouder en zijn personeel, alwaar ik dagelijks vertoefde, van personeel van het guesthouse en van de talloze ondernemers, zoals de onderhoudsmonteur van de motor, de fruitverkoopster, de fietsenmaker etc. etc. Hartverwarmend hoe ze met deze “vreemdeling” om zijn gegaan. Mede door deze vriendelijkheid heb ik het 20 maanden als enige expat in deze kleine gemeenschap vol kunnen houden.
21e bieboverdracht
Ditmaal zou er niemand van Room to Read aanwezig zijn, aangezien alle werknemers van deze organisatie een meerdaagse workshop hadden. Ook “vertaalster” Sokyou was er niet bij, omdat ze sinds 1 december een nieuwe baan in Siem Reap had aanvaard bij World Vision. Ik had haar in een vroegtijdig stadium aangemoedigd om te gaan solliciteren, zodat ze niet zonder baan zou zitten na mijn vertrek. Ik was niet verrast toen zij al na één sollicitatie een baan kreeg, want het was een voorrecht om met deze gekwalificeerde persoon samen te mogen werken. Dit resulteerde erin dat ik de laatste 2 en halve week zonder vertaalster moest doen. Geen grote opgave, want veel werkzaamheden stonden in het teken van het komende vertrek.
Het is overigens nog onzeker of er een nieuwe Education Management Adviser (EMA) in Tboung Khmum gestationeerd wordt, aangezien de beslissing hierover pas over enkele maanden zal vallen. Als gevolg hiervan heb ik maar een grote doos gevuld met de papiermassa, waarmee ik mij bezig gehouden en geproduceerd heb. Helaas ligt ook al het werk van de 12 overige EMA’s op de verschillende POE’s na 1 januari stil en wordt er gewerkt aan een nieuwe strategie op basis van alle “monitoring” en evaluaties. Tevens is de bekostiging van de 3e fase van dit grootse project, dat wederom door UNICEF gefinancierd zal worden, nog niet rond. Ben blij dat ik mede inhoud heb mogen geven aan de eerste en tweede fase van dit SEM (Strengthening Education Management) project en hoop dat de continuïteit gewaarborgd wordt.
Het busje uit het 52 km verderop gelegen Kampong Cham verscheen op tijd bij het districtskantoor en was door het Room to Read kantoor voorzien van de boekenkast en boeken. Hoewel dit de eerste maal was dat er geen Room to Read vertegenwoordiger meekwam, was dit niet onoverkomelijk aangezien ik inmiddels zoveel routine opgebouwd heb, dat hun aanwezigheid bij de overdracht niet noodzakelijk is. Wel is door deze organisatie beloofd dat zij de leerkrachten zullen bijscholen in de nabije toekomst in de uitleen van en de omgang met de boeken. Ondanks dat de kinderen deze dag vrij waren, verschenen ze massaal op school om deze happening mee te maken. Sommigen hadden hun voetbalschoenen nog aan en kwamen rechtstreeks van het voetbalveld. Aangezien er buiten geen enkel schaduwplekje was, werd besloten om de overdracht binnen te laten plaatsvinden. De school beschikt slechts over drie lokalen en er zijn 6 klassen, zodat op een schooldag 3 klassen in de ochtend en 3 klassen in de middag les krijgen. In één van deze klassen werden de toegedekte kast en dozen met de boeken neergezet. Aandoenlijk was de welkomsttekst, die door een meisjes in haar beste Engels op het whiteboard was gezet. De overdracht was weer geweldig en Saroathn, het hoofd van de afdeling planning op de POE, vertaalde mijn tekst. Doordat er geen speech was van de vertegenwoordiger van Room to Read en Saroathn aan twee zinnen genoeg had, werd er na de vrolijke onthulling van de kast al vlot overgegaan tot het lezen uit de schat aan boeken. Net als bij bijna alle vorige overhandigingen werd er hardop gelezen en ontstond er een kakofonie aan geluiden. Ik zou zeggen bekijk de bijgevoegde foto’s, die zeggen vele malen meer dan ik kan beschrijven. Bij het afscheid bleek dat lang niet alle kinderen hun boek ingeleverd hadden en bleven er een flink aantal fanatiek doorlezen, terwijl hun klasgenoten al naar huis waren gegaan!
Hopelijk kan ik in de toekomst dit o zo nuttige cadeau jaarlijks uit blijven reiken aan de scholen met gelden, die gedoneerd worden door gulle gevers. Room to Read heeft aangeboden om al het voorwerk te verrichten. Op www.bibliothekenvoorcambodja.nl kunt u meer lezen over dit voor de scholen o zo welkome pakket, waarbij iedere gedoneerde euro aan dit pakket wordt besteed.
De politieke ontwikkeling
De periode van 2013 tot op heden was een hele interessante in de Cambodjaanse politiek. Zoals u in de verslagen heb kunnen lezen, kon ik het niet nalaten om de politieke ontwikkeling te volgen en er de lezer mee te “belasten”.
Toen ik begin juni 2013 bij eerste placement in Kampong Thom aankwam was de verkiezingsstrijd voor de verkiezingen in juli in volle gang en heb tijdens een bijeenkomst beide oppositieleiders Sam Rainsy en Kem Sokha van heel dichtbij mogen aanschouwen. Prachtig om te zien hoe beide heren het toegestroomde publiek wisten te boeien en te enthousiasmeren. Hoop op verandering werd gezaaid en gezien de reacties was deze zeer gewenst. De geweldige uitslag bij de verkiezingen wakkerde deze hoop nog meer aan. Voor velen was de oppositiepartij de winnaar, maar o.a. door het “zoekraken” van één miljoen stemmen behield de regeringspartij van Hun Sen nog net de meerderheid in het parlement. Een gevolg van deze uitslag was dat de immer spraakzame Hun Sen een flink aantal weken niets van zich liet horen. Blijkbaar was deze uitslag als een mokerslag aangekomen en moest hij bijkomen van een knock out. Freedom Park werd de maanden erna de thuisbasis van de oppositie en het symbool van de hoop, die opgevlamd was. Er vonden manifestaties plaats en aan het eind van dat jaar vonden in Phnom Penh massademonstraties plaats, waar vele tienduizenden vrolijke mensen op afkwamen en die in ludieke sferen gehouden werden. Op 3 januari 2014 liep een betoging uit de hand en werden 5 demonstranten doodgeschoten en ruim 40 gewond. Diezelfde avond werd Freedom Park hardhandig ontruimd en afgesloten. Vervolgens is er stap voor stap toegewerkt aan de definitieve uitschakeling van de oppositie en deze” grand finale” heb ik nog net kunnen beschrijven. Hierdoor zullen de verkiezingen van juli dit jaar een farce zijn. Vele van deze stappen, zoals het ontbinden van 15 radiozenders, de sluiting van een Engelstalige krant en de gevangenneming van vele politieke tegenstanders, heeft u kunnen volgen via deze weblog. Ik weet dat ik er sommigen mee verveeld heb, anderen gaven aan, dat ze deze politieke onderdelen juist zeer konden waarderen.
Afsluitend
Tot slot wil ik VSO bedanken voor het vertrouwen dat ze in mij gesteld hebben en de ondersteuning die ze mij gegeven hebben. Het werken in dit land is heel bijzonder geweest en de enorme gastvrijheid zal ik nimmer vergeten. Hierdoor zal er in mijn hart immer een warm plekje zijn voor dit land en zijn bevolking. Hopelijk zullen de mensen in dit o zo corrupte land ooit een democratie bezitten al lijkt dit doel verder weg dan ooit door de laatste ontwikkelingen.
(Onthutsend vond ik bij terugkeer dit zinnetje in de kranten: “Camiel Eurlings heeft geen strafvervolging gekregen, aangezien hij een regeling met justitie getroffen heeft”. Mag je hieruit concluderen, dat wanneer je geld en aanzien hebt, je kunt ontkomen aan rechtsvervolging? Riekt dit niet naar klassenjustitie? Kom ik net uit een land waarbij dit schering en inslag is, beschrijf de misstanden in mijn weblog en lees ik zo’n zin…. Met in het achterhoofd de manipulaties t.a.v. de metingen van geluidsoverlast rond Schiphol en….. Ik moet stoppen, anders is er zo weer voldoende stof om deze weblog in Nederland voort te zetten…… Blijkbaar is het allemaal niet zo zwart/wit als het soms lijkt.)
O, ja vanmorgen las ik in diezelfde krant dat de inmiddels opgestapte Camiel verkondigd had dat hij de mooiste vrijwilligersbaan ter wereld heeft gehad als IOC-lid. Nu zou je kunnen discussiëren over hoe “vrijwillig” deze baan was, gezien de meer dan riante onkostenvergoedingen, die hij kon declareren en ik zou hem het volgende antwoord willen geven: “Ik heb 20 maanden het voorrecht gehad om een echte vrijwilligersbaan te hebben gehad, die in mijn ogen onvergelijkbaar was met de uwe” en ik kijk in dankbaarheid terug, omdat ik de gelegenheid ben gesteld door VSO om dit dankbare en noodzakelijke werk te verrichten in een land waar een groot deel van de bevolking dagelijks moet buffelen voor een menswaardig bestaan en voor wie goed onderwijs en een goede gezondheidszorg geen vanzelfsprekende zaak zijn.
Afgelopen 28 verslagen heb ik mee mogen nemen op mijn wonderbaarlijke tijdreis in Cambodja. Om de drie weken had ik meer dan voldoende stof voor een verslag en moest ik mij beperken om mijn verwondering uit te spreken. Desondanks werden de verslagen (te) lang. Hieraan is nu een eind gekomen en wens alle lezers het allerbeste!
Deze cirkel is rond en ik ga beginnen aan een nieuwe cirkel in Nederland.
Afsluitend nog een verhaaltje dat ik een tijdje geleden op papier gezet heb.
Het gaat u goed.
Vanuit het koude kikkerlandje,
met vriendelijke groet,
Li hai,
Marcel Gerritse,
marcelger8@hotmail.com
www.bibliothekenvoorcambodja.nl
De voederplaats
Heel veel graan wordt gestrooid. Onmiddellijk rennen daar een aantal moddervette kippen en een weldoorvoede haan op af en beginnen onmiddellijk met pikken. Haan S. rustig en bedaard, de dikste graankorrels uitzoekend, de kippen schrokkerig en gehaast, blij met wat de Duitse haan voor ze laat liggen. Ze hebben een prettig leven bij haan S, want het graan wordt kwistig gestrooid en de haan is sterk en is een goede en gulle beschermheer. Vroeger werd er veel graan gestrooid uit Amerikaanse en Europese handen, heden ten dage verlaat het merendeel van het graan Chinese handen, maar dat zal haan S een zorg zijn, als er maar gestrooid word wordt voor hem, zijn nageslacht en meest nabije vrienden. Andere kippen, die aan komen lopen er ook volgevreten uitzien, worden door de haan nog even op afstand gehouden. Zij lijken hun plaats te weten en ondernemen geen actie en wachten rustig op de dingen die komen gaan. Allereerst nemen Haan S. en zijn vriendinnen het er goed van. De kippen hebben zich helemaal bij zijn heerschappij neergelegd. Oké, af en toe zijn ze aan zijn nukken en wensen overgeleverd, maar laten dat gedwee toe, aangezien ze dat er graag voor over hebben, want ze houden er een rijk en weldoorvoed leven aan over. Als de haan tevreden kunnen stellen, zullen ze het niet laten, want de beloning is goed. Niet alleen voor hen, maar ook de jonkies komen niets te kort. Ook zij mogen meepikken en worden beschermd door de haan, die zijn “verantwoordelijkheden” kent. Hanen, die het tegen deze sterke haan op willen nemen, verliezen de strijd gegarandeerd en dan krijgen ze met een haan te maken, die zijn vriendinnen en kinderen niet kennen. Meedogenloos worden deze toegetakeld en mogen blij zijn als ze er levend vanaf komen. Wanneer de haan en de kippen meer dan voldoende gegeten hebben, verdwijnen ze en komen de kippen en hanen aan de beurt die welwillend toegekeken hebben. Gelukkig ligt er nog voldoende, zodat ook zij voldaan aan het pikken slaan. De hanen uit deze groep halen het niet in hun kop om het tegen haan S. op te nemen, want ze hebben een meer dan goed leven en nemen niet het risico het te verliezen. Kippen voor het uitzoeken, genoeg te eten en ook voor hun nageslacht lonkt een onbezorgd leventje. Inmiddels zijn er veel meer kippen en hanen op het gestrooide graan afgekomen, maar zij worden door een aantal weldoorvoede hanen op veilige afstand gehouden. Enkele brutale “buitenstaanders” proberen een graantje mee te pikken, maar worden genadeloos afgestraft door de veel sterkere hanen, die de voederplaats in beslag hebben genomen. De toekijkende kippen en hanen zien er mager en ondervoed uit en hun kuikens hebben veelal te kampen met ondergewicht en groeistoornissen. Ook is het sterftecijfer onder deze grote groep kippen vele malen groter. Eindelijk verlaat de tweede groep de bijna kaalgevreten strooiplek. Als een grote horde duiken kippen, hanen en kuikens op de plek, waar zo-even nog zoveel lekkers lag. Enkele gelukkigen vinden nog een paar korrels, die verdwenen waren onder de aarde, maar velen zijn te laat en moeten genoegen nemen met de graanvliesjes die her en der verspreid liggen. Toch geven ze niet op en blijven zoeken naar hetgeen de vorige groepen voor ze over heeft gelaten………
Op dat moment open ik mijn ogen, met de beelden van de wanhopig zoekende beesten nog levendig voor ogen. Gelukkig, het is maar een droom………..
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
