Verbanning grootste oppositiepartij bijna rond,

Solinda, 3 jaar later, “planning” op POE en 2x bezoek
Na de vrijwillige verbanning en terugtrekking van de ene leider en het opsluiten van de andere is het nu tijd voor de “grande finale”: de opheffing van deze bedreigende partij. Hoewel de rechter zich nog over de uitsluiting van de grootste oppositiepartij CNRP moet buigen, werpen een aantal kleine partijen, die in de reguliere verkiezingen niet één zetel wisten binnen te slepen, zich als een stel uitgehongerde wolven op de 55 vrijkomende zetels. In ruil daarvoor mag de regeringspartij alle 500 commune chefs en 4500 gemeenteraadsleden van de oppositie vervangen. Voort wat, hoort wat. Het lijkt erop alsof de zaak al beklonken is. Aan het eind van dit verslag zal ik voor geïnteresseerden de laatste stand van zaken weergeven omtrent deze verbijsterende situatie. Voor mij is Kingdom of Wonder, Kingdom of Repression geworden op politiek gebied……
Drie jaar geleden heb ik in een drieluik drie jongeren uit Kampong Thom hun verhaal laten doen en een blik naar de toekomst laten werpen. Benieuwd hoe het nu met ze gaat? In het vorige verslag heeft Chewvo centraal gestaan en ditmaal komt Solinda aan bod. Het oorspronkelijke verslag is geplaatst op 15 november 2014: Wie de jeugd heeft die de toekomst? Tevens één van de meest gelezen verslagen. Kan nu alvast verklappen dat er verrassende wendingen hebben plaatsgevonden in haar jonge leven.. ..
Dit keer een inkijkje in de POE. Ik ben werkzaam op de afdeling Planning, maar hoe wordt nu in de praktijk met planning omgegaan? Dat de vlag de lading niet zal dekken, zal u niet verbazen, indien u een regelmatig lezer van deze stukjes bent.
Om te beginnen met het belangrijkste persoonlijke nieuws:

Opa worden in de vreemde, bezoek naar en bezoeken vanuit Nederland
Het lijkt erop alsof vele zaken samenkomen zo op het eind van dit placement. Allereerst is er de spanning over de aankomende geboorte van ons eerste kleinkind. Al een week lang verwacht ik ieder moment het “verlossende” bericht en ik houd dus nauwgezet alle binnenkomende meldingen bij en vervloek iedere stroomstoring……. Hoewel deze plaatsing eind december is afgelopen, vlieg ik donderdag 9 november voor 6 dagen naar Nederland om beide “verse” ouders te feliciteren en om kennis te maken met onze nieuwe wereldbewoner. Een geweldig vooruitzicht.
Een volgend geweldig vooruitzicht waren een tweetal bezoeken vanuit Nederland. Allereerst arriveerden voormalig VSO’er, Ad Anssems, vergezeld door Ria in Porsrok. Ad heb ik leren kennen van een lijst, die VSO mij toezond, voordat ik naar mijn eerste placement in Kampong Thom zou afreizen. Op deze lijst stonden namen en adressen van personen, die in het verleden door deze organisatie uitgezonden waren naar verre gebieden. Indien ik er behoefte aan zou hebben, kon ik met één van hen contact opnemen om vooraf de nodige informatie op te doen. Laat nou toevallig iemand op deze lijst staan, die nog geen 6 km bij mijn huis woont en als VSO’er in Cambodja gewerkt heeft…in een onderwijsproject. Een afspraak was snel gemaakt en ik ben meermalen gastvrij ontvangen door Ad en echtgenote Marlies. Aangezien Marlies Ad vergezeld heeft in zijn plaatsing, haalden zij dierbare herinneringen op tijdens mijn bezoeken en kreeg ik de gelegenheid om de Cambodjaanse sfeer te proeven en vele vragen op ze af te vuren. Beiden waren zeer geïnteresseerd naar mijn ervaringen in Kampong Thom, zodat bij terugkeer de bezoekjes hervat werden en er een mooie vriendschap ontstond. Groot was de ontsteltenis, toen ik een jaar geleden in Cambodja de mededeling kreeg dat Marlies na een kort sterfbed overleden was. Heel langzaam krabbelde Ad weer overeind en in de mailwisseling ontstond het plan om zijn geliefde Cambodja te bezoeken. Twee weken geleden stonden Ad en Ria op de stoep en het werd een dierbaar weerzien met Ad en een fijne kennismaking met Ria, Ad’s nieuwe steun en toeverlaat. Ad en ik bezochten mijn werkplek en gedurende deze 2 dagen maakten Ad en Ria de nodige avonturen mee, aangezien ze er op de motor en fiets opuit trokken. Vervolgens reisden ze naar de buurtprovincie Prey Veng, omdat Ad dolgraag zijn oude werkadres van 8 jaar geleden met een bezoek wilde vereren en vele “oude” bekenden hoopte te ontmoeten.
Morgen zal ik mijn ex zwager en zijn huidige vriendin ontmoeten. Beiden gaan een rondreis door dit land maken en zullen allereerst mijn woonadres bezoeken. Zelf zal ik een paar dagen later het bliksembezoek aan Nederland brengen.
Tussen de bedrijven door nog een flink aantal directeurentrainingen, maar daarover zal in het volgende verslag meer over te lezen zijn. Enfin, een enerverend slot, maar geweldig inspirerend. O, ja bijna vergeten, er kan in december ook nog een bibliotheek aan een lagere school overhandigd worden….. de 21ste. Er hebben zich opnieuw 2 gulle gevers gemeld. Geweldig bedankt! (www.bibliothekenvoorcambodja.nl)

Solinda, 3 jaar later
Toen ik terugkeerde naar Nederland in december 2014 en Solinda achterliet, werkte deze bijna 19 jarige nog in het restaurant waar ik dagelijks de avondmaaltijd genoot. Doordat ze als één van de weinige bedienden redelijk goed Engels sprak en niet verlegen was t.o.v. buitenlanders, had ik een goed contact met haar. Ze gaf mij enig inzicht in de Khmercultuur en ik leerde haar achtergrond kennen. Haar vader had haar en haar moeder in de steek gelaten toen ze 10 jaar was en hij was een relatie begonnen in hoofdstad Phnom Penh, waar hij nog een dochter op de wereld zette. Heimelijk had Solinda hier de nodige binnenpret over, aangezien de zo gewenste zoon uitbleef. (De “goede” man was voordat hij Solinda’s moeder leerde kennen, getrouwd geweest, waarbij 2 dochters het levenslicht zagen.)
Tot haar droefenis was zij de eerste lichting in juli 2014, waarbij de corruptie tijdens het eindexamen was uitgebannen. Ze had gespaard om de antwoorden te kopen en op deze wijze verder te kunnen studeren. Het gevolg was dat ze tot het leger van de 75% gezakte kandidaten behoorde en een herkansing was aan haar niet besteed, aangezien ze nooit iets had uitgevoerd. Haar droom was om te gaan werken in Zuid Korea om op deze wijze veel geld te verdienen. Daartoe was ze een cursus Koreaans aan het volgen, waarvoor ze wel leerde. Ze droomde ervan om met een rijke blanke man te trouwen, die haar in een mooi huis zou laten wonen en gul is met geschenken. Vlak voor mijn vertrek vertrouwde ze mij toe dat ze een Zuid Koreaanse vriend had van 59 jaar en dat deze man nabij Kampong Thom werkte.
Tijdens mijn verblijf in Nederland had ik weinig contact met haar, tot…….ze me na ruim een 1 jaar onverwachts uitnodigde voor haar bruiloft, die op 25 februari 2016 plaats zou vinden. Inmiddels was ze 20 jaar en deelde mee dat ze in het huwelijksbootje zou stappen met haar 41 jaar oudere Zuid Koreaanse vriend. Aangezien ik op dat moment nog in Nederland verbleef, kon ik niet op de uitnodiging ingaan. Later vertelde ze dat haar moeder niet op haar bruiloft was geweest, omdat ze veel geld wilde ontvangen van haar toekomstige echtgenoot. Zij voegde eraan toe dat haar man niet rijk was en trok na de huwelijksvoltrekking bij hem in, 15 km van het woonadres van haar moeder, alwaar zij tot dat moment woonachtig was. Op mijn vraag of ze kinderen zou willen, antwoordde ze niet, totdat ze me een maand later mededeelde, dat ze in mei een kind verwachtte. Een gesprek erna vertelde ze vol trots dat niemand tijdens haar bruiloft had opgemerkt, dat ze al 6 maanden zwanger was. Begin mei was ik Kampong Thom om 7 bibliotheken over te dragen, voordat het placement in Tboung Khmum aanving en trof een hoogzwangere Solinda aan in het huis…….van haar moeder. Zij had blijkbaar haar bezwaren tegen het huwelijk opzij gezet, zodat ze voor haar dochter en kleinkind kon klaarstaan na de bevalling en had daartoe een kamer van haar woonhuis op de begane grond afgestaan aan het prille echtpaar. Op 18 mei, mijn eerste werkdag op de POE in Tboung Khmum, werd Solinda’s zoon Lee Teahan geboren. Anderhalve maand later, toen ik een bezoek bracht aan Kampong Thom, was de lieve vrede al weer beëindigd en had Solinda met haar man een eigen onderkomen gevonden, op nog geen honderd meter van het huis van haar moeder. Ze vertelde dat ze de nieuwe relatie van haar moeder haatte en dat het ook niet zo boterde tussen haar moeder en haar nieuwe echtgenoot, die in leeftijd haar moeder verre overtrof.
Een aantal keren heb ik haar daarna nog bezocht in Kampong Thom. Tijdens deze bezoeken heb ik haar man nimmer gezien, omdat hij aan het werk was. Haar zoontje is alles voor haar en ze gaat helemaal op in de zorg voor hem, zodat ze niet teruggekeerd is naar haar ‘oude’ werk. In augustus van dit jaar vertelde ze me op social media dat ze verhuisd was naar Kampot, een plaats zo’n 300 km ten zuiden van Kampong Thom. Ze was haar man achterna gegaan, wiens werkzaamheden daarheen verplaatst waren……
Over drie weken het vervolgverhaal van Veasna, de “kansarme” jongen die hard werkte als bediende in het zelfde restaurant als Solinda, om de extra lessen op zijn middelbare school te kunnen betalen en die hoopte na zijn examen verder te kunnen studeren.

De “planning” op afdeling Planning
In Cambodja heeft iedere overheidsinstelling een afdeling Planning, zo ook onze POE. Dit geeft het belang weer dat aan planning gehecht wordt en laat ik nou al bijna anderhalf jaar op deze afdeling als Education Management Adviser gestationeerd zijn. Hierdoor heb ik een inkijkje in de keuken gekregen en heb bijna dagelijks ondervonden dat het planmatig handelen soms ver te zoeken is. Hierbij moet je in het achterhoofd houden dat alle overheidsdienaren op hun plek zijn gekomen, doordat ze in de relationele sfeer het baantje gekregen hebben of er een bedrag voor betaald hebben. Het gevolg: advertenties behoeven niet te worden opgesteld en sollicitatiegesprekken worden al helemaal niet gehouden. Diploma’s zijn veelal gekocht, zodat velen hun kennis niet via een opleiding, maar d.m.v. de verkregen ervaring op moeten doen. Laat nu op deze POE, die pas drie jaar bestaat, juist relatief veel jongeren werken. Volgens de POE directeur is het gebrek aan ervaring één van de grootste problemen, waarmee hij in deze jonge organisatie te kampen heeft.
De afdeling planning heb ik afgelopen jaar zien groeien van 5 naar 8 collega’s, die “opeens” onaangekondigd een stoel gingen bezetten. Twee ervan waren leerkracht op de school van voortgezet onderwijs, alwaar de POE tot en met april dit jaar gevestigd was. Een gevolg was dat het lerarentekort op deze school alleen maar toenam en op de afdeling werd er nog meer tijd op Facebook, You Tube en andere internetkanalen doorgebracht, naast de noodzakelijke werkzaamheden, die naar mijn idee full time door een man of vier uitgevoerd zouden kunnen worden. De laatst verschenen collega is overgeplaatst van een andere afdeling en zij is werkzaam als adjunct, aangezien de voormalige adjunct eindelijk doorgeschoven is als de nieuwe “head of office”. Blijkbaar had deze functiewisseling meer voeten in de aarde, want op deze promotie heeft hij bijna een jaar moeten wachten.
Deze nieuwe collega is moeder van een dochtertje van ruim een jaar en beiden verschijnen iedere ochtend trouw. Het meisje heeft net lopen geleerd en dat wil ze graag laten zien en rent het liefst door het kantoor. Een bijkomend probleem is dat onze “voordeur” al bijna een half jaar geen deurklink heeft aan de buitenkant. Kort na de opening van het nieuwe gebouw is deze losgeraakt en verdwenen. Het gevolg was dat de deur constant op een kier stond, aangezien het lastig om iedere keer op te staan als er iemand binnen wil komen, die geen sleutel heeft. Het meisje was al een paar maal “ontsnapt” naar de gang met de trappen en iedere maal kon er een “gillende” collega achteraan. Vervolgens werd de deur gesloten met als gevolg dat er bij bezoek telkenmale iemand van de afdeling op moest staan. Vorige week heeft iemand uitgevonden, dat als de deur dicht is en je een harde klap geeft op de klapdeur ernaast, de deur vanzelf openspringt. Nu worden we regelmatig opgeschrikt als een collega iets te hard op de klapdeur beukt om binnen te geraken. Een reparatie van de deurklink is, ondanks een paar opmerkingen mijnerzijds, nog niet uitgevoerd. Om een of andere duistere reden lijkt men niet van plan te zijn om er een nieuwe klink op te zetten, ondanks alle voordelen die dit met zich mee zou brengen. Naast het bureau van haar moeder is met behulp van volle dozen kopieerpapier een ruimte gecreëerd, waar getracht wordt het kind “binnen” te houden. Middels spelletjes op de computer of telefoon weet de moeder het ondernemende meisje veelal af te leiden. Gelukkig slaapt ze nog een uurtje per dag. Het moge duidelijk zijn dat er veel arbeidstijd in het aandacht vragende meisje gestoken wordt, dat zich maar moet zien te vermaken in het kantoor. Dit meisje is geen uitzondering, want ook op andere departementen en in het nabijgelegen provinciehuis lopen kinderen rond. Ik heb voorgesteld, dat er een crèche opgericht zou kunnen worden voor deze handenbindertjes. Ja,ja, je bent Management Adviser, of niet. Helaas is het voor de POE (nog) geen “gouden” idee. Wellicht dat men nog even moet wennen aan deze revolutionaire gedachte, net als aan de reparatie van de deurklink.
Het voordeel is dat ik mijn aanstaande ‘opaschap’ al vast kan inoefenen met dit meisje. Na een aarzelend en afwachtend begin van haar kant, krijg ik nu allerlei cadeautjes, afkomstig van haar moeders bureau, als ze even vrij mag rondlopen. Tot grote hilariteit van de collega’s en een beschamende moeder, bood ze mij vorige week, in een onbewaakt moment, haar zojuist vervangen luier aan.
Eén van mijn taken is om de NGO’s, die geld steken in de onderwijsprogramma’s in deze provincie, bij elkaar te brengen en te bezien in hoeverre er samengewerkt kan worden. Dit om te voorkomen, dat iedereen het wiel opnieuw uitvindt. Met een aantal van deze enthousiaste en gepassioneerde afgevaardigden zit ik zo’n drie tot vier maal per jaar om de tafel om zaken af te stemmen.
Tegelijkertijd is er een richtlijn van het Ministerie van Onderwijs, dat er door de POE vier maal per jaar overleg gevoerd dient te worden met diezelfde NGO partners. Aangezien ik bij beide overleggen aanwezig ben, fungeer ik zo’n beetje als “linking pin” tussen beide groepen. Het eerste kwartaal kwam en ging, maar geen vergadering, hoewel ik voorzichtig de verantwoordelijke man, toen nog waarnemend hoofd van de afdeling planning, eraan herinnerde. “Busy, busy”, was het antwoord, vanachter een You Tube beeldscherm. Opvallend is het verschil in benadering van de instanties: NGO mensen, die enthousiast en actief de zaken willen aanpakken en POE mensen, die afwachten en op het oog weinig hart tonen voor de “onderwijs”zaak. In het tweede kwartaal was de verhuizing van de POE een goed excuus, maar er werd tegelijkertijd, door diezelfde persoon, beloofd dat er in juni, als alle verhuisperikelen achter de rug zouden zijn, deze vergadering plaats zou gaan vinden. En jawel in juni werd een datum geplant, juist voordat ik naar Nederland zou afreizen. Alle betrokkenen werden een week van te voren uitgenodigd en er leek niets mis te kunnen gaan, totdat de directeur van de POE zich realiseerde dat hem deze dag toch eigenlijk niet goed uitkwam en 2 dagen voor de bijeenkomst werd deze gecanceld. Een nieuwe datum? Die werd al gauw bekend en bleek in mijn vakantie te liggen en ik moest tot mijn spijt verstek laten gaan, terwijl ik zo mijn best voor deze eerste vergadering van het jaar had gedaan.
De volgende kwartaalvergadering zou in september zijn en weer informeerde ik voorzichtig, bij de inmiddels tot chef gepromoveerde man, naar de datum. Het zou de eerste week van oktober worden, zo verzekerde hij mij. Enfin, het werd uiteindelijk 19 oktober. Ach, een kniesoor die daarover valt. “Hoe laat begint de vergadering?” vroeg ik de dag ervoor aan hem. Vol overtuiging klonk als antwoord : “7.30 am”. Uiteraard tuinde ik er weer in, want zoals even zo vele malen ervoor, werd deze tijd bij lange na niet gehaald. Toen ik iets voor half 8 op de afdeling verscheen, bleek het kopieerapparaat op volle toeren te draaien om de agenda en alle bescheiden voor deze vergadering uit te spugen. Drie collega’s zaten even later op de grond om de papieren in de nodige plastic mappen te schuiven. Ondanks het feit dat het overleg al begonnen had moeten zijn, was er van gejaagdheid geen sprake en leek het kopieerapparaat het hardst te werken. Om een uur of 8 liepen Sokyou en ik naar de prachtige nieuwe vergaderruimte van het Provinciehuis en daar bleken de genodigden rustig te wachten op de dingen (in dit geval de mappen), die zouden gaan komen. Om 5 voor half 9 werden de papieren aangeleverd en kon dit overleg, net als alle andere officiële vergaderingen, staand beginnen, met het zingen van het volkslied……. Ideetje voor dhr Buma ?

“De vijand” overwonnen
Zoals ik in de inleiding al schreef worden de ‘scherven’ van de ‘gebroken’ oppositiepartij, die in de verkiezingen van 2013 bijna de helft van stemmen wist te behalen, al verdeeld, terwijl de partij officieel nog verbannen moet gaan worden. Niet verwonderlijk overigens, want de rechterlijke macht, die gecontroleerd en gedicteerd wordt door de politieke macht, lees Hun Sen, heeft nog nimmer het lef getoond om een uitspraak te doen, die tegen de wil ingaat deze dictator. Doen ze dat, dan weten ze dat ze de volgende dag geen werk meer hebben, aangezien er altijd wel een reden gevonden wordt in dit land om onwillige personen de mond te snoeren. De laatste tijd geeft Hun Sen via en toespraak of op Facebook de aanklacht weer, waarna de rechtelijke macht tot vervolging over kan gaan en na een zitting’ pittige gevangenisstraffen uitdeelt. Het voordeel van de melding vooraf is dat een vervolging niet afgewacht behoeft te worden. Een aantal prominenten hebben hun toevlucht in het buitenland gezocht en in een aantal gevallen politiek asiel aangevraagd. Wellicht is dit wel het beoogde doel van de premier…….
Er wordt momenteel een sfeer van angst gecreëerd, waarbij niemand zijn mond durft open te doen, omdat je niet weet of de ander te vertrouwen is. Ook ik ga iedere discussie op de POE over politiek uit de weg met de collega’s, die overigens erg aardig en vaak innemende zijn, omdat ieder kantoor, instantie of departement van overheidswege "een broeinest" is van CPP aanhangers.
De 5 partijen die in 2013 amper 7 procent van de stemmen gehaald hebben en geen enkele zetel in het parlement hadden verdiend, krijgen opeens 55 zetels in de schoot geworpen. De reacties van de partijen lopen ver uiteen:
De grootste van de 5, Funcinpec, met 3,66%, krijgt in een klap de beschikking over 41 zetels. Het hardnekkig gerucht gaat dat deze partij 1 miljoen dollar zou hebben ontvangen van Hun Sen, als tegenprestatie voor het opstellen van de officiële aanklacht tegen de CNRP, het verzoek om deze partij op te heffen en de acceptatie van deze 41 zetels. Een woordvoerder van de partij reageerde aldus op de aantijgingen en kritiek: “Als ze dit bedrag aan mij zouden geven, zou ik het aannemen, waarom niet? Het is erg schoon, wettelijk gezien. Je kunt een partij beschuldigen, omdat ze de wet maken, maar dat doet er niet toe, de wet is de wet.” Hij vergeleek de situatie met die van de Voice KIds, een zeer populair programma alhier, waar een onschuldige jongen van 12 overspoeld werd door kritiek op social media. “Als mensen ons willen beschuldigen, raakt dit mij niet, je kunt mensen nu eenmaal niet stoppen met het bekritiseren van anderen. Indien wij deze zetels zullen aannemen laten we het land zien dat wij de mensen dienen op een democratische manier”. Hierbij vergeet de goede man even dat in een echte democratie hij nooit en te nimmer 41 zetels cadeau zou krijgen.
Ook de Cambodian National Party (CNP) accepteert de hen toegekende 2 zetels met de woorden: “Wij weigeren deze zetels niet, omdat we juist de wetten volgen die door het Nationale Parlement zijn aangenomen”.
De Khmer Economic Development Party (KEDP) verdedigde zijn standpunt met de woorden: “Indien we deze verdeling niet accepteren of boycotten, respecteren we de regels van de wet niet”. Deze partij met 0,29% van de stemmen, mag rekenen op 1 stem in het parlement.

Zo blijven er twee partijen over met een rechte rug, die stevig in hun schoenen staan, de hen toegekende zetels weigeren en niet met hun achterste in het pluche gaan zitten. The Khmer Anti Poverty Party (KAPK) met 0,65% van de stemmen en 5 “nieuwe zetels” heeft geen goed woord over voor de verdeling en vind dat dit indruist tegen de wil van de Cambodjaanse kiezer. Een woordvoerder verklaarde het aldus: “Als wij deze zetels ontvangen, maar de mensen hebben geen rechten of vrijheid, maar er heerst onderdrukking en uitbuiting, dan zijn deze zetels waardeloos”. Hij vervolgde: “Het is niet eerlijk om een politieke partij op de heffen en hun legale zetels af te nemen. Dit is niet de wil van het volk.”
Ook de Leage for Democraty Party (LDP), onder leiding van Khem Veasa, die kortgeleden aangeklaagd is voor het schenden van de verkiezingswet en het belasteren van monniken, was niet genegen om de toegekende 6 zetels te aanvaarden. Deze partij is bij een aantal jongeren mateloos populair, omdat de leider op niet mis te verstane wijze tegen nogal wat heilige huisjes aanschopt. Gezien de laatste aanklacht wellicht tegen één heilig huisje teveel……

De regeringspartij, met 68 zetels al oppermachtig in de senaat, mag als tegenprestatie de plaatsen van alle 500 CNRP communechiefs en zo’n 4500 council members (gemeente raadsleden) innemen, omdat zij geen enkele zetel rijker zullen worden bij bovenstaande deal. Dit maakt de verkiezingen van juli tot een lachertje en deze op het oog eerlijke verlopen verkiezingen zijn dus een farce gebleken. Tijdens een speech aan textielwerknemers beloofde Hun Sen dat alle 5000 verkozen CNRP commune chefs en raadsleden in functie kunnen blijven, indien ze……… overlopen naar de CPP. Hun Sen kondigde aan dat ze met open armen door de CPP zullen worden ontvangen. Deze “verdeel en heers tactiek” is in het verleden alle vele malen eerder door onze premier toegepast en niet zonder succes. Deze man is een meester in het tegen elkaar uitspelen van tegenstanders. (Dat is hem bij beide oppositieleiders niet gelukt en deze moeten nu op de blaren zitten.) Door dit aanbod aan de commune chefs en de gemeenteraadsleden slaat hij 2 vliegen in één klap: de tegenstander wordt verzwakte en zijn positie wordt nog sterker. De premier zei verder tijdens deze speech, dat het 99% zeker is dat de partij van “de verrader” ontbonden zal worden, ondanks dat het proces nog moet beginnen. “Dit is een win-win situatie en ik geef jullie, de volgende informatie: als jullie je baan willen behouden, verander je loyaliteit in die van de CPP. Als je partij opgegeven wordt en je wilt weggaan, ga. Maar als je door wilt werken als commune chef of raadslid, loop dan over naar de CPP”.
Nieuwe wetsvoorstellen worden momenteel door het Parlement gejaagd, overigens geboycot door de senatoren van de CNRP, die nog in het land verblijven, om het “wettelijk” mogelijk te maken, dat de 55 zetels verdeeld worden onder de kleine partijen en dat de CPP alle CNRP posities in den lande over kan nemen.
Hun Sen’s wekelijkse bezoeken aan de textielfabrieken zijn een charmeoffensief om de angel uit het protest te halen, dat op zou kunnen laaien na de arrestatie van de oppositieleider Kem Sokha. Het waren de textiel arbeiders die in de protesten na de verkiezingen van 2013 voorop liepen en een hoger loon eisten. De vele bordjes met daarop 160, verwezen naar de looneis van 160 dollar. Hun Sen heeft ze aan de vooravond van de nieuwe verkiezingen 170 dollar beloofd. Tijdens deze bezoeken trekt hij fel van leer tegen de bijna gestripte oppositiepartij, noemt deze een terroristisch bolwerk die de revolutie predikt met buitenlandse bondgenoten en refereert hierbij aan de protesten van 2013. Helaas heeft deze doelgroep en ondergetekende een heel andere herinnering aan deze protestmarsen, die enkel vrolijke mensen te zien gaven en in de verste verte niet aan een revolutie deden denken. Gelukkig heb ik de foto’s nog……..
Aan de vooravond van de politieke proces, is het leger in opperste paraatheid gebracht en ieder protest zal meedogenloos de kop ingedrukt worden, zo is aangekondigd. Er nadert een proces waaraan de advocaten van de gedaagde partij niet aan mee zullen werken, omdat ze dit proces geen enkele legitimiteit willen geven, zodat enkel de aanklagers het woord zullen voeren.
Het allerlaatste nieuws betreft het veranderde plaatsingsbeleid van Facebook, waarbij posts van kranten, NGO’s verbannen zijn naar een afzonderlijk deel van Facebook, “Expore” genaamd. Daarover volgende keer meer, hierbij zal het niet blijven. Stap voor stap wordt iedere ‘tegenstand’, ieder kritisch geluid, in de kiem gesmoord.

Blijft voor mij één vraag over: Waarom blijft de internationale gemeenschap zo zwijgzaam?

Vanuit Kingdom of Repression,
met vriendelijke groet,
Li hai,
Marcel Gerritse,
marcelger8@hotmail.com
www.bibliothekenvoorcambodja.nl