Hun Sen deelt harde klappen uit en bieb 19 en 20

De laatste zin van het verslag, dat op 2 september geplaatst was, luidde: “Hun Sen lijkt op ramkoers te zijn en niets lijkt hem tegen te houden om alle tegenstand voor de verkiezingen figuurlijk de nek om te draaien…..”
De inkt van deze zin was amper opgedroogd of hij was al bewaarheid geworden. De volgende ochtend werden de inwoners van Cambodja opgeschrikt met het bericht dat oppositieleider Kem Sokha in de nacht van 2 op 3 september gearresteerd was. De aanklacht luidt “hoogverraad” en hiervoor kan hij 15 tot 30 jaar achter de tralies verdwijnen. Het scenario van de “soap” met deze ontknoping was m.i. al een tijd geleden geschreven en er is doelbewust stap voor stap naar toegewerkt. Na de bieboverhandigingen kom ik hierop terug.
Bibliotheek 19 en 20 zijn overgedragen en de kas is tengevolge daarvan meer dan leeg. Mocht u na het lezen van beide overdrachten geïnteresseerd zijn geraakt, verwijs ik graag naar de website www.bibliothekenvoorcambodja.nl. Op deze site wordt precies uit de doeken gedaan hoe het één en ander in elkaar steekt en ………. dat iedere euro daadwerkelijk besteed wordt aan deze zo welkome gift aan een lagere school.

Bibliotheekoverdrachten 19 en 20
Op 29 augustus was het zover. Nog net voor de 2 maanden durende schoolvakantie zou beginnen, kregen we de organisatie rond. Vier dozen met boeken waren de dag ervoor gearriveerd bij Room to Read en de kasten waren ditmaal door een timmerman gemaakt en steviger van constructie dan de vorige. Het enige nadeel was dat het kostenplaatje 10 dollar per kast hoger was. Hetzelfde busje, dat ons vorige maal begeleidde vanuit Kampong Cham, was weer gehuurd en zou ons oppikken in onze eigen woonplaats, want de geselecteerde scholen lagen als het ware in onze achtertuin. Dit bespaarde ons tweemaal een rit van 50 km op de motor. Een medewerker van Room to Read, een NGO die gespecialiseerd is in het verstrekken van bibliotheken, zou ons vergezellen. Ook het busje zou 10 dollar duurder zijn, aangezien het verder door moest rijden dan de vorige maal.
De bestelauto arriveerde een kwartier te vroeg, pikte ons op in onze woonplaats Porsrok Village en als eerste gingen we naar Dambong Peak Primary School. De school lag niet zo ver in het binnenland, zodat we ditmaal niet “zeeziek” van het gehobbel zouden worden. De chauffeur hoefde ditmaal slechts 10 km over zandwegen te rijden.
Drie weken ervoor hadden Sokyou en ik al een kijkje genomen bij de school, om te bezien hoe het één en ander daar georganiseerd was en of de boeken in goede handen terecht zouden komen. Op de motor gingen we het achterland in. Hoewel het een zandweg was, was dit pad goed te berijden, want we hadden een droge dag en alle modder was grotendeels opgedroogd. Een leerkracht van een nabijgelegen school, die tot het zelfde cluster behoorde, was opgeroepen door het districtskantoor om ons te vergezellen en reed voor ons uit. De school bleek 93 leerlingen te tellen, had de beschikking over 3 leslokalen en “het schoolplein” zag er opgeruimd uit. De school verkeerde in een luxe situatie, doordat het over 4 leerkrachten beschikte en kleine klassen herbergde. De groepen 1/2, 3/4, en 5 kregen in de ochtend les en ’s middags kwam een andere leerkracht groep 6 lesgeven. Al de leerkrachten wonen in de buurt van de school. Een kleuterafdeling ontbrak. Zoals bij alle scholen tot op heden, namen de leerkrachten alle tijd voor ons, terwijl ze de kinderen, zonder enig toezicht, buiten lieten spelen. Uiteraard hingen er weer bosjes nieuwsgierige kinderen voor de ramen om te zien wat deze buitenlander kwam doen. Het grootste probleem van de school was het ontbreken van een hekwerk. Hierdoor konden de kinderen zo de zandweg op lopen en dit kon volgens de leerkrachten tot gevaarlijke situaties leiden. Ook als er toezicht was, glipte er wel eens een kind tussen uit verzekerde een leerkracht mij. “Het schoolplein is nogal onoverzichtelijk met al die spelende kinderen”. Hoewel de school een waterpomp had, kon dit water alleen gebruikt worden om de handen te wassen. Het was beslist geen drinkwater. De helft van de kinderen uit groep 6, die de stap naar het naar het voortgezet onderwijs maakte, haakte in de praktijk gelijk af, omdat de afstand daartoe te ver is. Anderen probeerden het, maar gaven ook spoedig op, zodat de daadwerkelijke doorstroming na de lagere school niet hoog was en enkel de super gemotiveerde leerlingen met het nodige doorzettingsvermogen de eindstreep van grade 12 haalden.
Verder werd er nog medegedeeld dat in het oogstseizoen, bijvoorbeeld van de cassave, veel kinderen maandenlang absent zijn, omdat de ouders als seizoensarbeiders elders werkzaam zijn en de kinderen meenemen. Het gevolg is dat de leerkrachten deze opgelopen leerachterstanden moeten zien te repareren. Het werd wel duidelijk dat het grootste deel van de ouders het niet breed heeft. Tijdens het gesprek met de drie vrouwelijke leerkrachten, stapte een mannelijke clusterdirecteur binnen en nam nog even deel aan het gesprek. Bij het afscheid had ik er alle vertrouwen in dat deze school goed om zou gaan met de te verkrijgen boeken. De kinderen gingen na de onverwacht lange pauze van drie kwartier, hopelijk compleet, de klassen in en de lessen werden hervat. Indruk maakte een oudere verstandelijk gehandicapte jongen die rondliep op het schoolplein en zich prima had vermaakt tussen de jongere kinderen. Nee, hij had hier niet op school gezeten…….
Met de bestelbus, waarin de twee stevige kasten geladen waren, reden we hobbelend, stapvoets bijna, over de zandweg en kwamen we veel langzamer vooruit dan toen we op de motor deze weg hadden afgelegd. We zouden om 9 uur te arriveren, maar waren dit keer eens een half uur te vroeg. Hierdoor hadden we alle tijd om de toegedekte kast en de 2 dozen met boeken klaar te zetten. Vele ouders kwamen aangelopen en ik constateerde, dat het met de aanwas in de toekomst wel goed zat, want vele moeders hadden baby’s op en/of peuters aan de arm. De kinderen hadden zich al opgesteld in de schaduwplek voor de school en de toegestroomde ouders met het kleine grut sloten zich daarbij aan. Er viel opeens een natuurlijks stilte en ik kon beginnen met de speech. Voor de helft gaat die, ondersteunt door een spiekbriefje, in het Khmer en na iedere zin vroeg ik “Yull te?” (begrepen?) De kinderen antwoorden lachend en massaal : “yull” (begrepen) Na het openen van de dozen met de rijkdom en het onthullen van de kast, was mijn onderdeel gedaan en nu kwam het meer inhoudelijke deel van de Room to Read afgevaardigde. Een hoogtepunt was wederom het voorlezen uit één van de boeken door een leerling. Iedere keer valt me op dat zo’n leerling geheel onbevangen voor de mensenmassa staat en prima voorleest. Meestal hoor ik terug van de vertaalster of de Room to Read afgevaardigde dat ze verrassend goed articuleren en prima de klemtoon weten te leggen op de juiste momenten. Omdat ik tijdens de speech van de man van Room to Read even een rondje om de aanwezigen liep, zag ik dat een tweetal ouders rustig op de grond zitten met hun kind aan de borst, keuvelend met een vrouw, die een kind op de schoot had. Het geheel ademde een relaxte sfeer uit. Al vlot konden de kinderen naar hun klas gaan en ging het grote genieten beginnen, want de boeken werden uitgedeeld en hierin werd veelal hardop gelezen. Ditmaal waren vele ouders de kinderen naar de klassen gevolgd en doordat deze niet overvol zaten, konden ze aanschuiven in de banken. Dit maakte de uitreiking heel bijzonder. Geïnteresseerde ouders, die samen met hun kind een boek aan het lezen waren, geweldig! De kinderen en ouders gingen helemaal op in de boeken. Dit alles deed zeer ontspannen en natuurlijk aan en ik denk dat de onderwijzeressen er debet aan zijn. De tijd vloog om en na de kinderen een fijne vakantie gewenst te hebben, stapten wij in het busje. Aangezien dit de allerlaatste schooldag voor ze was, konden de kinderen 2 maanden vakantie tegemoet zien. Deze vakantie zal sterk verschillen met die van hun Nederlandse leeftijdsgenootjes, aangezien de kinderen veelal hun ouders gaan helpen met hun werkzaamheden op het land en er weinig “vrije tijd” over zal blijven. En de pakketten met boeken? Nadat de boeken opgehaald waren, vertelde de leerkracht, die het dichtst nabij woonde, dat ze beide dozen mee naar huis zou nemen, want ze liet deze schat beslist niet onbeheerd in de school staan. Na de vakantie kom ik zeker terug om te bezien hoe de boeken gebruikt worden. Hopelijk zullen de boeken de kinderen de nodige stimulans geven om door te willen leren na de lagere school periode.
Beide gulle gevers kunnen tevreden zijn met de keus voor deze school door Room to Read, in samenwerking met het districtskantoor!

Vervolgens gingen we schuddend terug naar onze woonplaats voor de lunch, om vervolgens naar Proseik Sentok Primary School af te reizen. Wederom een rit van 10 km, maar nu enkel over de snelweg. Ook deze school hadden we 3 weken geleden bezocht en het bleek dat de lagere school pas drie jaar geleden gesticht was. Deze informatie werd ons door de directeur gegeven op een bankje gezeten naast de school, zodat we geen nieuwsgierigen trokken. In tegenstelling tot al de vorige scholen, gingen de lessen gewoon door, want de aanwezige leerkrachten bleven in de klassen en kwamen er niet “gezellig” bij zitten. Een uitzondering, maar goed voor “de effectieve lestijd”, zo zou onze Nederlandse inspectie dit verwoorden. Iets verderop stond, op het grote kale schoolterrein, een moskee. Het bleek dat ongeveer de helft van de schoolbevolking uit moslimkinderen van de Chamgemeenschap bestond. Deze minderheidsgroep leeft al eeuwenlang in Cambodja en schijnt van origine uit Indonesië te komen, aangezien hun taal en cultuur hiermee grote verwantschap hebben. De school telt 207 leerlingen, waarbij 2 groepen 2, groep 4 en 6 in de ochtend les krijgen van 4 leerkrachten en de overige groepen 1,3 en 5 van 3 leerkrachten, die in de ochtend ook al voor de klas gestaan hebben. Een shift wordt dat hier genoemd. Dit geschiedt 6 dagen in de week, want ook de zaterdag is een reguliere lesdag in Cambodja. Op de school zitten vooral leerlingen met ouders, die als arbeiders op de rubberplantages werken. De plantages bevinden zich achter de school. Evenals de vorige school, wordt ook deze school geconfronteerd met het feit, dat tijdens het oogstseizoen de kinderen soms maandenlang verzuimen, omdat ze met hun ouders naar gebieden vertrekken waar ze tijdelijk werk gevonden hebben. De directeur hoopte dat er binnenkort met een “community development fund” twee klassen voor een kleuterafdeling gerealiseerd kunnen worden. Hij vertelde verder dat het op deze school niet uitzonderlijk is, dat zich oudere kinderen in de klassen bevinden. Zo zitten in de eerste klas 5 t/m 10 jarige kinderen en is er in groep 4 zelfs een meisje van 17. Je kunt stellen dat op deze school het niveau van de leerling bepalend is voor de jaargroep en niet de leeftijd. Aangezien de Chambevolking een eigen taal bezit, dacht ik in de tweetaligheid een verklaring gevonden te hebben voor de grote leeftijdsverschillen in de klassen. De directeur ontkrachte deze opvatting onmiddellijk en verklaarde dat juist de moslimkinderen een betere instelling en leerprestaties hebben ten opzichte van de Khmer leerlingen, die meer verzuimen en daardoor leerachterstanden oplopen. Tijdens het gesprek hing een jongen van een jaar of 10 over een motor nabij ons en ik vroeg de directeur of hij naar de ochtendshift ging. Dit bleek niet het geval, want door desinteresse van ouders blijken er 24 kinderen uit de directe omgeving gewoonweg niet naar school te gaan en geen wetgeving die dat tegenhoud. Ongelooflijk. Deze kinderen hangen soms wat rond bij de school, maar meestal helpen ze bij de rubberoogst en ondersteunen op deze wijze, op jonge leeftijd, het gezin. Blijkbaar is kinderarbeid in dit gebied de normaalste gang van zaken. De directeur noemde het een groot probleem, maar was niet bij machte om er ook maar iets tegen te kunnen doen. Gesprekken met de ouders bleken vruchteloos te zijn. Bij het afscheid spraken we af om de overdracht in de school plaats te laten vinden, aangezien de aangeplante bomen bij de driejarige school nauwelijks schaduw opleverden.
Toen we met het busje netjes op tijd arriveerden, bleek er nog niemand op school te zijn en werden we aangestaard door een compleet leeg schoolterrein. Sokyou belde de directeur en er kwam tegelijkertijd een man op zijn motor aanrijden met de telefoon in zijn hand, die inderdaad de directeur bleek te zijn, maar onherkenbaar was door zijn valhelm. Door de verraste reactie van de man kreeg ik het idee, dat er later op ons gerekend werd. Vervolgens is de telefoon een kwartier lang niet meer uit zijn hand geweest en trommelde hij ouders op om naar school te komen, zo wist Sokyou te melden. Deze middag zou de 2e shift les krijgen (groep 1, 3 en 5) en ik was bang dat dit te veel kinderen zouden zijn om in één klas onder te brengen. Een behulpzame jongen, die gearriveerd was, opende de luiken in “het overdrachtslokaal”, zodat het daglicht verscheen en een bries door het lokaal kon stromen. De spullen hadden we inmiddels al netjes klaargezet. Kinderen namen plaats in de banken en het paste wonderwel. Blijkbaar waren niet alle kinderen op deze laatste schooldag op komen dagen. We begonnen ruim een kwartier te laat en tijdens de bijeenkomst stapten nog vele ouders binnen of dromden voor de ramen. Een groepje jonge kinderen, dat later aan was komen lopen, en tijdens mijn verhaaltje beleefd bij de deuropening was blijven staan, liet ik voorin de klas op de verhoging plaatsnemen, toen de Room to Read meneer het roer had overgenomen. Na het uitdelen van de boeken begon ook hier het grote genieten en de kinderen begonnen, net als bij de andere scholen, onmiddellijk hardop te lezen. Het grote verschil met de vorige school was dat de meegekomen ouders zich nauwelijks bemoeiden met de lezende kinderen. Toen we aanstalten maakten om weg te gaan, stapte de directeur en de voorzitter van de commune naar voren en overhandigden mij een ingelijste oorkonde op naam, als dank voor de verkregen boeken. In een korte speech zei de directeur dat hij deze geste zeer op prijs stelde en bedankte ons namens de gemeenschap. Toevallig dat dit precies bij de 20ste en wellicht laatste overdracht dit jaar was en ik beschouw het maar als een aandenken voor alle overdrachten tot op heden. Attent van deze directeur en bij het verlaten van de school, werden ook hier de luiken voor 2 maanden gesloten.

Hun Sen durft eerlijke verkiezingen niet aan
Zoals ik in de aanhef al vermeld heb: de enig overgebleven oppositieleider van de grootste partij werd in de nacht van 2 op 3 september van zijn bed gelicht, geboeid afgevoerd en veilig opgeborgen. Dit alles zonder arrestatiebevel en zelfs tegen de eigen Cambodjaanse wetgeving in, want aan zijn parlementaire onschendbaarheid werd voorbijgegaan en dus geschonden. De Cambodia Daily, die maandag 4 september voor het laatst verscheen, kon van dit dieptepunt nog net verslag doen. Hoe ironisch kan het lot zijn: beide luizen in de pels van Hun Sen bijna op dezelfde dag effectief verwijderd en geëlimineerd. Met de laatste editie werd gelijk het laatste restje democratie en vrije meningsuiting door het doucheputje weggespoeld en van het opgestelde Parijse Vredesakkoord uit 1991, dat na 21 jaar burgeroorlog in Cambodja opgesteld was, is helemaal niets meer over. De krant werd de weken voor de opheffing door Hun Sen smalend “chief thief” genoemd, omdat ineens beek dat deze een belastingschuld van 6,3 miljoen had.
Een paar dagen na zijn arrestatie werd bekend dat Kem Sokha overgebracht was naar “een uithoek van het land” in de provincie Tboung Khmum in het district….Ponhea Kreak, vlakbij de grens met Vietnam. Laat dit nu toevallig het district zijn waar ik woonachtig ben. In afwachting van zijn proces is hij gedetineerd in “Correctiecentrum 3”, op zo’n 15 km afstand van mijn woonadres. (Zelf had ik tot op heden niet het gevoel in een uithoek van Cambodja beland te zijn.)
Het moge duidelijk zijn dat alle kansen op eerlijke verkiezingen volgend jaar definitief zijn verkeken. Hun Sen durft gewoonweg niet het risico te nemen deze te verliezen en doordat beide oppositieleiders zich niet lieten uitspelen in het verleden, zou dit verlies reëel aanwezig zijn geweest bij eerlijke verkiezingen. Volgens velen had hij de verkiezingen in 2013 al verloren, maar kon hij met list en bedrog deze nipt winnen. Een miljoen kiesgerechtigden kon niet stemmen, omdat bleek dat hun stem al uitgebracht was en waren er vele “gohststemmen” meegeteld, bijvoorbeeld van overledenen.
Het zo klaar als een klontje dat het scenario voor deze “soap”, die geen goede en enkel slechte tijden kent, al lang tevoren geschreven was. Allereerst verscheen de “Wet op de politieke Partijen”, die de ene leider van de grootste oppositiepartij op een zijspoor zette. Vervolgens werd deze aangescherpt, waardoor de partij alle verkiezingsborden diende te vervangen. Daar waar dat niet lukte, zijn beide leiders zwart overgeschilderd of eruit gesneden, om te voldoen aan de tijdslimiet van de wet, die blijkbaar 1 september was. De partij, die zijn religieuze symbool moest verwijderen, heeft zijn borden zwart geschilderd en de andere kleine partij, die zijn leider eveneens achter slot en grendel zag verdwijnen na een Facebookpost, heeft uit voorzorg alle 3 portretten met zwarte verf overtrokken. Een triest gezicht al deze zwart geschilderde borden en het contrast met de gezichten van beide CPP kopstukken, die steeds meer tevreden lijken te kijken, kan niet groter zijn. Vervolgens kwam de aankondiging van de sluiting van de krant, de sluiting van het radiostation Radio Free Asia, die ook vanuit het niets een belastingaanslag kreeg, de opheffing van een NGO uit Amerika, die blijkbaar te nauwe banden met de oppositiepartij had en dan de “grand finale”: het oppakken van de enig overgebleven oppositieleider van de grootste partij. Op deze wijze is Hun Sen iedere keer een stapje verder gegaan, onderwijl observerend hoe de internationale reacties zullen zijn. Helaas voor de oppositie is de respons vanuit de vrije wereld nogal lauw te noemen. Amerika en de EU hebben een aantal statements geplaatst, maar erg indrukwekkend was dit niet. Beide grootmachten weten dat bij een harde aanpak Hun Sen recht in de armen van grootmacht China gedreven wordt. China, een hechte bondgenoot, vooral na het Cambodjaanse veto in de Asian Group om China niet te veroordelen om zijn Zuid Chinese zee aanspraken, steunt Hun Sen zelfs in zijn “gevecht” tegen de oppositie (en Amerika). Als dank pompt deze grootmacht vele miljoenen in het land en worden er grote infrastructurele projecten mee gefinancierd, zoals bruggen, stuwdammen in rivieren, ziekenhuizen en ook mijn nieuwe onderkomen is met Chinees geld betaald. Hiermee maakt Hun Sen goede sier en verklaart deze bouwwerken als zijn “werk”. In de Khmer Rouge periode voorzag China de strijders van wapens, in ruil voor rijstoogsten, terwijl ruim 2 miljoen Cambodjanen omkwamen door honger, ontberingen en diezelfde wapens. In de moderne tijd geeft deze grootmacht vele honderden miljoenen, terwijl de vrije meningsuiting stap voor stap ontmanteld wordt en hebben kogels plaatsgemaakt voor lange gevangenisstraffen.
De rechterlijke macht volgt de richtlijnen van Hun Sen blindelings en de “onafhankelijke” rechters, leggen zware straffen op aan de ongewapende “dissidenten” die enkel met hun woorden “wanorde” brengen in het land. Nog niet zo lang geleden kwam er een decreet waarbij de pensioengerechtelijke leeftijd van deze magistraten opgeheven werd en het een levenslange functie geworden is. Een verbod op de deelname aan de verkiezingen door de oppositiepartij is een volgende stap, die in de lucht hangt en mogelijk gemaakt is door de nieuwe wet op de politieke partijen.
Mijn enige "onafhankelijke" nieuwsbron is alleen nog de Engelstalige krant Phnom Penh Post, voor zolang deze nog getolereerd wordt. Na de gevangenneming van Kem Sokha is er op Facebook de nodige kritiek op Hun Sen te lezen. Zo wordt zijn hoofd afgebeeld als hondenkop en zijn de bijgevoegde opmerkingen niet mis. Voor mij is het onduidelijk of deze posts uit Cambodja zelf komen. Dat zou gevaarlijk kunnen zijn, want er zitten inmiddels een aantal Cambodjanen jarenlang vast vanwege hun meldingen op Facebook. Oude filmpjes met Ken Sokha doen het goed en de afgetreden Sam Rainsy post dagelijks een filmpje op dit medium. Of dit in de toekomst gevolgen heeft voor het voortbestaan van Facebook is mijns inziens een terechte vraag, want de premier duldt geen enkele tegenspraak meer. Ieder tegengeluid wordt uitgebannen met het artikel van de wet in de hand, dat er “wanorde en onrust” in het land geschapen wordt.
Het laatste nieuws is dat partijbijeenkomsten van de CNRP op regionaal niveau in sommige provincies verboden zijn sinds het oppakken van Kem Sokha. Tevens heeft Hun Sen aangekondigd nog tien jaar aan de macht te zullen blijven. Hiermee evenaart hij Gaddafi, die 42 jaar de touwtjes in handen heft gehad in Libië, maar wel bungelend aan een touwtje aan zijn eind is gekomen. Tevens kondigde hij aan dat ieder protest hardhandig bestreden zal worden en terugkomend op het vreedzame protest na de verkiezingen in 2013 en 2014 zei hij: “De leider van de oppositiepartij en anderen zijn gangsters geweest en hebben de rechten van anderen geschonden. Zij hadden de mensen nooit moeten aanzetten om te protesteren. Dat is een beschadiging die middels de rechtspraak rechtgezet dient te worden”. Met andere woorden: er zullen nog “criminelen” met terugwerkende kracht vervolgd en gevangen gezet worden. Op deze wijze wordt iedere tegenstand ontmanteld!
De oppositie heeft aangekondigd dat het geen protestmarsen zal organiseren tegen de gevangenneming van hun leider. De angst regeert en de enige hulp die er zou kunnen komen moet van buitenaf geschieden. Gezien de afstandelijke, je zou ook het woord “laffe”in de mond kunnen nemen, houding van de westerse wereld zal de oplossing van binnenuit moeten komen. Gezien de politieke situatie zal dit niet zonder bloedvergieten zijn, zodat een oplossing verder weg lijkt dan ooit en gevreesd moet worden dat de repressie alleen nog maar verder zal toenemen.
Afgelopen weken is er door Hun Sen de nodige olie op het vuur gegooid ten aanzien van de relatie met Amerika. Het terugzenden van Cambodjaanse paspoorthouders, die in Amerika in de cel gezeten hebben, heeft hier veel kwaad bloed gezet. Deze Cambodjanen, veelal kinderen van geëmigreerde ouders, spreken de taal nauwelijks en zij dienen Amerika te verlaten, met achterlating van hun gezin. Inmiddels heeft Hun Sen geweigerd de gevangengezeten “landgenoten” nog langer terug te nemen en dat vroeg weer om een reactie van de grootmacht, die als antwoord de families van overheidsfunctionarissen uit Cambodja visa beperkingen oplegde. De warme liefde voor de eens hartelijk verwelkomde Donald Trump is bekoeld en tot op het vriespunt gedaald.
Amerika wordt door Hun Sen “de kwade genius” genoemd, die samen met de gearresteerde Ken Sokha plannen zou hebben om zijn positie te ondermijnen en de macht over te nemen. Deze retoriek is te horen in al zijn speeches van het moment. Hiermee rechtvaardigt hij de gevangenneming van de oppositieleider en de sluiting van Amerikaanse NGO’s. Hun Sen kondigde tevens aan alle Amerikaanse spionnen te zullen ontmantelen en terug te sturen naar de VS en raadde tegelijkertijd Amerika aan om alle Peace Corps Vrijwilligers terug te halen.
Naast dit alles hebben de 500 vers gekozen “Commune chiefs” van de CNRP het beslist niet gemakkelijk. Hun bestuursbeslissingen worden onder een hele grote loep gelegd en bij het minste of geringste komen ze in aanvaring met de gevestigde orde, lees CPP. Tevens worden ze op allerlei manieren tegengewerkt, want deze leiders van de gemeenteraden mogen niet te populair en/of geliefd worden. Er lopen al onderzoeken tegen een aantal van hen en inmiddels heb ik ondervonden dat er altijd wel een stok gevonden wordt om iemand achter de tralies te krijgen, terwijl in één van de meest corrupte landen ter wereld de leden van de regeringspartij immer hun handen in onschuld wassen…..
Vanuit Kingdom of Repression,

met vriendelijke groet,
Li hai,
Marcel Gerritse,
marcelger8@hotmail.com
www.bibliothekenvoorcambodja.nl