De verhuizing, een wedstrijdje vooraf en KNY erna

Ineens was het zover. Van te voren kreeg ik geen enkele duidelijkheid over de verhuisdatum van de POE naar het nieuwe onderkomen en was het afhankelijk aan wie ik het vroeg, op welke datum de verhuizing zou vallen. Zo bleef het lang onduidelijk en kon deze geschieden in april, mei en zelfs begin juni werd genoemd. Je kon het vergelijken met een zwangerschap, waarbij de einddatum niet bekend was.
Eind maart werd er medegedeeld dat er een hardloopwedstrijd zou zijn. Aangezien ik weleens een rondje loop en op een vroege ochtend gespot was door een collega, die zich op de motor richting ontbijt begaf, wist men bij de POE van deze hobby. Er werd mij gelijktijdig verteld dat ik de eer van de afdeling hoog zou moeten houden. Eerst maar eens wat vragen stellen om de nodige duidelijkheid te verkrijgen. Wanneer wordt deze race gehouden? “Op 1 april, over drie dagen”, was het antwoord. Gelijk begonnen allerlei alarmbellen te rinkelen. 1 April ja, ja “Fools day”. Niet begrijpend werd ik aangestaard. In Nederland zou ik niet eens hebben overwogen om erop in te gaan, maar uit de reactie van de collega’s begreep ik dat er hierin enig cultuurverschil tussen de Cambodjaanse collega’s en mij school. Volgende vraag dan maar: “Waar wordt het gehouden?” Dit bleek bij het nieuwe complex te zijn waar alle departementen gehuisvest zouden worden, 23 km verderop. Om 7.00 uur werden we daar verwacht en de start zou een uur later plaatsvinden. Het t-shirt was zelfs al geleverd en bleek over een stoel in het kantoor te hangen. Het paste zowaar en “nee” zeggen, werd op deze wijze eigenlijk geen optie meer. O ja, niet onbelangrijk: “Welke afstand wordt er gelopen?”. Dat bleek 7 km te zijn en aangezien mijn wekelijkse trainingsrondje 2 km meer is, moest dat te doen zijn. De druk werd nog wat opgevoerd, want ik moest namens deze afdeling “Planning”, waarvan er niemand meeliep, eerste worden van de 400 deelnemers. Ik antwoordde lachend dat dit gezien mijn leeftijd er zeker niet in zou zitten. Helaas leek dat voor de rasoptimisten van “the office” geen doorslaggevend argument te zijn……….
Tegelijkertijd werd erbij vermeld dat de verhuizing onmiddellijk na dit weekend plaats zou vinden en dat de afdeling “planning”, achterin deze week aan de beurt zou zijn. De hardloopwedstrijd bleek georganiseerd te zijn als “startschot” voor de komende verhuizingen van alle departementen. Eerst maar “hardlopen”en dan verder zien……

Het “wedstrijdje” vooraf
Een paar dagen later, 1 april dus, was het om 6.00am verzamelen bij de POE. Als eerste reed een collega met zijn auto weg, die gevuld was met één POEloper en de overige inzittenden waren leden van de organisatie. Van alle POE medewerkers, 75 in getal, zouden er maar een paar lopen en zo’n acht bleken in het organisatiecomité te zitten. Saroathn, het waarnemend hoofd, had aangeboden mij te vergezellen en had beloofd dat we vooraf een blik in de nieuwbouw zouden werpen. We vertrokken ieder op onze eigen motor, aangezien hij na de wedstrijd door zou rijden naar zijn woonplaats. Hij reed voor mij en remde af bij het “favoriete” restaurant van de POE medewerkers, maar toen hij zag dat de auto voor ons doorgereden was, moest hij noodgedwongen afzien van zijn ontbijt. Eigenlijk was hier ook geen tijd voor, gezien het tijdstip dat we verwacht werden. De rit verliep voorspoedig, zodat er nog wel even een momentje was om ons gloednieuwe kantoor te bezichtigen, dat tweehoog in een kolossaal kantorencomplex bleek te liggen. Boven aangekomen bekeek ik vol verbazing ons toekomstige onderkomen. De ruimte lag vol met spullen van de bouwvakkers, er was geen stroomdraadje te ontdekken en de ruimte was niet eens afgewerkt. Hier konden we toch nog niet heen volgende week? Saroathn, ook hierin optimistisch, verzekerde mij dat we niet voor niets achteraan de week gepland stonden, zodat de laatste hand gelegd kon worden aan deze ruimte en de boel helemaal aan kant zou zijn……
Door naar de start. Nummers werden uitgedeeld en konden opgespeld worden. Niet onbelangrijk: het weer werkte ongelooflijk mee. Het was zwaar bewolkt en er was zojuist al een miezerbuitje gevallen. Hoewel de temperatuur in de vroege ochtend ruim boven de 20 graden was, voelde je dat niet zo, doordat de “brandende” zon verstek liet gaan en dat scheelt een stuk met wat er normaal gemeten wordt in deze tijd. Vervolgens werden de 399 deelnemers toegesproken, terwijl ze in rijen opgesteld waren. De politieagenten, die in tenue, inclusief pet en lange broek, zouden lopen, stonden strak in het gelid en de werkers van de diverse departementen stonden ook netjes achter elkaar. Gelukkig had ik als excuus dat ik foto’s wilde maken, zodat ik me aan dit “strakke” onderdeel kon onttrekken. Bovendien verstond ik toch niet veel van de toespraken. Saroathn wees naar mijn benen en vergeleek ze met de Cambodjaanse en zei nogmaals dat ik voor de eerste plaats moest gaan: “De Cambodjanen doen twee stappen als jij één stap doet”. Ik zei hem dat ik in kleine stapjes loop en probeerde wederom uit te leggen dat leeftijd een grote rol speelt en dat de jongeren veel betere kansen hadden op zo’n korte afstand in dit klimaat. Aan zijn gezichtsuitdrukking kon ik zien, dat dit tegen dovemansoren gezegd was en dat hij amper genoegen nam met deze uitleg. Inmiddels had ik twee flesjes water op en zag dat de bewolking alleen maar dreigender werd. Wat een mazzel! Eindelijk waren alle ceremonies voorbij en werden we naar de start geroepen. En jawel, er volgden nog twee speeches, voordat we weggeschoten zouden worden, die aan het slot telkenmale konden rekenen op applaus van de gereedstaande lopers. Inmiddels was het al over achten, maar dat mocht de pret niet drukken. Eindelijk klonk het startschot en als een speer gingen er een flink aantal lopers weg. Doordat ik driemaal de Ankor Wat loop van 10 km gelopen heb, weet ik inmiddels dat nogal wat Cambodjaanse lopers veel te optimistisch starten. Zo ook nu. Na een paar honderd meter, waren er al een paar “hardlopers” die oogden als “doodlopers” en stapvoets langs de kant van de weg begonnen te lopen. Dat is dan wel het voordeel van de hogere leeftijd, want ik heb inmiddels geleerd om me niet gek te laten maken en rustig te beginnen. Deze “strijdwijze” bleek effectief te zijn en het is heel motiverend als je “hordes hardlopers”, die hun kruit verschoten hebben, in begint te halen. Op tweederde van de afstand was er een lus als keerpunt en zo kon ik zien dat ik op een prachtige vijftiende plek liep. Ver vooraan werd er gestreden om de eerste plaatsen en hieraan zou ik zeker niet meedoen. Blijkbaar had ik toch iets sneller gelopen dan in het trainingsrondje en “liepen” de laatste kilometers niet zo makkelijk meer. Doordat ik de rest van de achteropkomende lopers kon zien, omdat zij de lus nog niet gepasseerd waren, zag ik dat minimaal 90% op wandeltempo was overgeschakeld en dat de “bezemwagen”, een grote truck, helemaal “volgelopen” was met uitvallers. Ondanks de bewolking was het best warm en ook de ademhaling werd onregelmatig. Een aantal “wandelaars” haalde ik nog in, maar doordat ook mijn tempo afzakte in deze laatste “zware” kilometers werd ik ingehaald door Cambodjanen, die hun energie beter verdeeld hadden. Als 15e kwam ik uiteindelijk over de finish, na 39 minuten en was daar, als veruit de oudste van alle deelnemers, best content mee. Ben bang dat die tevredenheid niet gedeeld werd door onze afdelingsleider Saroathn, die na mijn aankomst, vlot huiswaarts gekeerd was.
Na afloop was het wachten op de prijsuitreiking en een bandje op het podium speelde muziek, waarop door de hardlopers, met hernieuwde energie, vrolijk gedanst werd. De hemelsluizen gingen vervolgens wijd open en de grond voor het podium veranderde in een modderpoel. Dat mocht de pret niet drukken en de dansers, verplaatsten zich naar de brede asfaltweg iets verderop en gingen onverdroten door. Zelf schuilde ik onder een luifel op het podium. Toevallig hield plensbui even pauze tijdens de prijsuitreiking. De nummers 1 t/m 5 van de dames en heren werden netjes op een rij gezet en ontvingen een grote envelop met een geldprijs. De nummers 1 ontvingen ieder 100 dollar en dit bedrag liep af richting nummers 5. Hoewel de regen meestal binnen een uur stopt, bleek dat ditmaal niet het geval, zodat ik verpakt in poncho de 23 km lange weg terugreed in een hozende bui. Ondanks deze bescherming, stapte ik thuisgekomen drijfnat en koud, een zeldzaam fenomeen in Cambodja, van de motor. De douche die volgde smaakte heel wat beter……

De verhuizing
Maandag na de wedstrijd stonden er inderdaad enkele open trucks voor de “klaslokalen” van de POE en de eerste afdelingen werden ingeladen en vertrokken later op de dag. Bij ons op kantoor, ironisch “Planning” geheten, was helemaal niets te merken van een op handen zijnde verhuizing. Er verschenen zelfs weinig collega’s op het werk en degenen die er waren hielden zich bezig met van alles, maar op enig inpakwerk werd ik niet getrakteerd. Uit voorzorg had ik mijn kantoorattributen in 3 dozen ingepakt en twee ervan stonden reeds bij mij thuis, zodat wij tot het eind door konden blijven werken “uit de derde doos”. Woensdagochtend schoven Sokyou en ik aan achter ons bureau en gingen verder daar waar we gebleven waren. Na een uurtje werd ons verteld dat wij vandaag zouden gaan verhuizen. Verrast was ik niet, en een vraag als “Waarom niet aan het eind van de week, zoals jullie eerder zeiden?”, stel ik al niet eens, omdat in Cambodja nou eenmaal een totaal andere planningscultuur heeft dan Nederland en deze soms zelfs te verkiezen is boven “de onze”, aangezien het aanzienlijk minder stress tot gevolg heeft. Tevens wordt je er behoorlijk flexibel van. Er bleek een truck voor de deur te staan en praktisch alle collega’s waren inmiddels binnengedruppeld. “Hoe kon er verhuisd gaan worden, als er nog niets was ingepakt?” Naar dat antwoord was ik wel benieuwd en dit zou niet lang op zich laten wachten. De bureaus van Sokyou en mij waren als enige leeg en opgeruimd. De overige bureaus lagen nog vol met papieren, alsof men zojuist nog gewerkt had en ik kon helemaal niks bedenken wat wees op een naderende verhuizing, behalve de lege truck voor de deur. Allereerst was het tijd voor ontspanning, werden er nog wat selfies gemaakt en toen begon het spektakel, waarin breed plakband de hoofdrol zou gaan spelen. Open kasten werden dichtgetaped met het brede plakband, zodat de dossiermappen er niet uit konden rollen. Dat de kasten met inhoud loodzwaar waren en straks tweehoog naar boven moesten, had men geen boodschap. “This is the easiest way” werd geantwoord en ik kon niet anders dan dit beamen. Alle collega’s liepen rond en het leek een complete chaos, maar het bleek een “georganiseerde” chaos te zijn, waarbij iedereen wel werk zag: bureauladen werden op slot gedaan, indien de sleutel ontbrak dichtgeplakt, brievenbakjes, gevuld met papieren, werden verder gevuld met wat er nog op de bureaus lag en…. omwikkelt met tape, zodat er niets uit kon vallen, computersnoeren werden per computer met het brede tape samengebonden en de naam van de werknemer werd op de computer geplakt. De vloer lag bezaaid met allerlei voorwerpen, die nog een bestemming moesten krijgen. Normaliter worden slippers voor de drempel uitgedaan, maar nadat ik in iets scherps stapte, deed ik deze toch maar aan. Van de kans om je nu eens te ontdoen van overbodig papierwerk, dat onder dikke stoflagen veelal bovenop de kasten lag, werd nauwelijks gebruik gemaakt. Om deze stapels stoffige paperassen en dossiermappen werd het tape gewikkeld en per bundel in grote zakken gedaan. Al met al bleken er maar 5 zakken nodig te zijn voor de “losse” spullen. Het papier en plastic dat uiteindelijk toch achtergelaten zou worden, werd naar “de stort”, 10 meter van de voordeur, gebracht en onmiddellijk in brand gestoken. Heb niemand kunnen betrappen, die ook maar iets schoonmaakte of afstofte en vele attributen werden onder een dikke stoflaag naar de truck gebracht of in een zak gestopt. Binnen twee uur stond praktisch de gehele inventaris op de truck. Dit opladen geschiedde door zo’n 5 Cambodjanen, die een behoorlijke kracht bleken te hebben. Het opklapbed van Saroathn bleef als monument uitgeklapt achter in het lokaal. Hij vertelde dat hij hier nog enkele nachten zou doorbrengen, omdat in het nieuwe gebouw dat nog niet mogelijk was. In een hoek stond het glaswerk, dat met een auto vervoerd zou worden. Het bewijs was geleverd: het is dus mogelijk om zonder enige voorwerk deze klus binnen twee uur te klaren, inclusief de spullen die van de muur geschroefd moesten worden. Deze middag zouden Sokyou en ondergetekende bij mij thuis gaan werken en de volgende dag werden we op het kantoor verwacht, zodat we konden helpen met het “uitpakken” en de installatie van het één en ander. Hoe anders zou die dag verlopen……..

De volgende dag meldden we ons op het kantoor. We moesten daartoe flink omlopen, want in het dichtstbijzijnde trappenhuis, dat naar ons kantoor leidde, waren werknemers voor de trap beton aan het storten om een vloer aan te leggen en was deze trap onbegaanbaar. Fijn dat ze daar een dagje mee “gewacht” hadden, want dat scheelde veel meters voor de verhuismannen, die een dag eerder zware gevulde boekenkasten naar boven moesten slepen. Een lift heb ik tot op heden niet ontdekt. Bovengekomen wachtte een volgende verrassing. De spullen bleken zoveel mogelijk links in het kantoor gezet te zijn, want alle stroomleidingen moesten nog achter de rechterwand getrokken worden, die daartoe open lag. Lege lampenkappen hingen aan het plafond te wachten totdat ze aangesloten zouden worden en opgevuld met lampen. Kortom, hier kon en mocht niets uitgepakt worden. Daar stonden we dan, letterlijk met lege handen. Hier kon nog niets klaargezet worden, laat staan gewerkt. Dit gold voor alle vier de afdelingen die op de tweede verdieping gehuisvest waren. Afdelingen van de POE die op de eerste verdieping en daaronder lagen, konden wel ingericht worden, maar ook zij hadden nog geen stroom. We zagen de directeur van de POE aankomen rijden met zijn eigen auto en achterin zaten een zwarte hond, gescheiden van haar 4 jongen, die in een hoge doos zaten. Deze hond had een paar weken geleden voor het kantoor van de directeur onder een tafel haar onderkomen gezocht, nadat ze bevallen was van 4 schattige zwarte jongen. Sinds een week hebben ze de ogen open. Aangezien moeder en jongen gescheiden vervoerd waren zochten ze elkaar onmiddellijk op, nadat ze opnieuw voor het kantoor van de directeur waren neergezet. Tot mijn stomme verbazing kwam de bijtgrage hond, waarvan de hoektanden afgebroken waren, (zie verslag van 11 maart: Terug bij af….) ook uit de auto gesprongen. De honden zullen in de toekomst niet om deze POE heen gaan lopen, verklaarde de directeur, maar zouden diezelfde middag bij een kennis en een broer van hem onderdak krijgen. Het ene moment worden de hoektanden hardvochtig afgebroken en het andere moment wordt zo’n hond, die “bescherming” bij dit kantoor gezocht had, niet aan haar lot overgelaten bij een verhuizing en neemt “de organisatie” zijn verantwoordelijkheid. Respect! Het blijft Kingdom of Wonder voor mij! Aan het eind van de ochtend, na iedere afdeling een bezoekje gebracht te hebben, vroegen Sokyou en ondergetekende wat we de rest van de week konden betekenen voor de POE. Saroathn opperde dat we maar vervroegd Khmer New Year moesten gaan vieren en dat lieten we ons geen tweemaal zeggen, zodat donderdagmiddag, ruim een dag eerder, onze vakantie zou gaan beginnen……

Khmer New Year
Na het westerse Oud en Nieuw, het Chinese Nieuwjaar, was dan eindelijk het Khmer Nieuw Jaar aangebroken en begon ook hier het “jaar van de haan”. Hoewel het officiële Khmer New Year, een driedaags festijn, pas op de vrijdag de 14e aan zou vangen, waren alle overheidsgebouwen al vanaf maandag gesloten. Scholen zijn zelfs twee tot drie weken dicht. Er komt in deze feestweek een ware volksverhuizing op gang, omdat de families, veelal in de “home villages”, bezocht gaan worden. Auto’s en taxibusjes, volgeladen met mensen, begeven zich op pad, vermengd met talloze motoren, waarop de families zitten. De stemming is uitgelaten, levende kippen en eenden zijn aan boord en het moge duidelijk zijn dat deze een heel wat droeviger bestemming hebben aan het eind van de rit. De hoofdstad Phnom Penh lijkt uitgestorven en heeft gedurende deze dagen iets weg van een spookstad. De keerzijde van deze exodus is een “slagveld” op de weg met talloze ongelukken, die voor nogal wat “feestgangers” hetzelfde lot hebben als de dieren waarover ik het zojuist had. Een veelvoud daarvan raakt (zwaar)gewond. Zelf heb ik me ook in het “verkeersgedruis” gewaagd richting Kampong Thom, mijn vorige standplaats, dat 110 kilometer verderop gelegen is. Erg confronterend zijn de vele tekeningen op de snelweg, waarover je rijdt en die een ongeluk markeren. Contouren van fietsen, motoren en auto’s zijn met een witte spuitbus op het zwarte wegdek gespoten en markeren op deze manier de plaats waar een dodelijk ongeval plaatsgevonden heeft. Soms is een “liggende” persoon met enkele lijnen op het wegdek getekend. Voor mij stond iedere tekening symbool voor: goed uitkijken en geen onnodige risico’s nemen.
Tijdens deze langere ritten rust ik meestal uit bij één van de talloze pagodes die ik passeer. Ze zijn te herkennen aan kleurrijke vlaggen en een hoge poort aan het begin van de weg erna toe en liggen ver genoeg van de weg om even verlost te zijn van alle verkeersdrukte. Meestal zijn er bankjes, waar je ontspannen een paar slokken water kunt nemen, jezelf verwent met wat bananenchipjes en kunt genieten van een weldadige rust onder grote schaduwrijke bomen. De pagodes waar ik aanlegde tijdens Khmer New Year vielen duidelijk niet in deze categorie, want het was overal een drukte van belang. Bij één pagode viel ik met de neus in de boter, aangezien er net een ceremonie op het punt stond te beginnen. Een enorme halve cirkel van mensen, jong en oud, veelal in wit shirt gekleed, stond bij de pagode opgesteld met voor zich bakjes met rijst, treetjes flessen water, koelboxen en manden met allerlei lekkernijen en in hun handen stapeltjes geld. Er ging een soort van bel en aan het begin van de cirkel verscheen een rij monniken, vergezeld door vele jonge mannen met grote zakken in hun handen. Vooraan liep de “hoogste” monnik in de hiërarchie en de mensen langs de kant gaven hem datgene wat voor hun voeten stond. Uiteraard hoefde deze monnik al deze giften niet zelf aan te pakken. Dat deden de jonge mannen, die hem vergezelden. Als hij iets aanpakte, gaf hij het gelijk door aan de bereidwillige helpers. Zak na zak werd op deze wijze gevuld en afgevoerd. Ook de bankbiljetten hoefde hij niet aan te nemen, die werden blijmoedig als vanzelf door de mensen in zijn bedelnap gestopt. Een hele rij monniken volgden hun “leader” en werden op identieke wijze volgestopt met cadeaus en bankbiljetten. De sfeer was uitgelaten en de mensen in de rij waar de sliert monniken nog niet langs was geweest, vroegen lachend of ze ook op de foto mochten.
De pagodes nemen een centrale plaats in bij deze viering, want het wassen van de Boeddha en daarmee het wegwassen van de zonden, zodat je “schoon” het nieuwe jaar in gaat, staat centraal. Op veel plaatsen besprenkelen de kinderen hun ouders, die knielend voor hen zitten, met water, zodat ook bij hen de zonden afgespoeld worden. In ieder huis is een altaar ingericht met lekkernijen, die door de engelen van de 12 dieren van de dierenriem "opgehaald" kunnen worden. In tegenstelling tot Boeddhistische landen als Thailand en Birma, wordt hier weinig met water gegooid. Ben gedurende deze dagen maar éénmaal een beetje nat geworden. Veel meer worden spelletjes gedaan, die wij al lang niet meer doen en waarbij jongens en meisjes elkaar kunnen ontmoeten en zelfs de hand kunnen vasthouden. Er zijn overal (straat)optredens en op veel plaatsen wordt er gedanst. Kortom, een heel gezellig feest met vrolijke mensen, dat gezamenlijk door jong en oud gevierd wordt. Hopelijk blijft deze verbondenheid nog lang aanwezig. (In het verslag Happy New Year, geplaatst op 8 mei 2014, kunnen geïnteresseerden meer lezen over deze viering) In Kampong Thom was er de eerste en derde dag van de viering een fraaie vuurwerkshow nabij de rivier.
Cambodja weet mij na al die jaren nog steeds regelmatig te verrassen en de volgende “surprise” had te maken met….een verhuizing, al was die van totaal andere aard dan die van de POE. Toen ik namelijk terugreed op de motor vanuit Kampong Thom naar mijn huisadres, zag ik opeens in de verte op de drukke hoofdweg een huis langzaam naderbij komen. Nee, ik had niet gedronken en was broodnuchter. Dit was wel een heel bijzondere verhuizing, namelijk met huis en al, geladen op twee aanhangers van tractoren, terwijl het verkeer door twee mannen met een takje vol bladeren in hun handen “geregeld” werd. Uiteraard stapte ik af en liet mij passeren door het huis op wielen. Onder, voor en achter het gevaarte liepen mensen mee, om de boel in de gaten te houden. Toevallig kwam het huis voor mijn ogen vast te zitten in een boom, die te laag was om onderdoor te gaan. Hierdoor moest het gevaarte terug, om met een bochtje iets verder van de boom af te geraken. Dit ging met veel geroep en geschreeuw gepaard, door mensen die elkaar niet zagen, maar elkaar wel de nodige commando’s toeriepen. Met veel gekraak van afbrekende takken werd deze hindernis uiteindelijk genomen. Het huis bleef onbeschadigd, want het stond ook als een huis! Ook nu viel het me weer op hoe vrolijk het er aan toe ging en hoe groot de gemeenschapszin was, want er waren nogal wat mensen betrokken bij deze verhuizing, waarbij wederom niets ingepakt hoefde te worden en “de bewoners” gewoon in de deuropening zaten.

Terugkeer op het “nieuwe” honk
Zou na anderhalve week enige vooruitgang zijn geboekt in ons kantoor? Dinsdagochtend konden Sokyou en ondergetekende tot onze teleurstelling constateren dat er weinig veranderd was aan de situatie van voor de vakantie. De rechterwand was dichtgesmeerd maar dat was ook de enige voortgang. Behalve een paar teruggekeerde vakantiegangers, was het beangstigend stil in en rond het complex en was er geen enkele arbeider te zien. De kantoren onder ons waren inmiddels wel voorzien van stroom en het was daar behoorlijk koud, want de airco stond in de kantoren, die bemand waren op 17 graden……. Zij konden wel gaan inrichten. De boel bij ons moest nog op gang komen en de later gearriveerde Saroathn, die meestal de zonnige zijde ziet, trok een bedenkelijk gezicht. Helaas, het zag er naar uit dat er deze hele week niet gewerkt zou worden aan het kantoor, want hij verwachtte de arbeiders voorlopig nog niet terug…… Sokyou en ik besloten om maar thuis te gaan werken en vrijdag op scholenbezoek te gaan om het maandag opnieuw te proberen……… In die tussentijd is dit verslag geplaatst en ik verwacht dat we over drie weken wel aan het werk zijn gegaan in ons “nieuwe” kantoor. De geboorte van de “werkplek” heeft dus plaatsgevonden, maar er was sprake van een vroeggeboorte, om maar af te ronden met de vergelijking aan het begin…… Hoeveel weken te vroeg? Dat weten we pas als we daadwerkelijk aan het werk kunnen en is op dit moment ongewis. Tot over drie weken, dan zal er duidelijkheid zijn,

met vriendelijke groet,
Li hai,
Marcel Gerritse,
marcelger8@hotmail.com
www.bibliothekenvoorcambodja.nl