Bibliotheekoverdrachten, opnieuw een belevenis

De voorbereiding
Na het politieke voorspel ten aanzien van de komende verkiezingen uitgebreid in de vorige twee verslagen beschreven te hebben, wordt het hoog tijd voor het praktische werk. Nu de regenseizoen definitief ten einde leek te zijn, was het moment aangebroken om de twee scholen te bezoeken, die de NGO Room to Read, in samenwerking met het Districtskantoor, voor mij “geselecteerd” had om de bibliotheekboeken in ontvangst te mogen nemen. Na telefonisch contact met beide directeuren, werd vrijdag 10 februari als datum geprikt, waarop we de scholen zouden bezichtigen. Vanuit het kantoor zou “waarnemend” afdelingshoofd Saroathn, Sokyou de vertaalster en ondergetekende begeleiden en de weg wijzen door het achterland. Hoewel beide scholen in één en hetzelfde district liggen, trokken we er een hele dag voor uit en dat bleek een juiste keus te zijn.

Om 7.00 uur vertrokken we vanaf de POE op 2 motoren en volgens Cambodjaans recept eerst…….. naar een restaurant om de hoek voor een ontbijt. Aangezien ik vast blijf houden aan één broodmaaltijd per dag, had ik thuis al ontbeten en zag ik zonder één spoortje van jaloezie toe hoe de één een bord rijst met vlees nuttigde, terwijl de ander een grote kom soep met ondefinieerbare stukken orgaanvlees leeg lepelde. Nee, driemaal warm eten op een dag gaat me echt te ver en de maaltijden die beiden verorberden, zijn geen stimulans om van deze gewoonte af te wijken, zodat ik me tevreden stelde met een glas “ijskoffie”. Nadat de Cambodjaanse magen gevuld waren, gingen we echt op weg. Het eerste uurtje over geasfalteerde wegen en op een gegeven ogenblik kwamen dan toch de onvermijdelijke zandpaden. In de regentijd moeilijk te berijden, doordat deze in modderpoelen veranderen, maar ook deze tijd heeft zijn negatieve kant. Door de droogte zijn de wegen erg stoffig en het fijne zand dat opgeworpen wordt door passerende motoren noodzaakte me iedere keer om het vizier van de helm te sluiten, om die vervolgens zo snel mogelijk weer te openen, om een “frisse” luchtstroom onder de helm te voelen en in te ademen. Ik reed dan ook een stuk achter Saroathn en Sokyou, die samen op één motor zaten, zodat ik niet continu in hun stofwolk reed. Onze “gids” van de POE was niet zeker van de route en er werd diverse malen gestopt om de weg te vragen bij frisdrank- en benzineverkopers, die deze brandstof per hele of halve literflessen van de hand doen. Ontbraken deze winkeltjes bij een kruising, dan bood te telefoon uitkomst. Bij een bruggetje, waar de planken lang niet alle leemtes opvulden, stapte Sokyou af om de weg over de brug te voet af te leggen, terwijl de “acting head of office” met de motor er voorzichtig manoeuvrerend overheen reed. Ik nam even tijd om een foto te maken en besloot dat kunststukje niet na te doen. Voorzichtig lopend, met de motor aan de hand, zocht ik mijn weg over de “verspreide” planken. De motor voerde ik voorzichtig gassend over de aan elkaar liggende planken, terwijl ik zelf af en toe een flinke stap moest maken over de stukken waar deze ontbraken. Na de genomen hindernis bereikten we spoedig Chom Maloo Primary School.
We werden hartelijk welkom geheten door de directeur, die een stuk jonger oogde dan de 28 jaar, die hij volgens de POE gegevens was en waarmee ik half november al kennis had gemaakt tijdens de directeurentraining. Onmiddellijk viel me de verzorgde omgeving rond de school op. Geen papier en plastic op de grond, dat had ik wel eens anders meegemaakt. De directeur stelde ons voor aan zijn eveneens jonge mannelijke collega en 2 piepjonge vrouwelijke collega’s, beiden nog geen 20 jaar, werkend als “service contract teachers” en feitelijk onbevoegd voor de klas staan, aangezien ze de 2 jarige onderwijzersopleiding niet gevolgd hebben, maar enkel een korte instapcursus. De eerlijkheid gebied te zeggen dat velen met een dergelijk contract niet eens de middelbare school afgerond hebben. Deze constructie is uit de nood geboren, want er is een chronisch tekort aan leerkrachten in deze “remote areas”. Ook van binnen zag de school er verzorgd uit en na het gesprek met de directeur, waarbij ik vele vragen op hem af vuurde, had ik er alle vertrouwen in, dat de bibliotheek in goede handen terecht zou komen bij dit jonge, enthousiaste team. Zo vertelde hij dat de school 166 leerlingen telde, verdeeld over 4 groepen en dat 90% van de kinderen uit zeer arme families komt. Zo’n 20% van de kinderen heeft een islamitische achtergrond en stamt af van de “Cham”, een islamische stroming die al eeuwenlang in Cambodja gehuisvest is. Hun taal is nauw verwant aan het Maleis, zodat men aanneemt dat ze hun wortels in Indonesië hebben. Het grootste probleem waarmee de school geconfronteerd wordt, ontstaat tijdens de “de oogsttijd”, wanneer een flink aantal kinderen met hun ouders naar de buurtprovincies Kampong Thom en Kratie vertrekken om daar op “het veld” te gaan werken. Een aantal maanden later keren ze weer terug met alle onderwijsachterstanden van dien. Een ander probleem, dat “drop out” in de hand werkt, is het gegeven, dat de dichtstbijzijnde school voor voortgezet onderwijs 22 kilometer van deze school verwijderd is. Afgelopen schooljaar waren toch nog 12 van de 16 schoolverlaters hier naar toe gegaan, met z’n vieren op één motor, zo legde hij uit. Hoe lang ze dat vol weten te houden, vertelde hij er niet bij……… Ondanks deze twee “challanges”, een woord dat ik hier te pas en te onpas hoor, vooral tijdens vergaderingen, en me aardig de keel uit begint te hangen, stapte ik na een verblijf van een uur, waarbij ook Saroathn het één en ander te geregeld had met de directeur, met een positief gevoel weer op de motor. Lorraine en Christofe, de twee gulle gevers uit België, kunnen gerust zijn. Hun geld wordt goed besteed en een bijkomende toevalligheid is dat de gemiddelde leeftijd van dit team aardig overeenkomt met de leeftijden van deze twee jongeren, die geen dure kerstcadeaus gevraagd hebben afgelopen kerst, maar donaties t.b.v. een bibliotheek in Cambodja. Hulde!
We reden niet de zelfde weg terug, maar vervolgden de zandweg richting “bewoonde” wereld. Dat kon ook niet anders, want volgens mij waren we in het uiterste puntje van het district aangeland. In een wat grotere plaats was een keur aan wegrestaurantjes. Hier begon ik aan mijn eerste warme rijstmaaltijd met groenten en namen beide andere reisgenoten hetzelfde, maar dan aangevuld met een portie vlees. Hoewel ik water meegenomen had en we bij de school ook water aangeboden hadden gekregen, was mijn keel kurkdroog en “schreeuwde” om koele vloeistof. De temperaturen waren die dag inmiddels behoorlijk opgelopen, ondanks dat we ons nog in de klimatologische “winter” bevonden. Wellicht dat het “zand happen” hier mede de oorzaak van was. Na een uurtje gingen we verder en staken we de hoofdweg over, die ik al vele malen heb bereden. We doken gelijk een zandweg in en vervolgden onze route. Op deze doodstille weg passeerde ons geen enkele auto. Op een gegeven ogenblik zagen we een groep mensen voor ons midden op de weg staan en we minderden vaart. Heel langzaam reden we tussen de groep Cambodjanen door en zagen twee auto’s, die van de weg geraakt waren. De een was links in een greppel gereden en stond met neus naar beneden in de diepte gericht. Met man en macht was men aan het duwen om deze auto op de weg te krijgen. De andere auto, met op het dak vele matrassen, stond een flink aantal meters “netjes” rechts van de weg “geparkeerd”, precies haaks op de weg. Een aantal matrassen waren blijkbaar van het dak gerold en lagen her en der verspreid over het grasland. Al met al een heel surrealistisch beeld, aangezien de enige auto’s die ik op deze hele weg gezien heb, juist naast de weg stonden. Beide “collega’s” wilden gelijk door, maar ik stapte af om een fotootje naar links en naar rechts te maken, zodat wij niet de enige getuigen van dit vreemde ongeval zouden zijn.
Gelukkig lag de Chroy Changla Primary School niet aan het andere uiteinde van het district, zodat we deze vlot bereikten na “het vreemde ongeluk”. Deze school telt 69 leerlingen en er wordt lesgegeven door anderhalve persoon, zo vertelde de directeur. Hijzelf geeft ’s morgens les aan grade 5/6 en ’s middags aan de 1/2 combinatie en zijn collega is ’s morgens verbonden aan een andere school en verschijnt in de vroege middag om aan grade 3/4 les te geven. Voor beiden geldt dat hun werkweek een omvang van 6 dagen heeft, namelijk van maandag t/m zaterdag, zoals dat gewoon is in Cambodja. Het grootste probleem? Aan de school, die er zowel vanbuiten en vanbinnen netjes onderhouden uitzag, ontbrak een niet onbelangrijk onderdeel, namelijk een toilet! Toen ik dat hoorde, keek ik de man van de POE even aan. Zonder dat ik wat hoefde te zeggen, zei hij dat hij zou kijken wat hij hieraan zou kunnen doen…….. Ook deze school kreeg het groene licht! Beide bezochte scholen, die geen bibliotheek bezaten, hadden “de keuring” doorstaan en wij konden met een gerust hart terugkeren naar onze woonplaats. Thuisgekomen wachtte een heerlijke douche om al het vuil van het lichaam te spoelen en kon de volledig gedragen outfit de wasemmer in…..
Na deze dag werd het traject voor de levering in gang gezet en konden afspraken met Room to Read, een organisatie die gespecialiseerd is in het inrichten van bibliotheken, gemaakt worden. De boekenpakketten werden besteld, kasten uitgezocht en er diende er een datum gezocht te worden voor de daadwerkelijke overdracht. Dat had nog de meeste voeten in de aarde, want de directrice van Room to Read bleek een druk bezet baasje te zijn, terwijl de collega’s van de POE niets konden garanderen, als de planning verder reikte dan een dag of drie…. Tevens bleek deze POE, in tegenstelling tot die van Kampong Thom, niet over een “dienstauto” te beschikken. Hierdoor was ik genoodzaakt een busje te huren met chauffeur en werd de totale rekening 50 dollar hoger. Uiteindelijk werd donderdag 16 maart geprikt, want dat schikte de directrice van Room to Read, konden de scholen ons ontvangen en waren de kasten geleverd, alleen…… bleek er op die dag niemand van mijn kantoor mee te kunnen. Dat was jammer maar niet onoverkomelijk, want we wisten inmiddels waar de scholen te vinden waren, al had ik één belangrijk onderdeel over het hoofd gezien, zo bleek later.

De overdrachten
Het 52 km verderop liggende Kampong Cham zou op 16 maart het vertrekpunt zijn, omdat daar Room to Read gevestigd is en er de boekenpakketten klaar zouden liggen. Dit was de reden dat ik de kasten in deze provinciehoofdstad besteld had en ons vervoermiddel daar ook vandaan kwam. (Tboung Khmum, alwaar ik werkzaam ben, is een “pasgeboren” provincie, aangezien deze 2 jaar geleden afsplitst is van de provincie Kampong Cham. Een aantal NGO’s, die in “mijn” provincie werkzaam zijn, hebben hun hoofdkwartier nog steeds in de “buurtprovincie” en de overstap niet “lijfelijk” gemaakt) Een gevolg was dat Sokyou en ondergetekende een dag van te voren naar Kampong Cham af moesten reizen, zodat we ons de volgende ochtend bij het kantoor van Room to Read konden melden.
Die morgen stond het busje klaar en waren de boekenpakketten al ingeladen, zodat we met de directrice, Mrs. Pheareth, vlot konden vertrekken om de beide kasten op te pikken. Enkele banken moesten plat en de kasten werden op elkaar gelegd en stevig vastgesjord. Dat bleek een goede voorzorgsmaatregel te zijn. Na een uur asfalt, gingen we de “bekende” zandweg op, maar reden de route nu tegengesteld en ontliepen het gevaarlijke bruggetje. Onderweg bleek dat ik me totaal had verkeken op het tijdstip dat we de school zouden bereiken. Met de motor hadden we over het zandpad “gevlogen” en nu reden we stapvoets om de kuilen, daar waar mogelijk, te “omzeilen”. Dit maakte dat deze rit meer leek op een slingerende boottocht over een woeste zee. Net als op zee begon “de lading” te schuiven en daardoor moesten de kasten tot tweemaal toe opnieuw vastgesjord worden. Al hobbelend en stuiterend werden we een aantal malen gebeld door de school, met de vraag waar we bleven, aangezien ouders en communityleden al geruime tijd aan het wachten waren, mede doordat ze extra vroeg op de uitreiking waren afgekomen. Er werd ons medegedeeld dat enkelen het wachten opgegeven hadden en huiswaarts gekeerd waren. Uiteindelijk arriveerden we om half 11 bij de school, terwijl we aangekondigd hadden tussen 9 en half 10 te arriveren. Het schuldgevoel werd verder aangewakkerd, toen we zagen wat een werk er van deze overdracht gemaakt was. Er stonden stoelen opgesteld, waarop ouders en communityleden gezeten waren, een groot zeil voor de kinderen was uitgerold en wij waren geacht plaats te nemen op stoelen achter een rij tafels, waarop flesjes water stonden. Met in het achterhoofd de wetenschap dat de school normaliter over een half uur uit zou gaan, zetten we de kast klaar, toegedekt met een deken, en legden we in een sneltreinvaart de bibliotheekboeken op de tafels voor ons. Ondertussen namen de kinderen plaats op het zeil en konden we constateren dat gelukkig veel ouders en communityleden waren gebleven. Binnen 5 minuten stonden we startklaar en mijn eerste woorden naar de zo lang wachtende aanwezigen waren: Somtoh, somtoh (sorry, sorry), waarna Sokyou de reden van onze vertraging uitlegde. Vooraf had ik gezegd dat ze mij de schuld zou moeten geven, maar ze zal ongetwijfeld gehoor gegeven hebben aan de Cambodjaanse “beleefdheidscultuur” en niet de vinger naar mij gewezen hebben. Inmiddels lukt het me om het eerste deel van de speech in het Khmer te doen en na iedere zin vroeg ik de kinderen “yull te?” (hebben jullie het begrepen?), wat ze lachend beantwoorden met “yull” (begrepen). Na een flink applaus voor de twee gulle gevers uit België werden er twee vrijwilligers gevonden voor de “onthulling” van de kast. Door de tijdnood zaten de glazen schuifdeuren er nog niet in, maar dat mocht de pret niet drukken. Nadat de directrice Pheareth haar bijdrage had geleverd in de vorm van een levendige speech, waarbij kinderen en ouders werden betrokken, vroeg ze of één van de kinderen voor wilde lezen uit één van de tentoongespreide boeken. Een jong meisje durfde het wel aan en met een vriendin aan haar zij, die liefdevol een arm om haar heen sloeg, stond ze voor de groep en las zonder schroom bladzijde na bladzijde uit het boek, dat ze in haar handen had. Pheareth was hiervan diep onder de indruk en vertelde dat het meisje qua toon en intonatie prima voorlas. Het beeld van deze twee meisjes zal me nog lang bijblijven, als ik aan deze overdracht denk. Vervolgens nog een kort woordje van de directeur van het districtsbureau en het absolute hoogtepunt is en blijft iedere keer weer het moment dat de boeken uitgedeeld worden en iedereen, vaak hardop, aan het lezen slaat. Sommigen delen het boek en lezen samen, anderen treden alleen hun nieuwe wereld binnen. Dat het zeil te klein was, om alle kinderen een zitplaats te geven maakte niet uit, staand kun je ook lezen. Ook de ouderen, die op het oog geen spijt hadden zo lang gewacht te hebben, waren zeer geïnteresseerd en eveneens verdiept in de boeken. Een geweldig gezicht al die lezers en dit gaf me voor de 17e maal de zekerheid dat er weer een bibliotheek goed terecht gekomen is. Niemand maalde erom, dat de school meer dan een half uur later uitging en toen de directeur het teken gaf dat de boeken ingeleverd konden worden, werd daar schoorvoetend gehoor aan gegeven.
Duidelijk was wel, dat er weinig tijd voor een middagpauze over zou blijven en we rekenden uit, met dezelfde terugweg in gedachten, dat het slim zou zijn om voor het vertrek een telefoontje naar de volgende school te plegen, om mede te delen dat we een uurtje later zouden verschijnen. Tegen het middaguur stapten we in de auto en pakten de “zeeweg” terug, om anderhalf uur later een snel middagmaal te nuttigen en gelijk door te rijden naar de volgende school. Ook hier hadden we met de motor gereden en deze weg bleek met de auto goed bereidbaar. Gelukkig ontmoeten we op dit smalle pad geen tegenliggers en even later passeerden we de plek waar een maand geleden 2 auto’s naast de weg stonden. Al gauw bereikten we Chroy Changla Primary School met zijn 69 leerlingen. Inmiddels verschenen dreigende wolken boven onze hoofden en we hadden nog maar net de kast en pakketten binnengebracht of de regen kwam met bakken uit de hemel. (Normaliter kan ik mijn regenpak deze maand in de kast houden, maar dit was al de zoveelste bui in “de droge” maand maart, zodat het lijkt alsof de regentijd dit jaar al heel vroeg begonnen is, want de maand mei staat bekend als de maand van de eerste regens…….. “The climate change” gaat dus ook niet aan Cambodja voorbij. Als je dan tevens bedenkt dat de regentijd afgelopen jaar ook nog eens doorliep tot en met december, kun je dit jaar nauwelijks van een “droog seizoen” spreken. Een voordeel, zo droog en dor als ik het land vorig jaar op 2 mei bij aankomst aantrof, zal het dit jaar niet zijn.) Gelukkig was deze overdracht binnen gepland, zodat de regen de festiviteit niet verstoorde. Ouders zaten achterin de ruimte op houten banken en enkele kinderen gingen op hun hurken zitten, anderen bleven staan, want zitten op de betonnen vloer oogde niet aanlokkelijk. Doordat de school zo weinig kinderen telde, paste het makkelijk. Toch bleek de regen een storende factor aan het begin van de overdracht, want door het gekletter op het zinken dak, moest de speech extra hard om nog enigszins verstaanbaar te zijn. Gelukkig stopte de bui snel, zodat de rest van het programma goed te volgen was voor de aanwezigen. De beide jongens die zich aanmelden om de kast te onthullen, hadden daar zichtbaar plezier in en als verrassing was er optreden van een zevental kinderen uit de hoogste groep. Met beide handen tegen elkaar voor hun kin, als beleefdheidsgebaar, zeiden ze, naast elkaar staand, een gedicht op, waarin de donoren en ondergetekende bedankt werden voor deze gift. Na afloop werd de tekst van de voordracht overhandigd. Uiteraard was er een vrijwilliger bereid om een stuk voor te lezen en het valt me iedere keer weer op dat dit zonder enige zichtbare zenuwen gedaan wordt. Ook nu stond er een kereltje luidkeels het verhaal voor te dragen en iedereen luisterde geconcentreerd en werd er aan het eind luid geapplaudisseerd. Vervolgens gingen de kinderen terug naar de klassen en werden de boeken uitgereikt. En wat er dan ontstaat is een waar genot om mee te maken. De kinderen duiken letterlijk in de boeken en laten zich meeslepen. In de klas met oudste kinderen was het een kakofonie van geluid, omdat ze allemaal luidkeels in hun boek aan het lezen waren. Toen ik het lokaal binnenkwam, gingen de kinderen allemaal staan en lazen onverstoorbaar door. Geweldig om te horen en je te realiseren dat iedere cent goed besteed is. Dit is een belangrijke impuls voor het onderwijs en aan deze hoeveelheid boeken zullen alle kinderen van de school jarenlang plezier hebben en….. voor de allerjongsten is het zeker een stimulans om te leren lezen. Nadat ik een tijd bij de oudsten had geluisterd en weer terugkwam bij de jongere kinderen, bleken een aantal van hen geen boek meer voor zich te hebben. Hier snapt ik niks van, tot ik in één van de tassen keek, die ze bij zich hadden. En jawel, sommige kinderen hadden “hun boek” netjes opgeborgen om mee naar huis te nemen. Beide leerkrachten, die op dat moment instructie kregen van de directrice, heb ik maar even ingefluisterd dat ze alert op moesten zijn, dat ieder kind zijn boek in zou leveren aan het eind van de dag…………..
Toen we vertokken, werden we door de hele school uitgezwaaid en met een tevreden gevoel lieten we de school achter ons. De directrice van Room to Read was razend enthousiast en voelde zich “inspired” vandaag en daar kon ik me geheel bij aansluiten. Er zijn van die dagen, die je zo weer over zou willen doen. Dit is er zeker er één van.
Toch had de school nog een onbedoelde verrassing voor ons in petto. Blijkbaar hadden de chauffeur en de directrice aan de directeur en leerkracht gevraagd of er een kortere weg terug naar Kampong Cham was en hierop was bevestigend geantwoord, zodat we niet de vertrouwde weg terugnamen, maar doorreden met de leerkracht voor ons op de motor om ons de weg te wijzen. Wij wilden hem wel volgen, maar dat lukte niet helemaal, want de weg werd zo smal dat er takken aan beide kanten van de auto gingen “schuren”. De directrice opende een raam en probeerde met haar handen de takken van de auto te duwen, hetgeen volgens mij niet eens zo ongevaarlijk was en het dus niet nagevolgd werd aan mijn kant. De motorrijder die ons gemist had keerde terug en zag het geploeter met lede ogen aan. Blijkbaar had hij een misrekening gemaakt met de breedte van de auto of het zandpad….. De chauffeur was duidelijk niet blij met deze situatie, want krassend en piepend vervolgden we heel, heel langzaam onze weg door het struikgewas. Achteruitrijden was geen optie en keermogelijkheden deden zich niet voor. Op mijn opmerking, wat we zouden doen als er een tegenligger aan zou komen, ging men maar niet in….. Gelukkig verbreedde het pad zich na een tijdje en bereikten we uiteindelijk een asfaltweg, waarna we nog even zwaaiden naar de bereidwillige leerkracht, terwijl ieder van ons zeker wist, maar het niet uitsprak: “Deze weg was misschien wel korter, maar beslist niet sneller.”
Afsluitend nog een klein stukje politiek en een laatste nieuwsbericht

Stok om te slaan is gevonden……….
De stok om de oppositiepartij te slaan is gevonden. De grote vraag is nu: Gaat die ook gebruikt worden? De regeringspartij heeft namelijk “ontdekt” dat de oppositiepartij onrechtmatig gehandeld heeft, door na de terugtrekking van partijleider Sam Rainsy binnen de kortste keren een extra partijcongres te houden. Hier is Ken Sokha als nieuwe partijleider gekozen en zijn er drie “vicepartijleiders” gekozen. Dit heeft u uitgebreid kunnen lezen in het vorige verslag. Volgens de partijregels van de partij zelf zou hier 18 maanden tussen moeten zitten. Kem Sokha zit dus op een stoel waar die helemaal niet op mag zitten volgens de regeringspartij. Of de oppositie daardoor niet mee mag doen aan de verkiezingen in juni is punt van onderhandeling. Tevens ligt er nog steeds de eis op tafel jegens de oppositie om hun verkiezingsslogan: “Vervang de commune chief die de partij dient door een commune chief” die het volk dient”, te wijzigen.
Wordt ongetwijfeld vervolgd.

Verhuizing komt heel dicht bij
Nadat de datum van verhuizing van de POE tot op heden geschommeld heeft van april tot juni, blijkt nu, donderdag 30 maart, dat de verhuizing vanaf het komend weekend plaats gaat vinden. Ja, het kan snel gaan…… Dit houdt in dat we onze laatste dagen aan het werk zijn in dit voormalige scholencomplex en dat we binnenkort de nieuwbouw, die 20 km verderop gelegen is, gaan betrekken. Onze office “planning” zal op 6 of 7 april als één van de laatste overgaan. Dit is wat mij bekend is tot op heden. Op mijn verdere vragen, die vooral betrekking hadden op het logistieke vlak, kon of wilde men geen antwoord geven. We gaan het meemaken en over drie tot vier weken, bij het uitkomen van het volgende verslag zal de verhuizing plaatsgevonden hebben, is mij verzekerd. Wie weet! Tot over drie/vier weken, onverwacht gaan we al snel een boeiende en intensieve tijd tegemoet…….
Vandaag, 1 april, was er een hardloopwedstrijd over 7 km, waarbij 400 deelnemers van start gingen, georganiseerd ter ere van de nieuwbouw. Hoewel hier zo maar een verslag van geschreven kan worden, aangezien ik meegelopen heb, laat ik u in het ongewisse, want ik moet er hoognodig een eind aan breien, wellicht voer voor het volgende verslag………..

met vriendelijke groet,
Li hai,
Marcel Gerritse,
marcelger8@hotmail.com
www.bibliothekenvoorcambodja.nl