Terugkeer Cambodja, overdracht bibliotheken en ...

Terugkeer Cambodja, overdracht bibliotheken en de politieke situatie van het moment

Inleiding: Driecant zamelt geld in voor 2 bibliotheken in Cambodja

Op 4 juni jl., de laatste avond van de avondvierdaagse, was ik uitgenodigd op Driecant en hoopte ik dat er voldoende geld zou zijn ingezameld voor 1 bibliotheek t.b.v. een basisschool in Cambodja. Tot mijn grote blijdschap mocht ik even later uit handen van de organisatie van de Avondvierdaagse een cheque met het geweldige bedrag van €725,-- ontvangen. Voor dit bedrag zouden maar liefst 2 bibliotheken geschonken kunnen worden aan even zo veel basisscholen in de afgelegen gebieden in Cambodja. Bibliotheken , die daar zo broodnodig zijn, aangezien de scholen nauwelijks boeken en leermiddelen in huis hebben.
Onderwijl druppelden de vierdaagse lopers binnen om hun welverdiende medaille op te halen. Opvallend hoeveel ouders ook de moeite hadden genomen om mee te lopen. In deze gezellige ambiance werd nog eens 22 euro en 1 dollar in de “collectebus” gedeponeerd, zodat het bedrag opliep tot € 747,-- en …........1 dollar.


Avontuurlijke overdracht van bibliotheek 1

Na een rondreis van 3 weken in de zomervakantie met Ellen door Laos, bleef ik nog 2 weken alleen achter in Cambodja. Het welkom in Kampong Thom, waar ik anderhalf jaar heb mogen werken voor een UNICEF onderwijs project, onder de vlag van VSO, was hartverwarmend. Ex collega’s, de vele vrienden, bekenden en zelfs de “straat bewoners”, die me in het verleden vele malen hadden zien langsfietsen reageerden enthousiast en blij verrast op mijn tijdelijke terugkeer.
Inmiddels waren de boeken al besteld door de aimabele directeur van de NGO Room to Read dhr. Ratha Tith en had Navy, de voormalige vertaalster, de kasten uitgezocht.
Helaas was mijn opvolger op de POE, een 73-jarige Engelsman, na drie weken al weer definitief teruggekeerd naar zijn geboorteland met maagklachten, zodat de geplande mondelinge overdracht in het water viel en over water gesproken: in Laos konden we constateren dat het regenseizoen al volop begonnen was, maar in Kampong Thom smachtte men naar water t.b.v. de “droge” rijstvelden….. Toch was er wateroverlast merkten we al vlot…….

De POE (Provinicial Office of Education), waar ik anderhalf jaar gestationeerd was in mijn placement, werkte volop mee aan de bibliotheekoverdracht en stelde de “dienstauto” ter beschikking en hierdoor konden we binnen vier dagen na mijn aankomst in Kampong Thom de eerste partij boeken af gaan leveren.
Zo togen we op woensdag 12 augustus naar het achterland van het district Stoung naar de eerste Primary School. Het eerste stuk over de”snelweg” richting Siem Reap, alwaar de beroemde Angor Wat, ook wel het achtste wereldwonder genoemd, jaarlijks een miljoenenpubliek trekt. Helaas stromen de miljoeneninkomsten niet naar de overheid, zodat hiervan het onderwijs of de gezondheidszorg zouden kunnen profiteren, maar naar een zakenman, die de machthebbers hiervoor ongetwijfeld rijkelijk beloond heeft………
Na zo’n 50 km verlieten we het asfalt en ruilden deze in voor een hobbelige zandweg, die de rit transformeerde tot een wilde zeereis. Soms moest de lage snelheid nog verder naar beneden, aangezien de buffels, die ook gebruik maakten van deze smalle weg, weigerden aan de kant te gaan. Het toeteren van de ongeduldige chauffeur deed daarbij vrij machteloos aan. Al hobbelend bereikten we een punt waarop de weg opeens ophield en we voor een grote waterplas stonden. Het bleek dat de weg weggespoeld was door een rivier, die buiten zijn oevers was getreden, door hevige regenval in de omringende landen, waaronder Laos. Als noodbrug, was er een smal houten bruggetje aangelegd, waarover onze terreinwagen nooit en te nimmer zou kunnen rijden. Geen probleem, de mobiel werd gepakt en één telefoontje naar de school was voldoende om de twee leerkrachten en directeur op te rommelen met hun motoren. Zo verschenen even later 3 motoren en werden de boeken opgehaald en de kast werd over de brug gesjouwd en verdween even later ook op de motor uit zicht, de boeken achterna. Er verschenen nog meer motoren, waarop Navy, de vertaalster, mr. Ritha Tith van Room to Read, mr. Bun Hong van de POE en ondergetekende plaats konden nemen en op deze wijze bereikten we de school, die zo’n 3 km verderop gelegen was.
Een leegstaand lokaal werd in gereedheid gebracht voor de overdracht. Dat hield in dat zo’n 4 zakken cement die in een hoek stonden, naar buiten gebracht werden en dat de ruimte geveegd werd, hetgeen enorme stofwolken opwierp. Vervolgens kwamen ruim 100 kinderen binnen, gingen op de grond zitten en wachten rustig af wat er ging gebeuren. Enkele ouders en communityleden namen aan de zijkant plaats. De “witte” schooluniformen, die de kinderen droegen waren veelal erg groezelig en een aantal kinderen liep in hun dagelijkse kleding. Dit is een teken dat de gezinnen, waaruit deze kinderen komen, erg arm zijn. Na een korte speech, waarbij ik iedereen verraste, aangezien ik de eerste 10 zinnen in het Khmer probeerde te zeggen (ja, wel van een blaadje) Of ze het begrepen hebben weet ik niet, maar het publiek werd erg vrolijk en ook Navy, de vertaalster, kon haar lachen niet bedwingen. Nu moet je weten dat de Khmer taal een klankentaal is. Zo’n 30 klanken krijg je moeiteloos uit je keel, maar er zitten zo’n 10 klanken tussen, die je onmogelijk uit je keel kunt pressen. Vooral de njg… tjng…. en ngh woorden zijn hopeloos. (Af en toe probeer ik als tegenhanger een lachende toehoorder een g….. woord (bijvoorbeeld mijn achternaam) te laten zeggen en dan ervaren ze opeens waar ik mee struggle ….. en dan is het mijn beurt om te lachen……)
Na de 10 zinnen, ging ik over op Engels en vertaalde Navy het moeiteloos in het Khmer. Tot slot vroeg ik om een groot applaus voor de kinderen en ouders van collega basisschool Driecant, hetgeen gul gegeven werd. Vervolgens mocht een jongen, die geen uniform aan had “de schat aan boeken” openen en werd door een meisje de kast onthuld, door een doek eraf te trekken. Inmiddels was ik drijfnat van het zweet, dat uit alle poriën gutste, zo heet was het er. Het vroege uitstappen bij de ondergelopen weg in de al brandende zon was daar mede debet aan, aangezien de koele auto verlaten diende te worden en ook was de temperatuur in dit lokaal met de vele kinderen al aardig opgelopen.
Vervolgens nam de directeur van Room to Read het woord. Deze organisatie heeft zich toegelegd op het leveren van biebboeken aan scholen en men is daar erg blij met mijn initiatief om nog meer scholen te voorzien van boeken en geven daarbij graag hun medewerking. Zo heeft deze voorzitter de scholen van vandaag en morgen geselecteerd en kon ik de bestelling vanuit Nederland via hem regelen, zodat alles netjes klaarstond, toen ik arriveerde.
Heel leuk om te zien hoe hij de kinderen betrok in zijn speech. Enkele kinderen mochten, staande voor de groep, voorlezen uit één van de gekregen boeken en dan konden we eindelijk de boeken gaan uitdelen en de kinderen laten kennismaken met deze prachtige kleurrijke boeken. Geweldig, wat je dan te zien krijgt, ruim 100 kinderen en een aantal volwassenen die geconcentreerd de verkregen rijkdommen aan het lezen en bekijken zijn. De boeken voor de oudste kinderen zijn tweetalig, onder de Khmertekst staat de vertaling in het Engels. Ik zou zeggen laat de foto’s voor zich spreken. Op dat moment besef je ten volle waarvoor je dit doet ……… Het is een druppel op een gloeiende plaat, als je naar het totale plaatje kijkt, maar voor deze school is het een plens water…… en o zo belangrijk in het lees- en leerproces. Ik ben er van overtuigd dat deze kleurrijke boeken voor de allerjongsten een stimulans is om zo snel mogelijk te leren lezen……. Room to Read verzorgt de kennisoverdracht naar de leerkrachten, zodat ze leren hoe de biebuitgifte te organiseren en tevens zal iemand van deze organisatie na een maand of drie terugkeren naar deze school om te bezien hoe er met de boeken omgegaan wordt en op welke wijze de bibliotheek in de praktijk werkt.
Na ruim een uur verlieten we de school op dezelfde wijze als we waren gekomen, d.w.z. op de motoren naar de gereedstaande auto aan de andere kant van het wankele bruggetje.

De tweede levering, een dag later
Wederom om 6.00 opstaan en om 7.00 vertrek vanaf de POE. Boeken ophalen bij Room to Read en de kast inladen bij de meubelzaak en dan op weg naar de school in een totaal ander district, Baray geheten. Allereerst de grote weg op, ditmaal naar het zuiden, richting hoofdstad Phnom Penh en na zo’n 40 km eraf en gingen we een zandweg in, langs enkele cassave plantages. Deze tocht verliep heel wat voorspoediger dan de dag ervoor en voor half 9 stonden we al op “de stoep” van de school. We werden ontvangen door dhr. An Vannak. Deze man is van de NGO Restore One en heeft deze school kortgeleden totaal verbouwd met behulp van gelden uit Australië. Zo vroeg werden we nog niet verwacht en vol trots leidde deze betrokken man ons rond. Zulke gebouwen had ik nog niet eerder gezien in Cambodja. Grade 3 en 4, waren gehuisvest in een bouwwerk op palen. Middels een trap omhoog en vervolgens zag je twee ruime, frisse, kindvriendelijk ingerichte lokalen, waarin niet meer dan 35 kinderen aan grote groepstafels plaatsgenomen hadden. Aan iedere groepstafel zaten 8 kinderen. Het samenwerkend leren werd bevorderd en dit was mogelijk gemaakt, doordat Restore One 3 tot 4 leerkrachten uit eigen zak betaalt, zodat deze kleine groepen gecreëerd konden worden. Wat een genot om hier te lopen. De oudste kinderen in grade 5 en 6 zaten in zo’n zelfde gebouw een stukje verderop. Bij de hoogste groep werd nog verteld dat er aan iedere groepstafel 2 “slimmere” kinderen zaten, zodat deze de anderen konden helpen, indien de leerkracht hier niet aan toe kwam. Zo kan het dus ook, enkel dus met veel extra geld van een NGO. Op eigen kracht zou dit nooit gerealiseerd kunnen worden en zijn klassen van 70 normaal in de remote area. Een gevolg van dit beleid is dat de toestroom van leerlingen veel te groot is en dat er kinderen niet geplaatst kunnen worden op deze “modelschool”. Ook is er tussendoor nauwelijks uitval van leerlingen, hetgeen bij de reguliere scholen een “normale” trend is.
Maar er was aan meer gedacht. Er was en prachtige schooltuin ingericht en de oogsten werden verdeeld onder de kinderen. Tevens was er aan huisvesting voor de leerkrachten gedacht, want naast de school stonden enkele woningen op palen. Een grote blauwe ton, waarin 20000 liter water via een filter naar een kraan liep, waaruit drinkwater gehaald kon worden, stond naast het gebouw van grade 5 en 6 opgesteld. Kortom aan alles was gedacht. En………..er werd een nieuw gebouw op palen gebouwd, door de eigen dorpsbewoners, voor ………… “disabled children”. Hier zouden de dove kinderen uit de omgeving een plekje kunnen vinden. Een unicum in Cambodja. Hoewel de lokalen zeer kindvriendelijk waren ingericht, o.a. met allerlei werkjes van de kinderen en vele kleurrijke wandversieringen, kon ook deze school de biebboeken goed gebruiken, aangezien op dit gebied minder geld was uitgegeven. Eerst zou er een goede omgeving gecreëerd worden……… Nou dat is goed gelukt, als beloning voor deze inzet zouden deze boeken kunnen dienen.
De rondleiding liep ondertussen dusdanig uit, dat we nu te laat begonnen aan de uitreiking van de boeken. Ruim 200 leerlingen en vele ouders en communityleden verzamelden onder de groepslokalen van de oudste leerlingen. Een heerlijk “koel” windje zorgde voor een veel aangenamere temperatuur dan gisteren, zodat ik ditmaal “droog” bleef.
Aangezien de presentatie en het uitdelen hetzelfde verliep als gisteren, maak ik daar geen woorden aan vuil en laat wederom de foto’s spreken. Uiteraard kreeg Driecant ook van deze kinderen, de vele toegestroomde ouders en communityleden en leerkrachten een daverend applaus voor hun gulle gift. Na ruim een uur verlieten we deze school ook met een voldaan gevoel en in de wetenschap dat ook deze fraaie school een kwaliteitsimpuls ontvangen had.
Alleen……….. Immer vraag ik aan de directeuren van de scholen, die ik bezoek wat het grootste probleem is, waarmee ze te kampen hebben. Nimmer heb ik als antwoord “de klassengrootte” teruggekregen, ook al zaten er soms klassen van 70 tot 80 kinderen. Meestal kreeg ik te horen: “Gebrek aan schoon drinkwater”, of “Te weinig schoolmaterialen”. Bij deze school luidde het antwoord: “De grote afstand en slechte bereikbaarheid van de Secondary School”. Ondanks het goed basisonderwijs dat nu gecreëerd was haakten te veel kinderen af bij de overstap naar het voortgezet onderwijs en dat is natuurlijk eeuwig zonde na alle inspanningen die geleverd zijn………

De politieke situatie van het moment
Helaas is er politiek gezien weinig veranderd in dit land sinds de beëindiging van mijn placement en is de repressie alleen maar toegenomen. Laat ik het met een voorbeeld verklaren, dat uitgebreid in het nieuws was deze twee weken. Premier Hun Sen las op een goede avond in bed de facebookpagina van een senator van de oppositiepartij CNRP, dhr Hong Sok Hour. (Je gelooft het niet, maar zo brengt premier Hun Sen het zelf in een toespraak naar buiten)Deze man schreef over de een grensdispuut met Vietnam, hetgeen er op neer kwam dat in 1979, na de val van Pol Pot land “weggegeven/verkocht” zou zijn aan Vietnam en op dat op deze wijze de grens nu veranderd was ten nadele van Cambodja. Na een nacht, waar in onze premier naar eigen zeggen slecht geslapen had van dit facebookbericht, gebood hij de wetgevende macht deze senator, die eigenlijk onschendbaar is, te arresteren en voor het gerecht te slepen, wegens het verspreiden van leugens en vervalsing van geschriften. De arrestatie geschiedde binnen een dag en "de verdachte" werd onmiddellijk voorgeleid. De goede man hangt een gevangenisstraf van 7 tot 20 jaar boven het hoofd. Hij is niet de enige, want hij gaat dezelfde weg als 11 andere CNRP kopstukken die afgelopen maanden gevangengezet zijn en die dezelfde zware straffen opgelegd hebben gekregen, wegens “geweldpleging” bij een demonstratie in juli vorig jaar. In de periode dat ik in Cambodja was zijn er opnieuw 3 CNRP kopstukken opgepakt, aangezien ze op een video bij diezelfde demonstratie te zien zouden zijn. Alleen dat feit is al een legitimatie voor de zware gevangenisstraffen, die ook over hen uitgesproken zullen worden. Ironisch is het gegeven dat deze demonstratie van de oppositie gericht was tegen de gemaskerde en gehelmde “motorrijders” die protestanten in elkaar sloegen met stokken en staven en waarbij de aanwezige politie- en legermacht gewoon toekeken, zonder in te grijpen. Officieel valt Hun Sen niets aan te rekenen en houdt hij zijn handen “schoon”. Op deze wijze wordt de oppositie monddood gemaakt en plaatst deze premier, die al ruim 30 jaar de macht heeft en inmiddels tot één van de rijkste mensen ter wereld behoort, zich boven de wet en onthoudt hij op deze wijze de armsten goed onderwijs en een goede gezondheidsdienst om maar eens voorbeelden te noemen.
In “buurland” Maleisië zijn op dit moment demonstraties tegen de premier vanwege 600 miljoen dollar, die hij onrechtmatig verkregen zou hebben. Bij Hun Sen, die het leger achter zich heeft staan, heb je kans dat het om veelvouden van dat bedrag zou kunnen gaan………, maar om hem heen is het erg rustig. Oppositieleider Sam Rainsy houdt zich stil, ondanks al die kopstukken die inmiddels achter de tralies zitten en het is onduidelijk of dit om tactische redenen is……. Zal ongetwijfeld vervolgd worden

Met vriendelijke groet,
Li hai,
Marcel Gerritse.
marcelger8@hotmail.com