Wie de jeugd heeft, heeft die de toekomst?

Wie de jeugd heeft, heeft die de toekomst? (drieluik)

De kogel is door de kerk. Op 20 december zal ik Cambodja verlaten en een dag later zet ik voet op Nederlandse bodem, zodat ik de feestdagen met de familie kan doorbrengen. Na bijna 19 maanden, zal er een eind komen aan dit placement van VSO/UNICEF. Langzamerhand begin ik te wennen aan dit idee, maar het echte besef zal wel komen als er afscheid genomen moet worden van alle mensen, die hier achterblijven en me zeer dierbaar zijn geworden.
Dit verslag zal in hoofdzaak bestaan uit een drieluik, waarbij drie jongeren aan het woord komen, die ik inmiddels goed heb leren kennen in Kampong Thom. Vervolgens een kort verslag, maar met des te mooiere foto’s van de spectaculaire botenraces, die hier de 19e oktober plaatsgevonden hebben en tevens zal ik nog kort terugkomen op de uitslag van de herexamens, die half oktober gemaakt zijn door de gezakte grade 12 studenten. (zie verslag “Eindexamenuitslag Cambodja: 75% gezakt”) Kortom, ben bang dat het wederom een (te?) lang artikel zal worden…….

Wie de jeugd heeft, heeft die de toekomst? Een drieluik……
In Cambodja is 1/3 van de bevolking 15 jaar of jonger en 50% van de bevolking is jonger dan 26 jaar. Deze cijfers geven aan dat dit land demografisch gezien een enorm potentie heeft. Maar of die potentie optimaal ontwikkeld wordt? Drie jongeren, waarvan de namen om privacy redenen veranderd zijn, vertellen hun eigen verhaal en schetsen op deze wijze drie totaal verschillende situaties. Aan het eind van ieder relaas zullen ze hun blik naar de toekomst geven. Of je er vrolijk van wordt? Zou zeggen, leest maar mee……….

Chawvo
Mijn naam is Chawvo en ik ben 18 jaar, in januari wordt ik 19. Ik heb een oudere en een jongere zus. Mijn oudste zus is 23 en zij is vorig jaar bevallen van een zoontje. Hoewel ze een eigen huis heeft, zit ze de helft van de tijd bij ons en krijgt dit kind de volle aandacht van iedereen die aanwezig is. Haar man werkt in Phnom Penh en komt alleen naar huis tijdens de feestdagen. Mijn jongste zusje is 14 jaar, zit op het Voortgezet Onderwijs (Secundary School) en is net begonnen in grade 10. Naar deze school gaat ze al twee jaar met de motor, want de school staat wel zo’n 2 km van ons huis. Mijn vader werkt als overheidsdienaar bij een departement in Kampong Thom. (Evenals bij zovele van zijn collega’s is het opvallend dat de levensstandaard die deze families hebben, hun maandelijkse inkomen van zo’n 180 dollar vele malen overtreffen. Er wordt gewoond in kasten van huizen, een auto, zij het een eenvoudige, staat onder de carport te pronken, de familie bezit 3 motoren en gekookt hoeft er blijkbaar niet te worden, aangezien drie maal per dag het eten uit een van de eetstalletjes gehaald wordt. Laten we maar voorzichtig zeggen, dat Cambodja niet voor niets zo geweldig laag staat op de lijst van minst corrupte landen ter wereld) Mijn moeder zit meestal binnen. Enkele dagen in de week werkt ze als leerkracht op een Secundary School. In haar jeugd zijn beide ouders omgebracht tijdens het regime van de Khmer Rouge o.l.v. Pol Pot. Af en toe is ze met haar gedachten ver weg en ik ben bang dat ze dan denkt aan deze tijd. Praten doet ze er niet veel over. Toen ik net in grade12 (het examenjaar) zat, ben ik van school gegaan. De hele dag stilzitten en luisteren naar informatie is niks voor mij. Ik heb nooit enig huiswerk gedaan. Veel liever ging ik met mijn vrienden om, waarvan er al een aantal niet meer naar school gingen. Ook zat ik iedere dag op facebook en deed ik vaak computerspelletjes. Vanaf grade 10 spijbelde ik heel veel, ging roken, bier drinken en kwam ’s avonds laat thuis, kortom werd een “bad boy”. Mijn vader ging dan heel erg tegen mij tekeer en dat liet ik dan maar over me heen gaan. Hij noemt me lui en vraagt zich af wat er van mij terecht moet komen. Mijn vader is, evenals zijn collega’s, voor de CPP, de partij van Hun Sen. Toen er vorig jaar verkiezingen waren droeg ik een petje van de oppositiepartij. Hoewel mijn vader me niet meer slaat sinds mijn dertiende, dacht ik even dat hij me aan ging vliegen, toen hij dat zag. Dit was t.o.v. zijn collega’s wel een heel groot gezichtsverlies. Een zoon, die niet wilde deugen en dan ook nog aanhanger bleek van de oppositie. Het petje heb ik overigens nooit meer teruggezien. In oktober 2013 was het voor iedereen beter dat ik van school ging, want ik kwam er toch al niet meer. In november ben ik naar Phnom Penh verhuisd om te gaan studeren. Ten minste dat hoopten mijn ouders. Zij hadden een kamer voor mij gehuurd, die ik deelde met een andere jongen. Het was een leuke tijd en ik kwam eigenlijk altijd geld tekort en sliep hele nachten niet. We hadden zelf een waterpijp gemaakt en rookten iedere dag en nacht. Geld voor eten had ik daardoor nauwelijks en ik werd in die tijd erg mager. Als ik mezelf op die foto’s terug zien, schrik ik van mijn ingevallen wangen. Na een half jaar kregen mijn ouders door dat ik niet zo veel uitvoerde. Bovendien vonden ze dat ik er slecht uitzag en ze maakten zich zorgen om mijn gezondheid. Ze zegden de huur op en lieten me naar huis komen. Ik verhuisde vrijwel gelijk door naar de bruisende stad Siem Reap, ging bij familie wonen en kreeg een baantje in een restaurant. Doordat ik een paar keer te laat kwam en niet altijd even actief aan het werk was, was dat van heel korte duur. Toen ik een paar maanden later van Siem Reap terugkwam, was het huis te klein, zo ging mijn vader te keer. Om hem tevreden te stellen, beloofde ik hem een studie Japans te gaan volgen, wederom in de hoofdstad Phnom Penh. Dit keer ging ik bij familie wonen. Deze hielden me in de gaten en al gauw hadden ze door dat ik wederom niets uitvoerde en stuurden ze me terug naar Kampong Thom. Na precies 1 jaar, 2 studies en een korte werkervaring later, zit ik dus weer thuis. Geen studie, geen werk, het leventje zo bevalt mij wel. Zit de hele dag op facebook, doe computerspelletjes en luister naar lekkere muziek. Heb mijn natje en droogje. Over mijn toekomst maak ik me eigenlijk totaal geen zorgen. Uiteindelijk zal er best wel een baantje voor mij vrijkomen, want mijn vader heeft zoveel relaties. Maar daar denk ik nog even niet aan………..eerst genieten………. (Een paar dagen later) Moet je horen, ik heb vandaag twee besluiten genomen: ik ga vanaf nu stoppen met roken en ga weer een studie beginnen in Phnom Penh, want ik wil in de toekomst toch wel graag een vrouw onderhouden en straks 2 of 3 kinderen. Het spreekwoord “No money, no honey”, geldt op dit moment voor mij, want mijn vader, die het behoorlijk zat is, geeft me geen riel meer…….. “Welke studie?” Ik zit te denken aan “accountancy”……… Zou dit mij gaan lukken, wat denkt u?

Solinda
Mijn naam is Solinda. Ik ben 18 jaar. Ik woon bij mijn moeder in Kampong Thom. Mijn vader verblijft in Phnom Penh. Hij is totaal drie keer getrouwd. Met zijn eerste vrouw woonde hij in Phnom Penh en had hij twee dochters, waarvan er 1 gestorven is. Waaraan en hoe oud ze was, weet ik niet. Mijn moeder was zijn tweede vrouw, met haar kreeg hij wederom een dochter. Dat was ik dus en toen ik 10 jaar was, ging hij terug naar Phnom Pen, trouwde met zijn derde vrouw en ook daarbij heeft hij een dochter. Ik geniet er stiekem wel van, dat hij bij alle drie de vrouwen geen zoon heeft gekregen. We hebben het niet breed. Mijn moeder verkoopt mango’s en ander fruit. Ze heeft een brommer en daaraan zit een karretje gemonteerd. Hiermee rijdt ze rond en zoekt dan een goede plek om dit fruit te verkopen. We hebben drie honden, waarvan er 1 twee jonkies heeft en zoals je wel begrepen hebt, ben ik enig kind en dat vind ik eigenlijk wel prettig, want ik hoef met niemand rekening te houden. Ik heb dit jaar eindexamen grade 12 gedaan. Grote pech dat toevallig dit jaar voor het eerst geen examens gekocht konden worden. Had er juist voor gespaard en heb nooit veel uitgevoerd op school, want ik dacht dat ik er zo wel zou komen. Ik zakte dus. Voor het herexamen had ik niets extra’s geleerd, terwijl ik er alle tijd voor had. Tijdens het herexamen heb ik in de ochtenden de vragen nog serieus beantwoord, maar op de middagen was ik praktisch steeds als eerste klaar, want ik had geen zin meer om me in vragen te verdiepen, waarop ik de antwoorden toch niet wist. Daardoor was het geen verrassing dat ik wederom gezakt ben. Nee, grade 12 doe ik niet over. Ben met hele andere zaken bezig. Zal jullie straks een geheim vertellen. Ik verdien wat geld door ’s avonds als serveerster te werken in een restaurant in Kampong Thom. Hiermee verdien ik 50 dollar in de maand. In het begin betaalde ik mijn moeder nog 10 dollar per maand, maar nu maak ik alles op, want ik heb het zelf nodig. Waarvoor? Nou te veel om op te noemen. Ik zie er graag netjes uit, dus ik koop regelmatig opmaakspullen, mijn motor, waar ik lang voor gespaard heb, heeft op zijn tijd benzine nodig en op dit moment volg ik rijlessen. Eigenlijk kom ik lang niet uit, want heb nauwelijks geld voor nieuwe kleding. Het liefst zou ik ook poeder kopen om mijn huid lichter te maken. Ik heb een hekel aan mijn bruine huid en zou ik dolgraag wit zijn, zoals de vele buitenlandse gasten in ons restaurant. Die reizen van Phom Penh naar Siem Reap om de wereldberoemde Angkor Wat te bezoeken en pauzeren hier, eten een hapje en verdwijnen weer met de bus. Ik praat veel met deze “Barang”, om op deze manier mijn Engels wat bij te spijkeren. Ik ben niet zo verlegen als de meeste Cambodjaanse meisjes en altijd in voor een grapje. Dat mijn bazen af en toe bedenkelijk kijken neem ik op de kop toe. We hebben een bak waarin we alle fooien stoppen, die we krijgen, maar af en toe “vergeet” ik dat, zodat ik soms wat extra “verdien”. ’s Avonds neem ik vaak eten mee, dat over is en dat geef ik aan de honden. Dat hoeft niet stiekem, want dat vinden de bazen goed. Op deze manier sparen we best veel geld uit. Behalve dat ik niet tevreden ben over mijn huidskleur, vind ik mezelf ook te dik en zou ik moeten afvallen. O ja, ik zou jullie een geheim vertellen….. Ik heb een jaar geleden in het restaurant een 59 jarige man uit Z. Korea ontmoet. Hij was getrouwd, maar is nu gescheiden, tenminste dat zegt hij. Hij werkt in deze provincie en komt af en toe in Kampong Thom logeren. Deze man is mijn vriend geworden en heeft voor mij een prachtige gouden armband en een gouden ketting gekocht. Als hij in Kampong Thom is, ontmoeten we elkaar in zijn kamer en uiteraard zien we elkaar in het restaurant, als hij komt eten, maar dan probeer is zo onopvallend mogelijk te doen….. Een tijdje geleden ben ik op Koreaanse les gegaan en toevallig moest ik hier, kort na het landelijke herexamen, een examen voor afleggen. Daar had ik wel voor geleerd, trouwens. Als ik slaag ga ik naar Z.Korea en ga daar werken. Weet nog niet of mijn vriend dan meegaat. Ik kan daar makkelijk 1000 tot 1200 dollar per maand verdienen, terwijl dat hier, als ik een hele dag werk, ongeveer 100 dollar zal zijn. Wanneer ik wat geld gespaard heb, laat ik gewoon mijn moeder overkomen en dan zijn we weer bij elkaar. Nu ik je mijn grote geheim vertelt heb, kan ik jullie ook wel gelijk mijn tweede geheim vertellen. Een paar maanden geleden heb ik een tattoo laten zetten in mijn nek. Je moet het weten, dat die daar zit, want de tattoo is niet te zien, omdat mijn haar erover valt. Ben bang dat ik ontslagen zal worden als mijn bazen het ziet en uiteraard heb ik het ook niet aan mijn moeder verteld. Ik hoop later met een rijke, liefst blanke man te trouwen, die me in een mooi huis laat wonen en gul is met geschenken, daar droom ik van…………

Veasna
Hallo, mijn naam is Veasna en ik ben 16 jaar. Ik heb 3 oudere broers van 23, 20 en 19 jaar en een oudere zus van 21. Ik ben dus de vijfde van het gezin en heb nog een jonger zusje van 13 en broertje van 12. Wij zijn met zijn zevenen, maar wonen al heel lang niet meer bij elkaar. Alleen mijn oudste broer, die drinkwater flessen verkoopt en de 2 jongste kinderen verblijven nog bij mijn moeder, tenminste als tenminste de scholen geen vakantie hebben. Mijn moeder woont 12 km buiten Kampong Thom en in het gunstigste geval zie ik haar 1 keer per week. Mijn vader is soldaat en leeft hier zo’n 150 km vandaan. Hij verdient ongeveer 100 dollar per maand, maar geeft eigenlijk nooit geld aan mijn moeder. Ben bang dat hij teveel drinkt om zijn zorgen te vergeten. Hij woont in een kazerne. Ik zie hem zo’n twee maal per jaar tijdens de feestdagen. Mijn oudere broers en zussen zijn al vroeg gestopt met leren. Sommigen van hen al op twaalfjarige leeftijd, in grade 5 van de Primary School, zijn gaan werken en wonen “zelfstandig”, op mijn oudste broer na dan. Mijn moeder is verkoopster in een winkeltje aan huis, maar verkoopt niet veel en heeft geen geld om ons te onderhouden. Vanaf grade 7, toen ik op de Secondary School kwam en 13 jaar was, woon ik in Kampong Thom bij mijn broer van 20, omdat deze school veel te ver is vanaf mijn moeders huis. Ik heb nu al voor het tweede jaar ’s avonds een baantje bij een restaurant in Kampong Thom. Op deze manier verdien ik wat geld bij, zodat ik niet op het loon van deze broer hoef te teren. Net als Solinda praat ik veel met de buitenlanders, die het restaurant bezoeken en op deze wijze verbeter en oefen ik mijn Engels. Dit jaar ga ik naar grade 11 en over twee jaar hoop ik examen te doen. Mijn moeder zei een paar maanden geleden tegen mij dat ik maar moest stoppen met leren en gewoon gaan werken net als mijn oudere broers en zus. Hier heb ik erg om moeten huilen, want ik wil door blijven leren.
Mijn dagindeling ziet er door de week als volgt uit. ’s Morgens om kwart over 6 rijd ik naar mijn broer van 20, haal hem op en breng hem naar zijn werk in hetzelfde restaurant, als waar ik ’s avonds werk, zodat ik met zijn motor naar school kan gaan. Ja, ik weet dat ik zei eerst dat ik bij deze broer overnachtte, maar dat is sinds kort veranderd. Ik zal zo zeggen hoe dat komt. Om 7 uur begint de school. Ik heb dan nog niks gegeten en als ik geld heb koop ik om een uur of 9 iets in de pauze. Om 11 uur ga ik naar de kamer van mijn zus in Kampong Thom. Zij is er dan niet en ik veeg daar eerst de vloer en ruim de grootste rommel op, want ze is niet zo opruimerig. Zij is al vroeg opgestaan en werkt overdag in een beautysalon en volgt daar tegelijkertijd een opleiding tot nagel- en huidverzorgster. Vervolgens maak ik wat rijst klaar en dan val ik op haar bed als een blok in slaap en rust een uur. Hierna doe ik wat huiswerk en ga naar school, die om twee uur weer begint en duurt tot 4 uur. Omdat ik 4 dagen in de week extra Engelse lessen volg, ben ik er vaak nog een uur en verlaat de school pas om 5 uur. Voor deze extra lessen betaal ik 5 dollar per maand. Graag zou ik ook de extra uren Sciense (scheikunde) en Mathamatics (wiskunde) volgen, maar daar heb ik geen tijd en geld voor. Ik verdien 50 dollar per maand en probeer hiervan 25 dollar aan mijn moeder te geven. Dan houd ik nog 20 dollar over om bij te dragen aan de huur (als ik bij mijn broer slaap), om te eten en om benzine, schoolspullen en kleding te kopen. Je snapt dat ik maandelijks niet rondkom. Mijn telefoon heb ik verkocht, omdat ik de belkosten niet meer kon betalen. Gelukkig kan ik overdag de telefoon van een andere broer lenen die een groot deel van de dag slaapt. Straks wordt je wel duidelijk waarom. Om 5 uur haal ik gelijk vanuit school mijn broer op, die ik ’s morgens weggebracht heb naar zijn werk. Voor hem zit de werkdag erop en breng hem naar zijn kamer. Ik kleed me daar om en dan brengt hij me om kwart voor 6 naar het restaurant, waar hij net vandaan komt. Hier ben ik twee jaar geleden begonnen als water/drankjes brenger, rijst op(bij)schepper op de borden, tafelafruimer en schoonmaker, kortom ik deed alle simpele werkjes. Doordat ik goed mijn best deed en de buitenlandse gasten te woord kon staan, mag ik sinds een halfjaar bestellingen opnemen en tegenwoordig reken ik zelfs af. De nieuwe jongens die er werken doen nu het eenvoudige werk. Van iemand die hier werkt heb ik zwarte werkschoenen gekregen. Ze zijn me alleen te groot, zodat je me al van verre aan hoort komen, want de schoenen slepen over de grond. Om half 10 mag ik eindelijk eten in het restaurant en heb dan een geweldige honger, omdat ik vanaf 12 uur niets meer op heb. Dit eten is gratis. Dan is het opruimen en schoonmaken en rond 10 uur is het werk klaar. Ik kan dan kiezen tussen drie slaapadresjes: 1) op de kamer bij mijn broer, maar daar kom ik sinds kort niet meer, want dan hoef ik ook niets aan de huur mee te betalen. Hier slapen ook mijn jongere broertje en zusje als het vakantie is, zodat mijn moeder er niet voor hoeft te zorgen. Als ik daar dan slaap liggen we met zijn vieren in een bed 2) op de kamer van mijn zus. Daar liggen ook al mijn schoolboeken en –schriften op een grote stapel op de grond en kan ik tussen de middag en in het weekend mijn huiswerk maken. Maar bij mijn zus in een bed slapen vind ik toch niet je van het. 3) bij mijn broer van 19, die als nachtwaker werkt in een guesthouse en daar kan ik in de lobby op een houten bank slapen. Het is wel hard en heb geen kussen, maar ja hiervoor hoef ik niet te betalen. Van deze broer leen ik ook de telefoon overdag. Ja, ik slaap soms slecht, vooral als er laat gasten komen en het is er soms erg warm. Een fan is er namelijk niet. Af en toe ga ik daarom in een hangmat slapen, die buiten tussen twee bomen hangt. Om half zes sta ik op en begint de dag weer. Op zaterdagmorgen ga ik ook naar school. Veel kleren die ik aan heb, heb ik geleend van mijn broer, die in het guesthouse werkt. Ik zie ik graag netjes uit en ben blij dat hij leuke kleding heeft, die mij precies passen. Je kunt dus wel zeggen dat ik niet een echt thuisadres heb en behalve mijn schoolspullen, bezit ik niet veel anders dan wat kleding, die net als mijn schoolspullen bij haar op de vloer liggen.
Ik heb juist 4 maanden vakantie achter de rug. Maar ja dat was voor mij niet echt vakantie, omdat, zoals ik al zei, mijn jongere zusje en broertje in Kampong Thom waren. Aangezien ik het enige familielid ben, dat overdag niet werkt, zorgde ik voor ze. Dat doe ik al vanaf mijn dertiende.
Ik ben er best wel trots op dat ik het zo lang heb kunnen volhouden op school, terwijl mijn oudere broers en zus al lang gestopt zijn. Ik wil na grade 12 doorstuderen en later op een bank werken. Of mij dat zal lukken? Ik zal er mijn best voor doen………

Drie verhalen van jongeren, uit verschillende sociale milieus, die nog een hele toekomst voor zich hebben. Ieder met een eigen droom. Laten we het maar niet hebben over eerlijke kansen. De een ligt in een gespreid bedje in dit land waar je alles bent als je geld en relaties hebt en de ander moet een schier onmogelijk gevecht leveren om aan de armoede te ontsnappen.
Deze drie verhalen kan ik aanvullen met vele andere. Bijvoorbeeld van Tola, die twee jaar geleden zijn vader verloor, die leed aan suikerziekte en waarschijnlijk in Nederland nog gewoon geleefd zou hebben. Op het moment, dat zijn vader stierf, studeerde hij net in Phnom Penh en moest in één klap als oudste van het gezin zijn twee jongere broers en zus gaan onderhouden, aangezien zijn moeder geen inkomen heeft. Hij vond een baan in Phnom Penh bij een hulporganisatie, omdat hij het Engels zo goed beheerste. Helaas krijgt deze kleine NGO geen geld meer uit Amerika en binnenkort gaat hij zich als 20 jarige voegen bij de ruim half miljoen Cambodjanen, die in Thailand werkzaam zijn. “Om mijn verantwoordelijkheid niet te ontlopen”, zoals hij zelf zegt, zal hij gaan werken in de visbereiding en zal daarmee 300 dollar in de maand gaan verdienen, om op deze wijze het vaderloze gezin te ondersteunen.
Cambodia, Kingdom of Wonder….. Krijg je de kans om een kijkje achter de schermen te nemen, dan komt de aanvulling “Kingdom of Wonder” wel in heel ander daglicht te staan………..

(Cambodja maak deel uit van de 10 landen van ASEAN (Association of Southeast Asian Nations), zeg maar de EU van Azië. Dit samenwerkingsverband van Zuidoost-Aziatische landen is in 1967 opgericht met de ondertekening van de Verklaring van Bangkok. De vijf initiatiefnemers waren Indonesië, Maleisië, Singapore, Thailand en de Filipijnen. ASEAN heeft als missie om de economische groei, sociale vooruitgang, culturele ontwikkeling en vrede en stabiliteit in hun regio te bevorderen. In tegenstelling tot de Europese Unie, is soevereiniteit één van de belangrijkste kenmerken van de samenwerking tussen de ASEAN-lidstaten. Dat betekent dat er alleen beslissingen worden genomen waar alle lidstaten het volledig mee eens zijn. Inmiddels maken ook Vietnam, Brunei, Laos, Cambodja en Myanmar deel uit van ASEAN.
Samen met Myanmar is Cambodje veruit het armste land in dit verbond. In 2015 zullen de grenzen opengaan tussen deze 10 landen en ik ben bang dat het gevolg zal zijn, dat nog veel meer Cambodjanen, waaronder vele jongeren, hun land zullen “ontvluchten” om massaal werk te gaan zoeken in de rijkere landen van dit verbond. Dit maakt Cambodja in ZO Azië zeg maar tot het Roemenië van Europa. Een voordeel kan zijn, dat er zo weinig arbeidskrachten overblijven, dat de lonen wel moeten gaan stijgen…..)

Spectaculaire botenraces in Kampong Thom
Zondag 19 oktober waren er bootraces op de rivier in Kampong Thom. Afgelopen twee jaar waren deze niet doorgegaan. Twee jaar geleden niet, omdat koning Sihanouk overleden was en vorig jaar waren er de overstromingen. Allereerst zag je de races tussen een 6 tal kleine boten met zo’n 20 roeiers, maar de grote boten met zo’n 74 roeiers aan boord lieten niet lang op zich wachten. Een prachtig, kleurrijk gezicht, aangezien alle teams streden in hun eigen fel gekleurde tenues. Deze boten worden in diverse districten gebouwd en de hele Community is erbij betrokken. In de ochtend waren de voorrondes en in de middag de finales. Steeds 2 boten tegen elkaar, die iedere maal een kleine kilometer, stroomafwaarts, aflegden en tot een flinke snelheid kwamen, met soms hele “close” finishes. Enfin laat de beelden maar spreken.
Een kleine 3 weken later, hebben tijdens het waterfestival in Phom Pehn maar liefst 245 boten gestreden om de ereplaatsen. Dit was voor het eerst tijdens 2010, aangezien in dat jaar tijdens een vlaag van paniek 353 mensen waren vertrapt, toen de menigte dacht dat er een brug zou instorten. Het aantal van 245 boten lijkt veel, maar in de wetenschap dat er in “het rampjaar” 2010 nog zo’n 441 boten meededen, is deze opkomst wel een flinke teruggang. De verklaring die hiervoor gegeven werd, heeft wel een beetje te maken met de verhalen van de jongeren hierboven. Veel roeiers zijn inmiddels te oud geworden en hun plaatsen worden nauwelijks ingenomen door jeugdigen, aangezien deze niet meer thuis wonen bijvoorbeeld doordat ze elders (in de stad of in het buitenland) zijn gaan werken, of in het gunstigste geval zijn gaan studeren in de grote stad en daardoor “vervreemd” zijn geraakt van hun roots……..

Trieste uitslag herexamens
Vorige week werden de resultaten bekend van de herexamens, hier tweede kans examens genoemd. 10.871 leerlingen (van de bijna 70.000 kandidaten) wisten dit examen met goed gevolg af te leggen en dat bracht het totale slagingspercentage op 40,67%, meer dan een halvering ten opzichte van de geslaagden van vorig jaar, toen de corruptie nog hoogtij vierde bij de examens. Praktisch alle studenten zijn op het laagst niveau (E) geslaagd. Geen geslaagden op A of B niveau, slechts 1 geslaagde op C niveau en 55 “bollebozen” wisten D het niveau te halen. De minister van Onderwijs heeft al aangekondigd dat het ingezette beleid van kracht blijft en toekomstige examenkandidaten wordt dan ook aangeraden om goed te gaan presteren. Hopelijk blijven de leerkrachten dan hierbij niet achter………
Op 10 november zijn de scholen voor Voortgezet Onderwijs dan ook echt begonnen, na maar liefst ruim 4 maanden vakantie. De Primary Schools hebben het met een maandje minder vakantie moeten doen. Het zal voor velen even wennen zijn in de schoolbanken……..

Met vriendelijke groet.
Li Hai,
Marcel Gerritse,
marcelger8@hotmail.com