Het werk op de POE en de messen worden geslepen

Velen hebben inmiddels al gevraagd: “Wanneer ga je nu eens vertellen over het werk dat je doet?”. “Heel interessant al die verhalen over Cambodja, die eeuwig durende verkiezingen en je inburgering, maar wat doe je nu op je werk?”
Het is geen onwil, maar er is nog niet zo veel te melden, omdat ik nog steeds aan het ontdekken ben hoe het hier werkt en soms niet werkt. Toch zal ik een poging wagen om jullie enig inzicht te geven in wat ik doe. Uit de verslagen tot nu is wel naar voren gekomen, dat hier niet alleen gekomen ben voor het werk en dat ook niet alle focus daarop is gericht. Als dat het geval zou zijn, zou ik mezelf teveel beperken en ook het werk tekort doen. Ik ben hier ook gekomen om het land te ontdekken en te bezien wat hier leeft. Dat doe ik door veel met de mensen te praten, mijn ogen goed de kost te geven, de kranten te lezen. Kortom ik laat me onderdompelen in deze cultuur. Ik ben ervan overtuigd dat ik mijn werk beter zal uitvoeren als ik deze “leermomenten”, waar ik jullie zo veel mogelijk deelgenoot van maak, meeneem in mijn werk.
Tevens moet je in het achterhoofd houden, dat voor de werkzaamheden die ik zal moeten gaan verrichten, dit de meest ongunstige tijd is om te beginnen. Zo was er allereerst de maand van training, waaronder de taalcursus. Vervolgens de overgang naar Kampong Thom, inclusief verhuizing en toen kwam de verkiezing eind juli. Aangezien van alle mensen die werkzaam zijn bij de overheid, verwacht wordt dat ze de heersende politieke partij, de CPP, actief zullen ondersteunen, was de afwezigheid van personeel gedurende die periode erg groot. Wil je promotie kunnen maken en dat geldt dus ook voor de werknemers van de POE (Provincial Office Education), heb je minimaal een verkiezingsbiljet op je huis en zet je je actief voor de partij in, veelal in een andere provincie, om op deze wijze de “onafhankelijkheid” te waarborgen. Wel zet ik inmiddels vraagtekens bij het feit of er dan vervolgens in het “veilige” stemhokje door een aantal van hen, ook daadwerkelijk op de CPP wordt gestemd, gezien de enorme verkiezingswinst van de CNRP. En gelijk na de verkiezingen........ begon de zomervakantie op de scholen en deze duurt nog een hele maand en wel tot 1 oktober.

Wat ik met bovenstaande vooral wil zeggen dat de situatie , die ik aantrof bij de POE niet maatgevend hoeft te zijn voor het hele jaar. Als eenieder instemt dat onderstaand verslag onder dit voorbehoud wordt gelezen, zal ik nu mijn eerste ervaringen op de werkplek beschrijven.
Ook wil ik nog kwijt dat de werknemers hier nauwelijks vakantiedagen hebben. Er schijnen hier zoveel feestdagen te zijn, dat verdere vakanties niet nodig zijn. Misschien dat het ook daarom wat “rustig” is geweest afgelopen periode.

De eerste echte werkdag, maandag 15 juli, begon gelijk al goed en kun je wel exemplarisch noemen voor de weken erna. Ik stond netjes om half acht voor gebouw C, maar kon niet naar binnen. Alles was nog op slot. Kort na de kennismaking had ik de sleutels ontvangen, maar deze had ik niet bij me. Dat was niet zo slim van mij. Er zat niets anders op dan maar terug te keren naar huis om de sleutels te halen, zodat ik naar binnen kon. Twee leermomenten bij deze start: 1) vergeet nooit je sleutels, ook al verschijn je precies op tijd op je werk en 2) beginnen om half acht is een relatief begrip bij de POE in Kampong Thom. Navy, mijn VA (Volenteer Assistent) verschijnt om 8 uur en samen starten we de dag. Gelukkig komen er rond half negen nog twee collega’s binnendruppelen, een mannelijke en een vrouwelijke, van de zes die er zouden moeten zijn. Deze mevrouw, die een kind heeft van 8 maanden, blijkt de dochter te zijn van de director of the POE, die binnenkort met pensioen gaat. Ook haar man werkt op de POE, zij het op andere afdeling en als ik goed geïnformeerd ben, heeft ook haar moeder hier een baantje. Haar broer werkt weer op een ander provinciekantoor in Kampong Thom…….
De middagpauze is riant te noemen en ik besef dat de volgende informatie jaloerse gevoelens op kan roepen bij sommigen. Van 11.00 uur tot 14.00 uur duurt namelijk deze weelde. (De twee later gearriveerde collega’s hebben niet eens tot 11.00 uur gewacht, maar zijn al om half elf vertrokken, zodat voor hen deze pauze nog verder opgerekt werd.) Deze ruime pauze geeft mij alle tijd om naar de markt te gaan, te lunchen, een heerlijk dut te doen en dan is er ook nog ruimte voor wat huishoudelijke werkzaamheden en een verfrissende douche. Het resultaat is wel dat je uitgerust aan het tweede gedeelte van de werkdag kunt beginnen. Vooral omdat de temperaturen overdag tot ver over de 30 graden opgelopen en de luchtvochtigheid hoog is, is deze pauze meer dan welkom. Ik heb begrepen dat Nederland geteisterd geweest is door een hittegolf. Je kunt zeggen dat hier een continue hittegolf heerst.
Om 11.00 uur ga ik naar de markt en daar wacht mij een verrassing. In één van de stalletjes zie ik namelijk mijn collega zitten, die ik zojuist om half elf zag vertrekken. Hij is bezig met een gasbrander een ring in een mal te verhitten. Zijn vrouw runt een goudwinkeltje en hij maakt de ringen, zo begreep ik uit zijn woorden. Ik wordt gelijk uitgenodigd om er naast te gaan zitten, om te kijken hoe hij te werk gaat. Iets verderop liggen drie enorme stapels geld, openlijk uitgestald, waaruit ik (te?) snel de conclusies trek dat het zaakje blijkbaar erg goed loopt en dat deze meneer gewoon twee banen heeft.
In de middag gaan Navy en ik bij uitzondering ook vroeger weg, aangezien mijn fiets en motorbike (Honda Dream, 125 cc, misschien zegt het u wat) afgeleverd zullen gaan worden bij mijn thuisadres. Heel fijn dat mijn mobiliteit hierdoor vanaf die dag een stuk groter is geworden.

In de weken die volgen was een hele rustige periode op de PEO. Een aantal keren kwamen zelfs kinderen mee van de werknemers en brachten een ochtend of een middag met hun vader door op het werk. Ze hielden zich bezig met tekenen, mij aanstaren of drentelden gewoon wat rond. In deze weken opende ik in de meeste gevallende deuren om 7.30 uur en 13.00 uur sloot af om 11.00 en 17.00 uur. Eén van deze weken was het hoofd van de afdeling een hele week afwezig en deze dagen hebben Navy en ik praktisch samen doorgebracht op het kantoor, want ook de spaarzame bezoeken van de overige werknemers, waren toen opeens afgelopen. Hier was het spreekwoord “Als de kat van huis is, dansen de muizen ” zeker van toepassing. En niet alleen overdag. Ook ’s nachts hebben de muizen vrij spel, gezien het aantal keutels dat je werkelijk overal tegenkomt. Helaas wordt er maar eenmaal in de week “schoongemaakt”, zodat ik ’s morgens mijn eigen bureau maar afstof en goed kijk waar ik mijn tassen neerzet. Wordt er trouwens schoongemaakt dan is het jammer dat mijn bureau, als laatste aan de beurt is en met het zelfde doekje als de 6 vorige bureaus wordt afgeboend. Over het sanitair wil ik alleen kwijt, dat mocht het voorkomen dat ik naar de wc zou moeten voor een grote boodschap, ik even naar huis rijdt. Dat is een verplaatsing van 250 meter, maar veruit te prefereren boven een bezoek aan het toilet hier. Aangezien het de bedoeling dat ik de projecten van Unicef ga begeleiden en ondersteunen, gaf die afwezigheid van collega’s, mij de mogelijkheid om me goed in te lezen in de materie. In het begin met veel vertaling Engels-Nederlands, want de “technische” termen vliegen je om de oren en net als in Nederland, worden strategische plannen heel mooi opgeschreven en de meest “dure” woorden gebruikt. Ook was ik binnen de kortste keren 3 bladzijden met afkortingen “rijker”. Inmiddels heb ik wel inzicht gekregen in hoe het hier aan toe gaat en hoe het zou moeten gaan werken t.a.v. de onderwijsprojecten van Unicef. Er schijnt nogal een verschil te zijn tussen de papieren versie en de praktijk van de dag. Dit is de grondslag van deze baan en Ik denk dat daarin mijn “speelveld” gezocht moet worden. Coördineren, monitoren, reviewen, plannen, ondersteunen en managen zijn woorden, die ik regelmatig terug zie keren. In totaal zijn er 10 van deze banen gecreëerd in 10 van de 24 provincies, waar de onderwijsprojecten van Unicef uitgevoerd worden. Inmiddels zijn er van de 10 benoemden alweer twee personen afgehaakt…………. Dus wie interesse heeft?
Eind juli waren dus ook de schoolvakanties begonnen en die duren tot 1 oktober. Hierdoor heb ik nog geen schoolbezoeken af kunnen leggen en niet kunnen aanschouwen in hoeverre de projecten daadwerkelijk uitgevoerd worden. Wel heb ik inmiddels begrepen dat er een flink tekort aan onderwijzers is, vooral in de landelijke gebieden en dat er heel veel ‘drop outs’ zijn. In het vorige verslag is dit al aangetipt.

Halverwege augustus, toen de afdeling al meer “bemand” was, bracht Unicef op een goede dag een aantal cadeautjes, nl. 2 computers en een kopieerapparaat waarmee ook geprint kan worden. Met groot enthousiasme werden de apparaten uitgepakt en geïnstalleerd op het netwerk, gadegeslagen door jaloerse werknemers van de andere afdelingen. Enkel onze afdeling werd verrijkt met deze apparatuur, aangezien de afdeling “planning” werk met het Unicef project, waarvan ik ook deel uit maak. Het kopieerapparaat werd vervolgens zo vaak gebruikt dat binnen één week, ja je raadt het al, de toner op was. Nu staat het apparaat al ruim twee weken onder een groot plastic afdekzeil, omdat de nieuwe toner “nog” niet gearriveerd is………….

Afgelopen 2 weken heb ik met de staf van planning aantal werkbezoeken en workshops gevolgd in de districten, die onder mijn verantwoordelijkheid vallen. Tijdens deze bezoeken heb ik kennisgemaakt met de mensen van de districtskantoren en een aantal directeuren van scholen. Hierbij blijkt dat de secundaire arbeidsomstandigheden goed geregeld te zijn. Bij aankomst in het district wordt namelijk met een gezamenlijk ontbijt begonnen en tussen de middag is er een diner. Vooral door deze informele bijeenkomsten heb ik mijn collega’s op een “andere” wijze leren kennen, die weer positief uitwerkt op de werksituatie. De collega’s zijn zeer vriendelijk en altijd bereid om vragen te beantwoorden, mits…….. ze aanwezig zijn.
Het hoofd van de afdeling legde me pasgeleden uit dat hij 180 dollar per maand verdient en vertelde dat hij bang was in het ziekenhuis terecht te komen, omdat dit een aanslag zou zijn op zijn spaargeld. Toch heb ik geen medelijden met de werknemers van de POE aangezien ik ervaren heb in wat voor “kasten” van huizen ze wonen en in wat voor auto’s er gereden wordt. Dat kan inderdaad niet bekostigd worden uit het karige maandloon dat ontvangen wordt. Hoe wel? Dat heeft zeker te maken met het bezitten van de nodige creativiteit, die bijvoorbeeld ook leerkrachten en politieagenten moeten bezitten, om naast dit minimumloon extra inkomsten te genereren. Ik moet zeggen, dat veel werknemers van de POE in hoge mate beschikken over deze creativiteit.

Als de schoolvakantie is afgelopen en ik verder mijn draai heb gevonden, zal ik zeker uitgebreid terugkomen op de werkzaamheden, die ik verricht en houdt ik het nu bij deze blik in de keuken.

Zal nu even kort de stand van zaken beschrijven n.a.v. de verkiezingsuitslag. Een onderwerp waar je niet vrolijk van wordt, gezien de uitzichtloze positie waarin beide partijen zich gemanoeuvreerd hebben.

De messen worden geslepen
Na de verkiezingsuitslag is er een patstelling ontstaan, waar beide partijen niet uit komen en zich eigenlijk steeds dieper ingraven in hun stellingen. Even leek het erop alsof er gesprekken plaats zouden vinden om de malversaties te onderzoeken, die tijdens de verkiezingen plaats gevonden zouden hebben. Helaas zijn die op niets uitgelopen en vorige week maandag is de eerste vreedzame bijeenkomst geweest van de CPNR als protest tegen de verkiezingsuitslag. Beide partijen blijven de overwinning claimen en nemen eigenlijk met niks minder genoegen.
Het openen van de verzegelde stembussen in twee provincies van Cambodia leverde twee flinke opstekers op voor de partij van San Rainsy. Een aantal pakketten stemmen bleek niet geseald te zijn, zodat hiermee aangetoond is, dat er achteraf gerommeld kan zijn met de stemmen. Laat dit nou net in de 2 provincies zijn, waar de CPP nipt had gewonnen. De CPP erkent dat het afsluiten niet naar behoren is geweest, maar wijdt dit aan onkunde van de medewerkers en zeer zeker niet aan kwalijke opzet. Eigenlijk zou er meer onderzoek plaats moeten vinden, voordat de officiële uitslag bekend wordt gemaakt. Ik vrees dat die tijd hiervoor niet uitgetrokken wordt. Wel zullen binnenkort de verzegelde stembussen van nog een provincie geopend gaan worden.
Sam Rainsy is bezig met de voorbereidingen van een massademonstratie op 7 september, een dag voordat de officiële verkiezingsuitslag bekend wordt gemaakt. De regering heeft dit beantwoord met troepenverplaatsingen richting Phnom Pehn van zowel manschappen als zwaar materieel als tanks en pantserwagens. Een maatregel die hier als zeer intimiderend wordt ervaren en vele mensen bang heeft gemaakt. Iets wat misschien ook wel de opzet is.
Om te laten zien waartoe Hun Sen in staat is, hoef ik alleen maar terug te gaan naar 1997 toen er een granaat ontplofte bij een vreedzame bijeenkomst o.l.v. Sam Rainsy, waarbij een bodygard en 15 omstanders omkwamen. Sam Rainsy ontsnapte maar ternauwernood aan deze moordaanslag. Over deze aanslag is nimmer enige opheldering gekomen. Men gaat er vanuit dat het regime ditmaal niet zo ver zal gaan en ik hoop van harte dat dit ook zo zal zijn. Sam Rainsy zelf verwacht, dat het regime hem politiek monddood zal maken en hem zal gaan vervolgen voor politieke uitspraken….”so they will eliminate me physically”. Vaststaat, dat hij het regime op dit moment tot het uiterste tart en het is de vraag hoe lang “de machthebbers” dit nog zullen pikken en op welke wijze dit beantwoord zal worden.
Afgelopen week is er een brief uitgegaan naar alle ambassades waarin de regering ervoor waarschuwt dat de CNRP een coup aan het voorbereiden is, omdat er dreigende demonstraties aangekondigd zijn, als protest tegen de verkiezingsuitslag. De toelichting hierbij van een generaal: “Bij zulke demonstraties worden slogans geroepen als: ‘trow out’, ‘trow out’ and ‘change’, ‘change’. Dat duidt in zijn ogen op het omver willen werken van het bestaande bestel, dat zojuist de verkiezingen heeft gewonnen”.
Sam Rainsy oefent deze week met een paar honderd vrijwilligers tweemaal in het “peaceful” demonstreren. Hij is bang dat er zich “oproerkraaiers” en “spionnen” van de CPP tussen de demonstranten zullen gaan mengen en ervoor zullen zorgen dat “de regering” legitimiteit krijgt om geweld te gaan gebruiken. In dezelfde hoofdstad worden deze dagen duizenden manschappen getraind in het “begeleiden” van deze demonstraties.
In Nederland spreken we wel eens van een hete herfst, ik hoop dat dit hier alleen qua temperatuur zal zijn…….
wordt ongetwijfeld vervolgd

met vriendelijke groet,
li hai,
Marcel
marcelger8@hotmail.com