Opheffing oppositiepartij een feit

Flitsbezoek Nederland, Veasna 3 jaar later, directeurentrainingen deel 1

16 november 2017: historische dag in Cambodja
De ontmanteling van de grootste oppositiepartij is op 16 november jl. voltooid. In de vorige verslagen heeft u kunnen lezen hoe er stap voor stap naar toegewerkt is. Een Cambodjaanse kennis verwoordde deze gebeurtenis aldus: “Op 17 april 1975 trok de Khmer Rouge Phnom Penh binnen en vermoordde in 4 jaar meer dan 2 miljoen mensen. Op 16 november 2017 is het dictatorschap van ex Khmer Rouge commandant, Hun Sen, een feit. De oppositiepartij, die de regeringspartij dreigde te gaan overvleugelen, is buiten werking gesteld en alle idealen van het Parijse Vredesakkoord uit 1991 zijn definitief de nek omgedraaid”. Aan het eind een relaas over deze droevige kwestie, dat zelfs het Nederlandse nieuws gehaald heeft.

Een deel van dit schrijven is twee weken geleden in het waterige koude Nederland geschreven, getooid in twee truien om het een beetje behaaglijk te krijgen. Misschien niet voor te stellen, maar als de airco op het werk op 25 graden staat, krijg ik koude rillingen. Wat dat betreft, ben ik al aardig ingeburgerd.
Na een week in spanning afgewacht te hebben, is op dezelfde dag dat het vorige verslag het daglicht zag, Jesse geboren. Het was geweldig om ons eerste kleinkind, nog geen week later, in handen te hebben gehad. Wat een rijkdom en dit geluk is niet in geld uit te drukken…… De eerste kennismaking met onze nieuwe wereldburger en het zien van en spreken met beide trotse ouders deed de heenreis van 40 uur onmiddellijk vergeten. Na 4 dagen genieten, volgde de terugvlucht en deze was qua zitcomfort geweldig, omdat ik op de eerste rij zat met meer dan voldoende beenruimte. Jammer dat naast mij een echtpaar een groot deel van de route bezig was hun krijsende 2-jarige dochter tot bedaren te brengen en dat aan de andere kant van het gangpad een moeder en volwassen dochter waren neergestreken, die telkenmale hun glazen met wodka lieten vullen. Ze werden hierdoor steeds luidruchtiger en zelfs kwaad toen ze op een gegeven ogenblik ontdekten, dat het cabinepersoneel het zoveelste gevraagde glas, met water gevuld had. Op de vraag: “Meneer we bezorgen de omgeving toch geen overlast?”, heb ik wijselijk maar niet geantwoord. Gelukkig was er halverwege, om 6 uur ’s morgens plaatselijke tijd, een overstap……..

Inmiddels zit ik midden in de afrondingsfase van deze uitzending voor VSO, al staan er nog een aantal directeurentrainingen op stapel. Op 21 december zullen de werkzaamheden definitief beëindigd zijn en vlieg ik met een enkeltje naar Nederland. Dit houdt in dat er nog één verslag vanuit Cambodja het daglicht zal zien.

Drie jaar geleden heb ik in een drieluik drie jongeren uit Kampong Thom hun verhaal laten doen en een blik naar de toekomst laten werpen. Benieuwd hoe het nu met ze gaat? In de vorige verslagen hebben Chewvo en Solinda centraal gestaan en als laatste komt Veasna aan bod. Het oorspronkelijke verslag is geplaatst op 15 november 2014: Wie de jeugd heeft die de toekomst? Tevens één van de meest gelezen verslagen. Heeft de “kansarme” Veasna zijn droom waar kunnen maken en is hij een studie begonnen aan de universiteit? Verderop het antwoord.

De eerste 4 directeurentrainingen hebben plaatsgevonden en hiervan volgt een kort verslag. Vorige maal heb ik u een inkijkje gegeven in de arbeidsomstandigheden in het kantoor. Ditmaal neem ik u mee naar mijn twee “target” districten, die de trainingen eind oktober en begin november mochten ontvangen en u zult ervaren dat het je soms niet makkelijk gemaakt wordt en dat flexibiliteit een kernbegrip is als de frustratie dreigt toe te slaan…..

Veasna, 3 jaar later
Veasna was 16 jaar toen ik hem verliet. Hij werkte vanaf zijn 14e in het restaurant, waar ik iedere avond de maaltijd genoot. Als vijfde kind van het gezin, was hij de oudste die nog op school zat. Zijn jongere broer en zus gingen naar de lagere school. Zijn vader is militair in het noorden van het land en deze zag hij nauwelijks. Hij ondersteunt het gezin niet financieel, zodat moeder en 7 kinderen leven van de inkomens van de oudste kinderen. Veasna verdiende toentertijd 50 dollar per maand en ook hij nam zijn verantwoordelijkheid als verdienend lid van de familie, droeg zijn steentje bij en met het overgebleven geld betaalde hij de extra lessen op school en zijn maaltijden. Zijn enige vrije moment was de zondagmorgen, want dan was er geen school. Hij woonde in de kamer van zijn broer, aangezien zijn moeder met de twee jongsten in een schamele hut, 12 km buiten Kampong Thom woont. Veasna’s dag begon al vroeg met het schoolbezoek en ’s middags na schooltijd volgde hij de extra “betaalde” lessen. Daarna was het haasten naar het werk, want daar diende hij om half 6 te beginnen. Om 10 uur ’s avonds, als het restaurant leeggestroomd was, kreeg hij tijd om een gratis maaltijd te nuttigen. Aangezien hij sinds het middaguur niet meer gegeten had, werd hiermee zijn razende honger gestild. Hij was inmiddels in grade 10 beland en zou nog twee jaar moeten studeren, alvorens hij het examen kon afleggen. In het restaurant praatte hij veel met buitenlanders om op deze wijze zijn Engels bij te schaven. Samen met Solinda, was hij de enige, die aan mijn tafel verscheen, want de andere bedienden vonden die “barang” (buitenlander) maar niks, die telkenmale naar Cambodjaanse vertalingen vroeg in een taal, die ze niet eens begrepen. Op het werk had hij zich van “tafelopruimer/schoonmaker” opgewerkt naar “bestelling opnemer” en de laatste maanden voor ik afreisde kon er tevens bij hem “afgerekend” worden. Bij het afscheid beloofde hij om niet op te geven en door te studeren tot zijn examen, omdat hij aan de universiteit van Phnom Penh wilde gaan studeren. Ik was heel benieuwd of hij deze droom zou doen uitkomen….
Bij mijn terugkeer had hij zijn belofte waargemaakt en was hij in grade 12 aangeland en zou hij een paar maanden later het examen afleggen. Een examen zonder fraude en corruptie….. Het jaar ervoor was 59% van de kandidaten geslaagd en ook hij wilde aan de goede kant van de streep terechtkomen. Veasna besloot een maand vooraf aan het examen met werken te stoppen om zich helemaal aan zijn studie te kunnen wijden. Dat hij een maand geen inkomen had en zijn dagelijkse avondmaaltijd zou missen, nam hij voor lief.
Zo werd het augustus, de twee examendagen braken aan en vervolgens kwamen de zenuwen opzetten voor de uitslag, die een kleine maand later bekendgemaakt zou worden….op Facebook. (zie verslag Banenmarkt en examenuitslag, dat op 30 september 2016 geplaatst is) Veasna kreeg loon naar werken en behoorde tot de 62% geslaagden. Hij deed dit zelfs op D niveau. Hierbij liet hij 68% van de kandidaten achter zich, want die slaagden op het laagste E niveau. Op dit resultaat mocht hij ontzettend trots op zijn en net als in Nederland kwam de ontlading bij zijn vrienden en volgde er een gezellige avond met hen. De volgende dag riep de plicht alweer en toog hij aan het werk, want enige vorm van vakantievieren zat er niet in, mede doordat de zorg voor zijn broertje en zusje op zijn schouders terechtkwam, omdat zij bij hem en zijn oudere broer ingetrokken waren, nu de lagere school gesloten was. Gelukkig stond er een heel groot bed in het kleine onderkomen……..
Twee maanden later was hij ingeschreven bij de Universiteit van Phnom Penh en had hij besloten IT te gaan studeren. Bij de lerarenopleiding had hij een poging gewaagd om een studieplaats te bemachtigen, maar tussen de duizenden studenten, die “vochten” om een paar honderd plaatsten bleek hij niet door het toelatingsexamen te komen. De IT opleiding is niet gratis en gelukkig vond hij iemand die garant stond voor deze studiekosten. Phnom Penh bleek een dure stad en ook hier vond hij een baan in de horeca en verdient hiermee 140 dollar in de maand. Net genoeg voor maaltijden en de huur van zijn kamer. Het betreft een bijna full time baan, van ’s morgens 6 tot 1 uur in de middag. Vervolgens met gezwinde spoed naar de universiteit voor het middagprogramma tot een uur of 6. Het eerste jaar was de school in de ochtend en werkte hij van 1 uur ‘s middags tot half negen in de avond. Het zijn lange dagen, waarbij hij ook nog moet studeren, een bijna onmogelijke opgave, maar opgeven komt niet in zijn hoofd op.
Uiteraard zal ik hem blijven volgen en ik hoop oprecht dat hij het derde en vierde jaar goed afsluit. Zijn grootste wens is op dit moment om er een cursus Engels naast te doen, want deze taal wordt steeds belangrijker hoe verder hij komt in de studie IT. Tevens blijkt dat zijn computer, die hij 3 jaar geleden met Nederlandse steun gehad heeft “te licht” bij deze fase in de opleiding en zou hij er een moeten hebben met meer werkgeheugen.
Mocht iemand zijn studie “mee” willen financieren, kan hij of zij contact met ondergetekende opnemen. Deze “kansarme” jongen met enorm veel doorzettingsvermogen verdient het!

Directeurentrainingen deel 1
De eerste 4 trainingen zitten erop, maar dit ging niet zonder horten of stoten. Vooral het eind was nogal onbevredigend, maar laat ik niet op de zaken vooruit lopen.
Ik werk “vraaggericht” en tijdens mijn vragenronde bij aanvang van deze plaatsing aan de directeuren “onderwijs” van de twee target districten, gaven beiden onafhankelijk van elkaar aan, dat de grootste problemen lagen bij de managementvaardigheden van de schooldirecteuren. Net als eertijds in Nederland wordt je in Cambodja vanuit het leraarschap directeur. Managementcursussen worden nauwelijks gegeven, terwijl er tegelijkertijd vanuit het Ministerie steeds meer eisen gesteld worden aan de capaciteiten van de directeuren. Aansturing vanuit het districtskantoor verloopt moeizaam, aangezien de stafmedewerkers ook moeite hebben om de beleidsvoornemens te begrijpen, laat staan om ze uit te voeren. Vorig jaar had ik daartoe de “praktische” basismanagement training ontwikkeld en had het geluk deze in 13 sessies aan alle 400 directeuren en ruim 30 districtsmedewerkers van de 7 districten van deze provincie te kunnen geven, omdat er ruim geld over bleek te zijn. Aan het eind van iedere trainingsdag vroeg ik de directeuren waar ze behoefte aan hadden en velen gaven als antwoord: “Help ons alsjeblieft met het strategische plan, School Development Plan genaamd, dat we ieder jaar moeten schrijven.” Nadat ik me hierin verdiept had, ben ik een praktische training gaan ontwikkelen, die hopelijk aan zou sluiten bij deze behoeften. Het begin van het schooljaar was een prima moment om tot uitvoering over te gaan. Uiteraard begon ik weer in mijn twee eigen districten. (In de provincie waarin ik werkzaam ben, bleken de directeuren als enigen in het land geen School Development Plannen te schrijven. De directeuren leverden jaarlijks een vereenvoudigd plan in. Wel zo eerlijk, want ik ontdekte dat de plannen uit de overige provincies veelal door de scholen van elkaar gekopieerd werden)
Voorafgaand aan de eerste training hadden Sokyou en ik een brief opgesteld waarin de 53 directeuren van het district Dombe uitgenodigd werden om één van beide dagen de training te volgen. De POE zou de brief uitdoen naar het betreffende district. Tevens hadden we van het hoofd van de afdeling Planning een lijst gehad, met daarop de afstanden die de directeuren af moesten leggen naar de DOE, alwaar de cursus gehouden zou worden. Ditmaal zouden de directeuren, die de workshop bezochten, alleen een bedrag ontvangen, dat gebaseerd was op de afstand die ze af moesten leggen. Vergelijk het met een kilometervergoeding. Vorig jaar kregen ze hierbij nog geld voor het bijwonen van de training, maar deze vergoeding behoort inmiddels tot het verleden, zodat men aan het principe moet gaan wennen, dat je komt om kennis op te doen en niet om geld te verdienen! Jammer dat dit enkel zo “geregeld” is bij het lagere kader, zoals bij schooldirecteuren, maar dat op POE en ministerieel niveau de bonus nog riant is. Afgelopen weken was het dan ook angstvallig stil op het kantoor vanwege de grote aantallen workshops. Vooral die met één of twee nachten verblijfskosten zijn erg in trek en leveren een leuke bijverdienste op. In de praktijk komen allereerst de “hoogsten” in rang op de POE hiervoor in aanmerking, zodat “de kruimels”, die trouwens ook nog een welkome aanvulling op hun loon zijn, overblijven voor de laagste werknemers in de rangorde.
Een dag voor de bewuste training besloten Sokyou en ik om alvast de cursusmaterialen naar het districtskantoor te brengen en afspraken te maken over de pauzehapjes. Daar aangekomen bleek, tot onze schrik, dat de POE in de uitnodiging geschreven had, dat dit een tweedaagse training was voor alle directeuren i.p.v. dat het tweemaal een eendaagse training zou zijn voor de helft van de directeuren. Wat te doen? Na teruggekeerd te zijn bij de POE overlegden we met het hoofd van de Planning en besloten we om de training uit te stellen naar een later tijdstip. Dit tot groot onbegrip van de man, want hij vond dat het districtskantoor het maar moest rechtzetten voor de volgende dag. “Sorry” voor de gemaakte fout kwam niet over de lippen van de goede man, terwijl Sokyou hem een juiste versie, in het Khmer, van de opzet van de training overhandigd had. Wel was hij nog zo eerlijk om nadien met brede lach te vertellen, welk verhaal hij had opgehangen bij de districtsdirecteur om te verklaren waarom de training van de volgende dag niet door zou gaan: “VSO had het te druk en kon geen tijd vrijmaken voor de aangekondigde training.” Ja, ja gezichtsverlies is één van de ergste dingen die een persoon in Cambodja kan overkomen…….
Zijn volgende onzorgvuldigheid had veel verdergaande consequenties….. Doordat de eerste 2 trainingen uitgesteld waren, begonnen we in het andere district, Ponhea Krek, genaamd. Hier kon ik op de fiets heen, want dit districtskantoor ligt vlak naast de voormalige POE in mijn woonplaats. We konden gebruikmaken van de vroegere vergaderruimte. Dat was heel wat beter dan het opgepropte zitten van vorig jaar. Naar dit district was een “correcte” brief gezonden, zodat we 2 dagen iedere dag 34 directeuren konden gaan “bijscholen”. Uiteraard zaten ze wederom in een U-vorm, zodat ze elkaar konden zien en ook in deze bijeenkomsten hebben ze veel het woord gevoerd bij de individuele opdrachten en leerden op deze wijze ook van elkaar. Deze “methodiek” wijkt nogal af van het eenrichtingverkeer, dat ze normaliter gewend zijn namelijk luisteren naar wat de cursusleider over hun hoofden uitstrooit. Dit kan een eindeloze uiteenzetting zijn of een letterlijke herhaling van wat de powerpoint al toont. Onze sessies werden beëindigd met een groepsopdracht en presentaties. Tussendoor konden de deelnemers met de groene en rode briefjes aangeven of ze de tussenstappen begrepen hadden. In het Evaluatieformulier meldde het overgrote deel, dat ze in staat waren om aan het proces leiding te gaan geven om tot een strategische werkplan te komen.
Een kleine week later verschenen we dan toch in het district, dat eigenlijk het eerst aan de beurt was en ditmaal zouden we twee groepen van 27 directeuren gaan “bedienen”. Na afloop van de tweede trainingsdag bleek er iets vreselijk te zijn misgegaan. Sokyou deelde de enveloppen uit met de “afstandsvergoeding” en ik ruimde de gebruikte posters op en stond achter het scherm waar deze opgehangen waren. Ik hoorde wel dat er in de zaal een discussie gevoerd werd, maar besteedde daar geen aandacht aan. Toen ik “achter het scherm” klaar was, zag ik nog net één van de directeuren kwaad wegbenen. Ik vroeg wat er aan de hand was en Sokyou antwoordde bedeesd dat de inhoud van vele enveloppen niet klopte. Een aantal directeuren had te veel geld ontvangen op basis van de afgelegde kilometers en velen hadden te weinig gehad. Aangezien de gemiddelde Cambodjaan erg beleefd is, had er niemand de vorige dag geprotesteerd, maar één directeur had zich na deze sessie gelukkig niet in kunnen houden en zijn mond wel opengetrokken. We vroegen de DOE naar de “afstandenlijst” die zij hanteerden en we zouden die gaan vergelijken met de lijst die we van de POE gehad hadden. Hoewel ik de volgende dag op het vliegtuig naar Nederland zou stappen, belegden Sokyou en ik dezelfde avond een overleg in mijn onderkomen. Bij het vergelijken van beide lijsten bleken er 24 foute bedragen te zijn uitgekeerd te zijn op een totaal van 53 directeuren. Diezelfde avond ging er stevige mail richting de persoon die ons de lijst, op basis waarvan wij in goed vertrouwen de kilometervergoeding uitgekeerd hadden, geleverd had. Inderdaad dezelfde meneer als van de brief met de onjuiste uitnodiging.
Om een lang verhaal kort te maken. Bij terugkeer uit Nederland zijn we onmiddellijk aan het onderzoeken gegaan op welke wijze we de tekortgedane directeuren tegemoet kunnen komen. Tevens zal boven tafel moeten komen of we bij de eerste serie trainingen de goede bedragen in de enveloppen gestopt hebben. Het hoofd van de office “Planning”, die zich van geen kwaad bewust was, verklaarde doodleuk dat de directeuren zelf deze afstanden vermeld hadden op een formulier dat ze ooit in hadden moeten vullen en dat het in wezen hun eigen fout was. Op mijn vraag waarom het districtskantoor wel over de goede lijst beschikte, werd het stil en bleef hij het antwoord schuldig. Ja, ja gezichtsverlies is één van de ergste dingen die een persoon in Cambodja kan overkomen….
Jammer dat deze problemen achteraf, de “napret” van de eerste serie geslaagde trainingen een beetje teniet gedaan heeft. We hebben aangekondigd pas de volgende trainingen te gaan geven, indien het hoofd van de afdeling planning ons lijsten van de districtskantoren overhandigt, die zij hanteren, zodat we die we naast de lijsten kunnen leggen op basis waarvan we de calculaties gemaakt hebben, zodat we niet nog een keer voor verrassingen komen te staan. Ben benieuwd of we nog aan een tweede serie trainingen toekomen…..de tijd dringt, aangezien het financieel boekjaar op 1 december sluit.
Wordt vervolgd
(Het blijft vreemd dat ik na een enorme beknotting in mijn budget, aan het eind van het jaar wederom de mededeling krijg dat er geld over is. Doordat dit vorig jaar ook al aan de orde was, hield ik er al een beetje rekening mee. Helaas was het ietsjes minder, zodat ik er 2 districten, i.p.v. de 5 van vorig jaar, bij kon plannen. Wat schetst onze verbazing toen we kort geleden wederom een mailtje kregen, ditmaal over een extra 1000 dollar. Helaas, veel te laat om dit voor 1 december in te plannen en uit te voeren. Ongelooflijk zonde! Nu vloeit dit geld terug naar UNICEF, terwijl er zoveel nuttigs mee gedaan had kunnen worden……….
Van een andere organisatie kregen we een noodbrief om alsjeblief in te schrijven op een of ander EU-fonds (grant) dat nog geld voor projecten in de pocket had. Ook dit moesten we wegens tijdgebrek aan ons voorbij laten gaan. Jammer dat er zo met onze belastinggeld wordt omgegaan.
Tevens krijgen we volgende week, tussen de trainingen door en net voor 1 december, opeens bezoek van een Research groep, met allerlei vragenlijsten, die 4 provincies aandoet en blijkbaar zijn geld nog voor deze datum op moet maken en onze “dure tijd” op komt eten. Wat zonde dat dit soort activiteiten op het laatste moment uit de grond gestampt moeten worden en niet rustig doordacht uitgevoerd kunnen voeren, hetgeen de kwaliteit alleen maar zou vergroten.)

16 november 2017: opheffing oppositiepartij een feit
De trouwe lezer had dit al zien aankomen en was niet verrast toen dit nieuws zelfs in Nederland in de media opdook. Stap voor stap is hier naar toegewerkt en deze veroordeling kon niet uitblijven. In de realiteit werd er zelfs al gehandeld alsof het vonnis al geveld was. Daar was ook alle reden toe, want laat de rechter, de 76 jarige Dith Munty, de hoogste man in het Hooggerechtshof, nu toevallig een trouw lid zijn van de CPP en zelfs al 30 jaar tot de vertrouwelingen van Hun Sen te behoren. In de 19 jaar dat hij leiding geeft aan de Hoge Raad is hij niet eenmaal betrapt op een onafhankelijke koers jegens premier Hun Sen. De vice president van diezelfde raad, Khim Pon, heeft ook nauwe banden met de heersende partij en heeft voor deze baan in hoge posten op enkele ministeries gewerkt. Zo zijn in totaal 9 rechters met een zelfde soort van dienst, bij deze rechtszaak betrokken. Als je als “tegenstander” voor het gerecht komt, of “aangewezen” bent door Hun Sen, sta je al met 5-0 achter en zul je de zaak nooit winnen. In beroep gaan tegen een vonnis? De kans is uitgesloten dat de volgende “macht” tot strafvermindering zal overgaan. O ja, de hoofdaanklager in dit strafproces, waarvoor slechts één dag uitgetrokken was, Chea Leang, is een nicht van de vorig jaar overleden vice president Sok An, een van de grootste bondgenoten van Hun Sen.

De straten, die leiden naar de Hoge raad waren bezaaid met wegversperringen en het laatste stuk konden journalisten en belangstellenden enkel afleggen onder politie-escorte. Politiechef Chhoun Sovann verdedigde deze enorme veiligheidsmaatregelen met de volgende woorden: “Als je de toestand in de wereld begrijpt, weet je dat terrorisme een groot gevaar is, speciaal in de ontwikkelde landen. Dat is de reden dat we experimenteren met deze veiligheidsmaatregelen, om het effect te bestuderen en te evalueren.” Langs alle hoofdwegen richting Phnom Penh stonden militairen te posten, om eventuele protestgangers tegen te houden.
Tijdens het proces bezocht Hun Sen weer eens een textielfabriek. Zijn bezoeken zijn inmiddels opgeschroefd van wekelijks naar tweewekelijks en na de uitsluiting van de oppositie heeft hij aangekondigd om driemaal per week een fabriek te bezoeken, aangezien de kern van de CNRP uit de honderdduizenden textielarbeiders bestaat. Zij voerden de boventoon tijdens de massademonstraties na de verkiezingen in 2013 en op deze wijze wil hij de angel uit het verzet halen.
Hij hield er zijn wekelijkse “donderspeech” waarbij hij de toehoorders waarschuwde voor buitenlandse inmenging. “Ik beloof jullie dat ik de vrede zal bewaren en doe een beroep op jullie om ware nationalisten te zijn. Wij hebben de verplichting om ons land te verdedigen tegen buitenlandse inmenging. (Uiteraard doelde hij hierbij op de oppositie, die “in zijn ogen” samen met de Amerikanen de macht over wilden nemen en daarvoor nu gestraft gaan worden……..) Buig je hoofd niet voor buitenlanders”. (Je begint je zo langzamerhand af te vragen of je hier nog wel gewenst bent. )
De voormalig journalist van de opgeheven krant de Cambodia Daily, Len Leng, werd aangehouden en voor ondervraging meegenomen, omdat ze haar perskaart niet kon tonen. Als grond voor haar aanhouding werd aangegeven “dat ze zich voordeed als journalist”. Terwijl politiechef Chhoun Sovann een paar uur eerder nog had verzekerd: “Iedereen die het proces wil aanschouwen, kan vrij binnen komen.”

Om 18 minuten over 5 werd het vonnis uitgesproken.
Het Hooggerechtshof beslist dat de CNRP wordt opgeheven en beëindigt hiermee de enige electorale dreiging voor Hun Sen, zodat deze de macht in handen houd…… Het werd bewezen geacht dat deze partij zich bezig gehouden had met de “colour revolution” om, in samenwerking met de Amerikanen, de macht over te nemen.
Maar hier bleef het niet bij.
Er worden 118 prominente CNRPpartijleden verbannen uit de politiek , inclusief de gevangen genomen partijleider Kem Sokha en de uitgeweken Sam Rainsy en deze mogen zich 5 jaar niet met politiek bezig houden.
Onder de nieuwe verkiezingswet zal de CNRP alle 55 zetels van Assembly kwijtraken, evenals alle 489 “commune chiefs” en duizenden raadsleden. (inmiddels hebben bijna 200 van beide laatste groepen van de uitnodiging van Hun Sen om over te lopen en hun baan te behouden, gebruik gemaakt. De deadline staat nog een week open voor overstappers………)
Toen ik drie dagen na deze uitspraak op weg was naar mijn woonadres, na mijn bezoek aan Nederland, was er langs de weg geen verkiezingsbord van de CNRP meer te bekennen. De “opruimdienst “ van Hun Sen,die blijkbaar stond te popelen, had vlot werk geleverd…… Een rare gewaarwording, dat niets in het straatbeeld meer doet meer herinneren aan deze partij. Of dit ook in de harten van ruim 3 miljoen kiezers ook zo is, valt te betwijfelen.
Enkel de blauwe borden van de CPP, waarop prominent de beeltenis van Hun Sen, met her en der een verdwaald bord van één van de kleinere partijen, “sieren” het straatbeeld en bewijzen ontegenzeggelijk: “Het eenpartijstelsel is begonnen in Cambodja.”

Vanuit Kingdom of Repression,
met vriendelijke groet,
Li hai,
Marcel Gerritse,
marcelger8@hotmail.com
www.bibliothekenvoorcambodja.nl