Terug bij af, eenpartijstelsel praktisch een feit 

Halverwege de rit en dierenleed op kantoor
Op 2 mei 2016 zette ik voet op Cambodjaanse bodem en dit houdt in dat ik op dit moment halverwege het verblijf in Cambodja ben aangeland.  De tijd is omgevlogen en het is goed om kort terug te blikken en te bezien wat de komende tijd in petto heeft.
In deze periode ben ik in de gelegenheid geweest om op het werk al meer te doen dan in de anderhalf jaar die ik in Kampong Thom verbleef. Mede door de ervaringen uit mijn eerste standplaats, was een inwerkperiode niet nodig en kon ik als het ware doorgaan, waar ik gebleven was. Tevens bood dit "jonge" districtskantoor mij alle kansen en is het gelukt om aan de Primary School directeuren in de provincie, bijna 400 in getal, een training te verzorgen. Ook konden er nog 8 bibliotheken toegevoegd worden aan de 8, die in het verleden waren overgedragen.  Binnenkort zullen nog 2 overdrachten plaats gaan vinden, aangezien ik beide scholen bezocht heb en ze het meer dan waard zijn om de zo gewenste boeken te mogen ontvangen. Binnenkort meer hierover.

Aan de inwoning van de POE in de middelbare school zal naar alle waarschijnlijkheid volgende maand een eind komen, want het departement verhuist naar de nieuwbouw 20 kilometer verderop. Daar wordt met Chinees geld, in de middle of nowhere, een kolossaal gebouw neergezet, waarin alle provinciale departementen gehuisvest gaan worden. Iets verderop is de nieuwe “Provincal Hall” uit de grond verrezen en om de hoek staat de pas geopende Universiteit, die enkel nog in de weekenden open is. Er wordt nog volop gebouwd aan de ontsluitingswegen, die de verwachte verkeersstromen in goede banen moeten gaan leiden. Laat deze nieuwe werkplek nou precies tussen de provinciehoofdstad Soung en mijn huidige woonplaats liggen. Ik verwacht dat verhuizen naar deze “vieze, stoffige stad” geen optie is en woonruimte dichterbij de nieuwe standplaats is er volgens mij niet, zodat ik vanaf volgende maand iedere dag op de motor zo’n 20 km heen en terug zal moeten gaan reizen. Hoewel we nu dicht op elkaar in een voormalig schoolgebouw zitten, waarvan de lokalen tot kantoren “omgebouwd” zijn, heeft dit zeerzeker zijn charmes, ondanks de vele stroomuitvallen en de dagelijkse stofregen op je bureau. De collega’s lopen heel makkelijk bij elkaar binnen en er zijn veel informele contacten. Hopelijk zal deze “open cultuur” in het nieuwe complex niet verloren gaan. Ach, misschien wordt de verhuizing nog wel uitgesteld, want met de dataplanning weet je het hier nooit zeker.

Ik moest twee weken geleden noodgedwongen “vroegtijdig” afscheid nemen van onze "kantoorrat", die af en toe zijn kopje liet zien om vervolgens weer vlot achter een kast te verdwijnen, als er iemand achter hem aan kwam. Ditmaal was het beestje zo dom geweest om in een bureaulade te gaan zitten. Toen deze geopend werd sprong hij er wel uit, maar onmiddellijk was het hele kantoor in rep en roer en bewezen de twee nieuwe mannelijk werknemers hun dienst door met de drie man van "de oude garde" de jacht te openen op het wanhopig vluchtende beestje. Vanaf mijn plastic bureaustoel “veilig” verscholen achter de computer, zag ik dat hij een paar maal wist te ontkomen aan zijn belagers. Vijfpaar handen, waarin bezems en stokken gestoken waren, bewogen zich luidruchtig, van de ene naar de andere hoek in het voormalige klaslokaal. Ze namen zelfs de moeite om zware kasten te verschuiven, kortom het beestje was nergens veilig. Opeens klonk er een gejuich op uit de groep “jagers”, die blijkbaar hun oerinstinct aan het volgen waren en was het duidelijk dat het ratje de ongelijke strijd had verloren. In een nauwe plastic buis gestoken, waaruit nog enkel het achterlijf bungelde en de pootjes machteloos bewogen, werd het triomfantelijk door een collega naar buiten gedragen. Ik hoefde niet te weten hoe, maar wist zeker dat er een eind was gekomen aan het leven van onze kantoorrat.

De hond, die de kip doodbeet, en waarover ik op 28 januari ik verslag deed, zette een paar weken geleden, vlak voor onze deur, haar tanden in het been van een college van afdeling "Non Formal Education", dat een blok verderop gevestigd is. Een kapotte broek en een bloederige wond waren het gevolg. Het gewicht van de man deed er niet toe, in tegenstelling tot bij de kip, maar het beest had niet lang “plezier” van haar daad. Een dag later hoorde ik tijdens mijn werkzaamheden een afgrijselijk gejank van een hond. Toen ik in de deuropening ging kijken zag ik 3 man bovenop het bijtgrage beest liggen om haar op deze wijze in een ijzeren houtgreep te houden. Mijn collega van "Planning", die een paar dagen ervoor met de rat afgerekend had, hield met zijn ene hand de bek van de hond met een stok opengesperd en had een nijptang in zijn andere hand. Het bleek dat hiermee één voor één de hoektanden werden afgebroken. Bij iedere tand, die onder handen genomen werd, klonk een hevig gejank uit het onderliggende beest, dat door merg en been ging. Het moge duidelijk zijn dat ik dit tafereel maar heel kort bekeken heb en het geen moment in mij opkwam om het fototoestel te voorschijn te halen om deze, al dan niet verdiende, mishandeling te vereeuwigen. Het gejank, dat telkenmale opklonk, was misselijkmakend, met name doordat ik nu wist wat de oorzaak was. Na deze operatie heb ik de hond, die zich meestal rond en soms in ons kantoor ophield, een volle dag niet teruggezien. De volgende dag liep het nog wat mank, waarschijnlijk door enkele kneuzingen, want het zal wel niet lekker gelegen hebben onder drie volwassenen. Toch weerhield deze behandeling het beest er niet van om een week later opnieuw toe te bijten en zijn tanden, inclusief de vier gekortwiekte hoektanden, te zetten in de enkel van een bezoeker van het districtskantoor om de hoek, die iets kwam afgeven bij ons kantoor. Bij de voordeur hoorden we geblaf en geschreeuw en het resultaat was een kwade ambtenaar met een kapotte broek en een wond bij de enkel. Benieuwd of er een nieuwe straf gaat volgen……. Blijkbaar ziet het beest ons kantoor als haar territorium en worden wij, “de dagelijkse bewoners”, gedoogd, maar de bezoekers als indringers ervaren. Kinderen van de middelbare school die hier regelmatig passeren, lopen inmiddels met een wijde boog om het “valse” beest heen en Sokyou, mijn nieuwe vertaalster is als de dood voor het beest. Inderdaad, ook de jonge Khemra heeft het niet kunnen volhouden in het plaatsje Porsrok Village met enkel de 2 hoofdstraten, al is hij 2 maanden langer werkzaam geweest dan het kwartaal van de eerste vertaalster Kanha. Eind januari besloot hij de pijp aan Maarten te geven, al mijn pogingen om hem te behouden ten spijt, en per 1 februari is leeftijdsgenoot Sokyou begonnen. Ze heeft beloofd tot eind december te blijven……….

In de komende periode zal ik terugkomen op een viertal verschillende jongeren die ik jaren geleden, tijdens mijn placement in Kampong Thom, geïnterviewd heb en waarvan ik verslag gedaan heb. Tijdens de interviews vroeg ik hen naar hun toekomstplannen en interessant is om te zien wat daar nu van terechtgekomen is. Er zitten een paar verrassende wendingen in, kan ik nu alvast verraden.

Terwijl in Nederland de verkiezing met rasse schreden nadert en de debatten, al dan niet met alle partijen, in volle gang zijn, werpen hier de “commune” verkiezingen, die begin juni gehouden worden en de landelijke verkiezingen van medio 2018 hun schaduwen ver vooruit. Alles wordt in het werkgesteld door één van de langstzittende premiers ter wereld om zijn positie te waarborgen. Ik zal zijn wens eerbiedigen door hem geen dictator te noemen, omdat hij allesbehalve vindt dat hij dat is. Of hij voldoende eigenkennis heeft kunt u zelf beoordelen, na het lezen van de rest van het verslag. De goede man heeft lering getrokken uit de uitslag van 2013, waarbij hij bijna zijn meerderheid verloor en mede dankzij een miljoen verloren gegane "stemmen" kon blijven zitten. Zover zal hij het dit keer niet laten komen en doet alle mogelijke moeite om zijn"tegenstanders" vooraf de definitieve genadeklap te geven. Daarover heeft u 3 weken geleden al het nodige kunnen lezen. Ook dit verslag zal in het teken staan van de laatste ontwikkelingen, aangezien er beslissende stappen gezet zijn om alle democratische processen definitief de nek om te draaien, om het taalgebruik maar even bij het omgebrachte kantoorratje aan te laten sluiten.  

Terug bij af, eenpartijstelsel een feit
In het vorige verslag heb ik een aantal gebeurtenissen verpakt in een soap. Zo’n verslag zou ik met gemak iedere 3 weken kunnen presenteren, want de Engelstalige kranten en Facebook staan vol met wonderlijke voorvallen. De gebeurtenissen in dit land vallen in het niet bij het vergrijp van bijvoorbeeld een Commissaris van de Koningin die zijn schoonzus bevoordeeld bij een aanbesteding en daarom terecht terugtreedt uit het ambt. Als “de regenten” hier voor zulke vergrijpen terug zouden treden, ben ik bang dat er praktisch geen overheidsbaan meer ingevuld zou zijn. Op dit moment staan de Engelstalig kranten bol van berichten over “gelekte” onderlinge correspondentie tussen de kinderen van Premier Hun Sen, de zoon van vice premier Sok An, rijke invloedrijke zakenlieden en magnaten, zoals de miljonair, die de eigenaar is van het grootste casino in Cambodja, een vice voorzitter van de rechtbank en een krantenuitgever, die uiteraard het nieuws brengt, zoals het in de ogen van de machthebbers hoort te zijn. Letterlijke teksten, met telefoonnummer liggen op straat en laten zien, wat iedere ingewijde al wist, namelijk, dat het land niet voor niets een “nepotistische” staat wordt genoemd, aangezien vriendjespolitiek en corruptie wijdverbreid is en er vele “onzichtbare” lijntjes lopen tussen invloedrijke personen, die voor de verandering eens zichtbaar gemaakt zijn…..
Een paar dagen later reageerde de premier en maakte bekend wat er op zijn telefoon stond en hierbij kwamen zijn contacten met de oppositiepartij op straat te liggen. De premier claimt dat oppositieleider Kem Sokha op zijn advies Sam Rainsy heeft laten vallen en zegt dat te kunnen bewijzen.

Van de straat maar terug naar de arena, waar de politiek bedreven zou moeten worden: het Parlement. Eind januari is stap 1 gezet in de ontmanteling van de oppositiepartij. In “de Assembly” werd een stemmingsronde gehouden over het voorstel van de regeringspartij om de oppositiepartij officieel te transformeren tot “minderheidspartij” en ze daarmee in commissies een minderheidsstem te geven, zodat de regeringspartij in alle situaties de bovenliggende partij blijft. Hoewel de partij 55 van de 123 zetels bezit wordt ze hiermee zo goed als monddood gemaakt. De oppositie wilde er aanvankelijk nog wel over praten, indien daarbij een aantal “politieke” gevangen als “wisselgeld” konden worden ingezet. Met name de vijf, waarvan 4 van de mensenrechtenorganisatie Licadho, die al ruim 9 maanden vastzitten i.v.m. met betrokkenheid bij het “seksschandaal” van oppositieleider Kem Sokha, die inmiddels zelf als vrij man rondloopt. Toen deze gesprekken vastgelopen waren, boycotte de oppositie de stemming in het Parlement en zo werd deze nieuwe wet, die de oppositie officieel stripte tot een “minderheidsstatus” in het Parlement, met 68 voor en 0 tegenstemmen aangenomen.
Deze boycot werd de oppositie niet in dank afgenomen en toen de partij een paar dagen later 3 Ministers ter verantwoording wilde roepen in datzelfde Parlement voor hun gevoerde beleid, verbood Hun Sen deze “ondervraging”. Zo wilden ze o.a. duidelijkheid over de promotie van de drie ex-gevangenen, die nog maar net op vrije voeten waren, na het verwonden van twee Parlementariërs. Hun Sen: “Ik zal ze (de drie Ministers) niet laten verschijnen in het Parlement. Jullie (oppositie) moeten eerst de wet respecteren. Kom maar eerst naar een vergadering in het Parlement. Als jullie de wet niet respecteren, hoe kunnen zij dan verschijnen?” Vervolgens ging de tirade tegen de oppositie nog even door. Dat de verschijningsblokkade van Ministers een flagrante schending is van diezelfde wet, namelijk Artikel 97: “De commissies van het Parlement kunnen Ministers uitnodigen om verklaringen te laten afleggen, die verband houden met hun verantwoordelijkheid”, had de Premier geen boodschap. Blijkbaar geldt dit artikel van de wet niet voor hem en maakt hij liever zijn eigen wetten……..
Zoals de volgende wet, die een definitief einde in zal luiden van iedere aspiratie tot democratie en de weg opent naar een eenpartijstelsel, zoals in de omringende landen Vietnam en Laos en de verderop gelegen grootmacht China, waarmee de band steeds inniger wordt. Met de genoemde community verkiezingen in het zicht en de veel belangrijker parlementsverkiezingen in 2018, zijn in een sneltreinvaart amendementen aan het Parlement gepresenteerd om de politieke wet te veranderen. Politieke partijen zouden opgeheven kunnen worden als ze een leider hebben, die een crimineel feit gepleegd heeft. De trouwe lezers van deze verslagen hebben al het nodige vernomen over leiders van de oppositie die een gevangenisstraf boven het hoofd hadden hangen. De algemene verwachting is, dat zo gauw de partij een gevaar gaat vormen, er makkelijk een stok gevonden wordt om een sanctie uit te voeren. Oppositieleider Sam Rainsy had ruim een maand geleden zijn conclusie al getrokken en trok zich vanuit Frankrijk terug als eerst verantwoordelijke, aangezien hij niet de aanleiding wilde zijn voor het opheffen van de partij. Het tegen elkaar uitspelen van “de twee luizen in zijn pels” was mislukt, maar met deze aangekondigde wet is het Hun Sen dan toch gelukt om zich te verlossen van één luis! Ondanks hartstochtelijke oproepen door de “Alliantie tot hervorming van het kiesstelsel”en diverse NGO’s, werd over het amendement op 20 februari in het Parlement gestemd, zij het zonder leden van de oppositie. Het wordt eentonig, maar wederom werd een stemming door deze partij geboycot. Dat liet onverlet dat deze wet werd aangenomen, ditmaal met 66 stemmen voor en 0 tegen. Twee bejaarde voormannen van de CPP moesten wegens ziekte deze stemmingsronde aan zich voorbij laten gaan. Het lijkt erop dat Hun Sen definitief zijn masker afgeworpen heeft om het land ook maar enigszins op een democratie te laten lijken. Wellicht dat 20 februari 2017 de boeken in zal gaan als de datum waarop de genadeslag is toegekend aan de democratie en definitief koers is gezet naar een eenpartijstaat met aan het hoofd …………………. Hun Sen. Vult u zelf maar in wat ervoor dient te staan.

De oppositie had dankzij de boycot een dag meer voor de organisatie van een extra partijvergadering, die nodig was door de terugtreding van partijleider Sam Rainsy. Zoals te verwachten werd Kem Sokha op 2 maart tot de nieuwe partijleider verkozen en werden er maar liefst drie mogelijke “plaatsvervangers” aangewezen, wellicht met de nieuwe wet in het achterhoofd, zodat er op meerdere paarden gewed kan worden. Niet onverstandig, want hoewel er een pardon is uitgesproken over Kem Sokha, kan de “maîtresse zaak” zomaar weer van stal worden gehaald. Tevens hangen er donkere wolken boven twee van de drie vice-voorziters. De enige vrouw van het drietal is in 2009 al eens aangeklaagd en schuldig bevonden wegens smaad door Premier Hun Sen, maar hiervoor nooit berecht. Een ander van het drietal is achtervolgd wegens problemen met gokken, een activiteit die in Cambodja verboden is. Vroeger was in Nederland het programma “Wie van de drie” populair. Ik vraag me af “Wie van de drie” het eerst aangeklaagd gaat worden en “Wie van de drie” wellicht als enige overblijft……… Een woordvoerder van de partij reageerde op vragen of het nu wel zo slim was om twee “besmette” mensen als plaatsvervanger te benoemen: “Privézaken moeten in de keuken besproken worden en zaken die de natie aangaan op een politiek podium. De vernietiging van het milieu, de ontbossing, de corruptie, armoede, de verkoop van staatseigendommen, dat is pas crimineel.” Hij vervolgt met: “Laten we afwachten, de partij is gewend om te zwemmen in een rivier vol krokodillen en tijgers.”

Aan de vooravond van de community verkiezingen zijn twee prominente leden van de oppositie opgepakt. Eén persoon, Chao Veasna, de vice voorzitter van de community in Poipet, was twee jaar geleden betrokken bij een protest dat gewelddadig eindigde. Naar zijn zeggen wilde hij de jeugdige demonstranten overtuigen niet met stenen te gooien, maar deze wilden niet luisteren. Laat deze man nou een populaire kandidaat zijn bij de komende community verkiezingen en zou naar alle waarschijnlijkheid zijn CPP-tegenstander verslaan in de strijd om het “community chief” schap. Hij is vastgezet, zodat voorkomen kan worden dat hij “potentiële getuigen zal intimideren”. Duidelijk is dat hiermee zijn kans op een verkiezingsoverwinning verkeken lijkt.
De volgende arrestatie is zo mogelijk nog schrijnender. Ly Sokun, vice voorzitter van een community in Tuol Tork, is vastgezet wegens vermeende valsheid in geschrifte. Hij had vorig jaar tijdens de registratieronde een verkiezingswaarnemer een verkeerde identiteitskaart gegeven. Dit voorval vond plaats in september, de eerste dag van de registratie. Hij niette een pasfoto van de waarnemer op een kaart, die een andere naam droeg. De verdedigster voerde aan dat hij te goeder trouw had gehandeld en dat het incident al op community niveau was geregeld. Ze voegde hier aan toe dat een celstraf van 5 tot 10 jaar geëist kon worden.
(Zojuist bekend: De zoon van Chao Veasa verklaarde dat zijn vader een aanbod is gedaan in de gevangenis: “Hij vertelde mij dat er iemand verscheen, die hem over wilde halen uit de partij te stappen. Hij kan de gevangenis verlaten wanneer hij wil, maar mijn vader hield voet bij stuk.”
Ly Sokun, die blijkbaar hetzelfde aanbod gehad heeft, heeft de partij inmiddels verlaten en heeft gevraagd zich kandidaat te mogen stellen bij de regeringspartij. Zijn advocate verklaarde dat zijn besluit “een bod voor vrijheid” lijkt te zijn.)
Vooruit, nog eentje, dan hebben we er drie en dan houd ik hierover op. Op 17 februari is politiek analist Kim Sok gearresteerd, nadat Hun Sen een aanklacht tegen hem had ingediend en een half miljoen dollar eiste wegens smaad. Een paar dagen ervoor had Kim Sok op Radio Free Asia gezegd dat de regeringspartij van plan was om de CNRP te beschadigen. Hij sloot zijn betoog af, naar zijn zeggen, met de woorden: “Zij schoten en doodden Kem Ley.” In tegenstelling tot een senator, die na dergelijke uitingen, politiek asiel zocht in Zweden en Sam Rainsy die er in Frankrijk gewoon nog een paar jaar bij kreeg, zocht hij zijn toevlucht niet in het buitenland. Hij verklaarde voor zijn arrestatie: “Ja, ik ben bang, maar ik ben vooral bang dat mij geen recht gedaan wordt. Ik zal niet vluchten. Ik zal het probleem onder ogen zien.” Vorige week verzocht hij vanuit zijn cel de rechtbank om de eiser, Hun Sen, op te roepen en te laten verschijnen in de rechtbank als zijn zaak behandeld wordt….

Laatste nieuws
Ondertussen heeft de oppositie zijn slogan bekendgemaakt voor de communeverkiezingen: “Vervang de “commune chief” die de partij dient door een “commune chief” die het volk dient.” Als door een wesp gestoken reageerde Hun Sen op 6 maart en eiste dat de partij afstand zou nemen van deze “opruiende” tekst en dreigde met juridische stappen. De partij echode hem enkele uren na deze uitspraak na door te stellen dat deze slogan opruiend, problemen veroorzakend en een belediging is voor de hardwerkende commune chiefs in het gehele land en als de partij de slogan niet wijzigt, de CPP het recht heeft een rechtszaak aan te spannen.
In een eerste reactie kondigde de oppositie aan niet te buigen voor de druk en hun verkiezingsslogan niet te wijzigen, aangezien deze slogan ook voor hun eigen mensen geldt: “Ook wij hebben commune chiefs en voor hen geldt hetzelfde. Ook zij moeten het volk dienen en niet de partij”. Met andere woorden: “Niemand hoeft zich aangesproken te voelen.” Ik ben bang dat hierover het laatste woord nog niet gesproken is.

Een dag later volgde nog een felle, woedende speech van de premier en deze liet aan duidelijkheid niets te raden over. Zo waarschuwde hij werknemers van NGO’s, journalisten en zogenaamde analisten geen politiek commentaar te leveren en voorzichtig te zijn, anders riskeren ze “jail time”. En hij ging verder met: “Ik ben niet kwaad op degene die het vuurtje aansteekt, maar wel kwaad op de persoon die het aanblaast. Wie mijn woorden in twijfel trekt ziet de dood door een bliksemschicht in de ogen”. Hierbij spiegelt Hun Sen zich graag aan de pas gekozen president van de Verenigde Staten en verklaarde in diezelfde speech, dat Barack Obama binnenkort politiek asiel in Canada aan moet vragen, aangezien Donald Trump hem aangeklaagd heeft voor afluisterpraktijken………

Hiermee sluit ik de twee verslagen af die het politieke klimaat van het moment beschrijven. Hopelijk heb ik u er niet te veel mee verveeld. Toch wilde ik u deze belangrijke ontwikkelingen niet onthouden. Tevens denk ik dat een professionele organisatie als Amnesty International zich actief met dit land bezig moet gaan houden, aangezien het aantal “politieke gevangenen” flink aan het toenemen is.
Nu afgerekend is met de oppositiepartij, ben ik bang dat de komende tijd de pijlen gericht zullen worden op de twee Engelstalige kranten en er stokken gevonden zullen worden om deze te slaan. De algemene opinie is dat beide kranten “gedoogd” worden i.v.m. het verkrijgen van buitenlandse “hulp”. Nu China, die geen vervelende vragen stelt over mensenrechten, een steeds belangrijker factor wordt en de afhankelijkheid van “westerse” hulp minder, zou dat wel eens het eind kunnen gaan betekenen van de onafhankelijke Engelstalige nieuwsstroom. Hopelijk wordt mijn vrees niet bewaarheid. Als dit wel plaatsvindt, komt stap 3 in beeld en deze zal ik u t.z.t. vertellen.

Tot slot
Het politieke klimaat is één, zij het niet onbelangrijke zijde van de medaille. Aan de andere kant blijft het een fascinerend land, met hele aardige mensen, waarover je je kunt blijven verwonderen op vele gebieden.
Op dit moment zijn de temperaturen flink aan het stijgen en nadert die soms in de middaguren de 40 graden, zodat er een eind is gekomen aan een iets koelere periode. De droge hete manden staan voor de deur!
De mangobomen hangen vol met rijpe vruchten, die overal voor het grijpen zijn. Op sommige plaatsen worden de vruchten niet eens geplukt en liggen ze te rotten op de grond……
Het aantal gewonden en doden ten gevolge van niet ontplofte bommen en landmijnen, is vorig jaar voor het eerst gedaald tot onder de 100. Mijnexperts hebben berekend dat nadat de Khmer Rouge definitief waren verdreven er 64.000 slachtoffers zijn gevallen door niet ontplofte bommen, die in de zeventiger jaren rijkelijk door de Amerikanen boven Cambodja zijn uitgestrooid en achtergelaten landmijnen in de 80'er jaren tijdens de burgeroorlog. Van de slachtoffers overleed één derde en vele anderen hielden er levenslange verminkingen, met name door amputaties, aan over. Mijnopruimingsdiensten hebben 1500 vierkante kilometer tot veilig gebied verklaard en voegden er onmiddellijk aan toe dat 1950 vierkante kilometer nog geschoond moet worden. Dat het "mijnruimen" geen ongevaarlijke bezigheid is, bleek wel door het feit dat twee personen, onafhankelijk van elkaar, aan het eind van vorig jaar tijden hun werkzaamheden zijn omgekomen. Er zal nog heel wat water door de Mekong stromen voor er geen slachtoffers meer vallen en de teller definitief op 0 staat.
Vorige week zondag ging ik een stukje rijden en sloeg af op een punt waar een bord naar een “Cultuur Historische Plaats” verwees. Na een kilometer of 4 bereikte ik de plek van bestemming en mijn mond viel op van verbazing toen ik door de poort een ommuurde ruimte binnenreed. Al een oase in de woestijn verscheen een prachtig onderhouden gebied vol bloeiende struiken voor mijn ogen. Dit alles bekeken door een reusachtige liggende Boeddha. Op een aantal monniken en schoonmakers na, geen mens te bekennen. Aangezien er weinig foto's bij de politiek te plaatsen zijn, neem ik u mee naar deze oase om vieze smaak van de politiek wat weg te spoelen………..

De website www.bibliothekenvoorcambodja.nl is weer helemaal up to date. Surf er gerust heen inden u belangstelling hebt. (met dank aan Wouter)

met vriendelijke groet,
Li hai,
Marcel Gerritse,
marcelger8@hotmail.com
www.bibliothekenvoorcambodja.nl